จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 554

“ยังต้องถามอีกหรือ เขาต้องไม่ยอมส่งมาแต่โดยดีอยู่แล้ว พี่น้องทั้งหลายสองสามวันนี้ซ่อนตัวให้ดี เพื่อหลีกเลี่ยงการแก้แค้นของเฟิ่งหยวน!” หน้าบากหลิวกำชับ

“ขอรับ!” พี่น้องสิบกว่านายที่อยู่ด้านหลังแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว

หน้าบากหลิวหันหลังเดินเข้าไปในบ่อนพนัน ที่นี่คือถิ่นของซวนอ๋อง เฟิ่งหยวนย่อมไม่กล้ากำเริบเสิบสานอยู่แล้ว

และทางด้านนี้เฟิ่งหยวนกลับจวนตระกูลเฟิ่งอย่างทุลักทุเล เมื่อเฟิ่งไท่เว่ยเห็นลูกชายของตัวเองมีท่าทางเช่นนี้ ก็โกรธสุดขีด

“ไอ้สารเลวคนไหนมันทุบตีเจ้าจนกลายเป็นเช่นนี้ ข้าจะให้คนไปกำจัดเขาให้สิ้นซากเดี๋ยวนี้?”

“ท่านพ่อ คือหน้าบากหลิว เขาวางแผนใส่ร้ายข้า ใช้กลอุบายหลอกเงินของข้า ท่านต้องออกหน้าให้ข้าให้ได้นะ!” เฟิ่งหยวนร้องไห้และคร่ำครวญอย่างน่าเวทนา

“เด็กๆ ไปจับตัวหน้าบากหลิวคนนั้นมาให้ข้าเดี๋ยวนี้ กล้าทำร้ายลูกชายของข้า รนหาที่ตาย!” เฟิ่งไท่เว่ยคำรามด้วยความโกรธ

“ขอรับ!” เมื่อผู้คุ้มกันที่อยู่หน้าประตูได้ยิน ก็นำคนไปจับกุมคนทันที

เฟิ่งหยวนถึงได้รู้สึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง ขอเพียงจับตัวหน้าบากหลิวได้ เขาก็ไม่ต้องคืนเงินแล้ว

“พ่อบ้าน ไปเชิญหมอมาเดี๋ยวนี้!” เฟิ่งไท่เว่ยกล่าวด้วยความเอ็นดูสงสาร

“ขอรับ นายท่าน”

“ท่านพ่อ ท่านดีต่อข้าที่สุดจริงๆ!” เฟิ่งหยวนซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง

เฟิ่งไท่เว่ยจ้องมองไปทางลูกชายด้วยความโกรธ“ทำไมข้าถึงให้กำเนิดลูกชายที่ขี้ขลาดไร้ความสามารถอย่างเจ้าได้ ไม่มีความรู้ความสามารถในเวลาปกติก็ช่างมันเถอะ นึกไม่ถึงว่าจะถูกคนซ้อมจนกลายเป็นเช่นนี้ได้ เจ้าไม่รู้จักตอบโต้กลับไปหรือ?”

“ท่านพ่อ ข้ามีแค่คนเดียว อีกฝ่ายมีตั้งสิบกว่าคน ข้าสู้ไม่ไหวนี่นา!”

“ปัญญาอ่อน สู้ไม่ไหวเจ้าไม่รู้จักเรียกคนหรือ?” เฟิ่งไท่เว่ยกล่าวด้วยความเจ็บใจที่ไม่สามารถหลอมเหล็กให้กลายเป็นเหล็กกล้าได้

“ข้าก็กลับมาแล้วนี่ไง หากไม่ใช่เพราะข้ามีไหวพริบ เกรงว่าคงจะไม่สามารถกลับมาได้แล้ว” เฟิ่งหยวนกล่าวด้วยความคับข้องใจ

“เช่นนั้นทำไมเขาไม่ซ้อมคนอื่น ดันซ้อมแต่เจ้า ทำความผิดอะไรมากันแน่ สารภาพมาตามตรงเดี๋ยวนี้!”

เฟิ่งหยวนเห็นพ่อโกรธแล้วจริงๆ ไหนเลยจะกล้าพูดความจริง“ก็คือข้าไปเสียเงินที่บ่อนพนัน จากนั้นระหว่างทางก็พบกับหน้าบากหลิว เขาบอกว่าเป็นการแสดงความเคารพข้า ยังยุยงให้ข้าเล่นพนัน ในตอนแรกข้าก็เล่นได้อยู่ ต่อมาก็เสียตลอด แต่แล้วสุดท้ายก็เสียเงินไปจนหมด หน้าบากหลิวก็เปลี่ยนท่าทีจะให้ข้าคืนเงินแล้วก็ดอกเบี้ยให้ได้!”

“เท่าไหร่?”

“หนึ่ง หนึ่งแสนตำลึง!” ไหนเลยที่เฟิ่งหยวนจะกล้าพูดความจริง

เฟิ่งไท่เว่ยระเบิดอารมณ์ในทันที“บัดซบ คลุกคลีอยู่ในบ่อนทุกวัน ไม่รู้หรือว่านั่นล้วนเป็นกลลวงทั้งนั้น โง่เขลาเบาปัญญาอย่างยิ่ง นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปอยู่บ้านให้ดีๆ หากกล้าออกไปมั่วสุมอีก ข้าจะตีขาเจ้าให้หักเลย!”

“ท่านพ่อ ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้วจริงๆ ต่อไปข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว!” เฟิ่งหยวนยอมรับผิดทันที

พ่อบ้านเข้ามาจากด้านนอก“นายท่าน หมอมาแล้ว!”

“พาคุณชายไปรักษา เห็นเขาแล้วข้าก็รู้สึกอัดอึดใจ!”

“ขอรับ!”

และทางด้านนี้ ผู้คุ้มกันของตระกูลเฟิ่งที่ออกมาจับกุมคน ตรวจค้นสถานที่ทุกแห่งที่พวกอันธพาลทุกคนพักอาศัยอยู่ ก็หาหน้าบากหลิวไม่เจอ จนกระทั่งวันที่สองก็หาไม่เจอ ราวกับว่าหน้าบากหลิวหายตัวไป

เมื่อเห็นว่าถึงเวลานัดหมายแล้ว ก็ยังจับกุมคนไม่ได้อีก เฟิ่งหยวนกลับไม่ได้รู้สึกเป็นกังวลเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้จวนตระกูลเฟิ่งเพิ่มการป้องกันแล้ว ถึงแม้หน้าบากหลิวจะมีความสามารถแค่ไหน ก็ไม่สามารถเข้ามาได้แล้ว

เฟิ่งหยวนในเวลากำลังพิงอยู่บนเก้าอี้ไท่ซือ นั่งไขว่ห้าง ถือจานผลไม้เอาไว้ กำลังกินอย่างได้ใจ

บ่าวรับใช้ชายคนหนึ่งก้มหน้าเอาไว้ ยกน้ำชาเข้ามา“คุณชายเฟิ่ง ท่านใจแคบเกินไปแล้ว ถึงกับส่งคนมาจับกุมข้า?”

ทันทีที่เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นมา จานผลไม้ในมือของเฟิ่งหยวนก็ร่วงหล่นลงพื้น ไหนเลยที่เขาจะยังมีเวลามาสนใจ กระโดดตัวขึ้นจากเก้าอี้ไท่ซือด้วยความตกใจ ก็กำลังจะเรียกคน

หน้าบากหลิวกลับเร็วกว่าเขาก้าวหนึ่ง มือข้างหนึ่งปิดปากเขาเอาไว้ อีกข้างหนึ่งก็สกัดจุดและจุดใบ้ของเขาโดยตรง