จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 546

“ขอรับ!” หลงเอ้อร์รับคำสั่ง

“อีกอย่าง บอกคนของเราในวัง ให้ลงมือตามสถานการณ์!” หยุนถิงกำชับ

“เข้าใจขอรับ!” หลงเอ้อร์รีบพุ่งไปพระราชวังด้วยความเร็วสูงสุด

จวินหย่วนโยวมองขอทานผู้นั้นด้วยสีหน้าเย็นชา “เหตุใดเจ้าต้องมาส่งข่าวด้วย?”

คำพูดเย็นชาคำเดียวทอประกายแรงกดดันไร้รูปร่างมหาศาล

ขอทานตัวสั่นทันที “ไม่กล้าปิดบังจวินซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย ก่อนหน้านี้ข้าขอทานของ เคยแย่งทางรวยของขอทานคนอื่น ขอทานคนอื่นร่วมมือกันอัดข้าเกือบตาย

โชคดีที่คุณหนูซูผ่านมาพอดี นางช่วยข้าไว้ และมักจะให้คนนำอาหารมาให้ข้า ข้าซาบซึ้งในบุญคุณของคุณหนูซูยิ่งนัก ดังนั้นทุกวันเลยคอยเฝ้าอยู่ที่ร้านเนื้อย่าง ขอทานไปด้วยและมองร้านเนื้อย่างไปด้วย ข้าอยากตอบแทนบุญคุณ

สุดท้ายวันนี้กลับได้เห็นสาวใช้คนหนึ่งเดินเชิดคอเย่อหยิ่งไปร้านเนื้อย่าง และยังไม่ยอมให้คุณหนูซูกลับจวน กลับพานางไปเลย ข้ากลัวคุณหนูซูมีอันตราย เลยตั้งใจมาแจ้งข่าว!”

จวินหย่วนโยวมองขอทานคนนั้นอย่างเย็นชา รูปร่างธรรมดา ใบหน้าดำสกปรก มองไม่เห็นรูปโฉมที่แท้จริง แต่ดวงตากลับมุ่งมั่นแน่วแน่ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้โกหก

“คิดไม่ถึงว่าจะเป็นความมีเมตตาของซูเอ๋อร์ชนะให้โอกาสตนเอง ทำได้ไม่เลว ต่อไปมีเรื่องเช่นนี้อีกมาจวนซื่อจื่อได้เลย ใครก็ได้ ให้รางวัล!” หยุนถิงบอก

ซูหลินรีบยื่นตั๋วเงินเข้ามา หนึ่งหมื่นตำลึง “รับไปสิ!”

“ขอบพระคุณซื่อจื่อเฟย แต่ข้ารับเงินนี้ไม่ได้ คิดซะว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิตของคุณหนูซูแล้วกัน ข้าน้อยขอตัวก่อน!” ขอทานคารวะอย่างนอบน้อม ก่อนหมุนตัวออกไป

หยุนถิงมองตามแผ่นหลังเขา “มีอุดมการณ์ ทั้งรู้จักบุญคุณคน ไม่เลว!”

ดวงตาดำขลับของจวินหย่วนโยวหม่นหมอง “หลิงเฟิง ตรวจสอบเขา!”

หลิงเฟิงที่อยู่ด้านนอกรับคำสั่งทันที “ขอรับ!”

“ซื่อจื่อ ท่านสงสัยรึ?” หยุนถิงมองมา

“ป้องกันไว้ก่อน!”

“ได้ ในเมื่อองค์หญิงห้าหาเรื่องเอง ข้าจะทำให้นางสมหวัง ท่านพี่ ตอนนี้ข้าจะเข้าวัง!” หยุนถิงแค่นเสียงเย็น

เธอรับไม่ได้ที่สุดกับการที่คนอื่นแตะต้องคนในครอบครัวเธอ ถึงคนเหล่านี้จะเป็นครอบครัวของเจ้าของร่างเดิม แต่อยู่กันมาขนาดนี้ พวกเขาปฏิบัติต่อเธอด้วยใจจริง หยุนถิงเลยมองพวกเขาเป็นคนในครอบครัวจริงๆ

ตอนนี้องค์หญิงห้ากลับเพ่งเล็งมาที่ตัวหยุนซู หยุนถิงย่อมไม่ยอมอยู่แล้ว

“ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้าเอง!” จวินหย่วนโยวลุกขึ้นยืนทันที

“ได้!”

พระราชวัง

หยุนซูตามนางกำนัลคนนั้นเข้าวัง นางกำนัลแกล้งเดินไปในทางที่คนน้อย สุดท้ายเจอกับองค์ชายสี่ระหว่างทาง

“หยุนซู เจ้าเข้าวังมาทำไมน่ะ?” โม่ฉือชิงถาม

หยุนซูคารวะองค์ชายสี่ “กราบทูลองค์ชายสี่ องค์หญิงเจ็ดเรียกข้าเข้าเฝ้า!”

“องค์หญิงเจ็ด นางเป็นบ้าแล้วมิใช่รึ เหตุใดจู่ๆเรียกเจ้าเข้าเฝ้าเล่า?” โม่ฉือชิงถามอย่างไม่เข้าใจ

คำพูดเดียวทำหยุนซูสีหน้าบูดบึ้งยิ่งนัก ถึงนางจะเดาได้แล้วว่ามีคนคิดร้ายต่อนาง แต่ตอนนี้มาได้ยินองค์ชายสี่พูดออกมา หยุนซูก็ยังใจกระตุกอยู่ดี

“ข้าเองก็ไม่แน่ใจ แม่นางท่านนี้บอกว่าองค์หญิงเจ็ดเรียกข้าเข้าเฝ้าน่ะ!” หยุนซูอธิบาย

นางกำนัลคนข้างๆรีบถวายบังคมโม่ฉือชิง “ทูลองค์ชายสี่ องค์หญิงเจ็ดไม่ได้เป็นบ้า ฝ่าบาทได้ให้หมอหลวงหลิรักษาองค์หญิงเจ็ดแล้ว