จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 553

ฮูหยินเฒ่าฟู่ขมวดคิ้ว“ทำไมท่านถึงดื่มมันล่ะ นั่นเป็นซุปที่ตุ๋นให้เหอเหล่า ตอนนี้ร่างกายของเขาอ่อนแอต้องได้รับการบำรุง!”

เมื่อท่านลั่วได้ยิน สีหน้าก็บูดบึ้งอย่างยิ่ง“ตอนนี้เขากินได้ดื่มได้ อ่อนแออะไรกัน ข้าต่างหากที่อ่อนแอ โอ้ยข้าปวดหัวจังเลย ต้องเป็นเพราะหลังจากกลับมาจากหอเทพเซียนไม่ได้พักฟื้นดีๆแน่เลย!”

ฮูหยินเฒ่าฟู่กลอกตามองเขาครู่หนึ่ง“ท่านกลับมาหนึ่งเดือนแล้ว กินอาหารอุดมสมบูรณ์ทุกวัน คนทั้งคนก็อ้วนขึ้นมาแล้ว ยังอ่อนแออยู่”

“ข้าคืออ้วนฉุไม่ได้หรือ?”

“ได้ เช่นนั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปหยุดกินอาหารอุดมสมบูรณ์ กินธัญพืชแทน!”

ท่านลั่วโกรธอย่างยิ่ง“นี่เจ้าทารุณกรรมข้าหรือ?”

“ท่านหาเรื่องทารุณตัวเองต่างหาก”

“เจ้านี่มันน่าโมโหจริงๆ ข้าจะหนีออกจากบ้าน!” ท่านลั่วกำลังจะจากไปด้วยความโมโห

“เจ้าไปเถอะ เจ้าไปแล้วข้ามาดูแลฮูหยินเฒ่าฟู่ได้พอดี!” จู่ๆตาเฒ่าเหอก็โพล่งออกมาคำหนึ่ง

ทีนี้ท่านลั่วไม่ไปแล้ว“ฝันไปเถอะ ตาแก่อย่างเจ้ายังคิดจะครอบครองบ้านคนอื่นโดยพลการ อย่าฝันไปเลย”

“พูดเช่นนี้ไม่ไปแล้วหรือ?”

“ไม่ไป ให้ตายอย่างไรก็ไม่ไป!”

“เฮ้อ ทำไมเจ้าถึงไม่ไปแล้วล่ะ ข้ายังหวังให้เจ้าจากไปอยู่เลย เช่นนี้ก็ไม่มีใครมาแย่งซุปไก่ข้าดื่มแล้ว” ตาเฒ่าเหอทอดถอนใจ

เขาจะดูไม่ออกได้อย่างไรว่าท่านลั่วชอบฮูหยินเฒ่าฟู่ เพียงแต่สองคนนี้ล้วนติดอยู่กับขนบธรรมเนียมของสังคม ถึงแม้จะรักชอบกันและกัน แต่กลับไม่สามารถก้าวข้ามมันไปได้ ด้วยเหตุนี้ตาเฒ่าเหอถึงได้จงใจยั่วยุท่านลั่ว

“ยังอยากจะดื่มซุปไก่ ฝันไปเถอะ ข้าจะไปปล่อยไก่ในครัวพวกนั้นให้หมด ไม่ให้เจ้าได้เห็นแม้แต่ขนไก่เส้นเดียว!” ท่านลั่วกล่าวอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน แต่แล้วทันทีที่หันหลังก็เห็นหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวที่อยู่ไม่ไกลออกไป

“ท่านลั่วนี่ท่านกำลังจะไปไถ่ชีวิตให้ไก่หรือ?” หยุนถิงจงใจหยอกล้อเขา

ท่านลั่วแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี“นังเด็กบ้า มาแล้วก็ไม่รู้จักบอกสักคำ ถึงกับมาหัวเราะเยาะข้าพร้อมกับเจ้าหนูจวิน”

“ถ้าหากบอกไป ก็ไม่ได้เห็นแล้วไม่ใช่หรือ” หยุนถิงหัวเราะออกมาเบาๆ

“เจ้ายังหัวเราะออกมาได้อีก รีบเอาตัวตาเฒ่าเหอออกไป เอาแต่กินดื่มอย่างเดียวงานการไม่ทำเห็นแล้วขัดหูขัดตา!” ท่านลั่วกล่าวออกมาด้วยความโมโห

ตาเฒ่าเหอกับฮูหยินเฒ่าฟู่เห็นว่าจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงมา ก็เดินเข้ามาทันที

“ทำไมวันนี้จวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยถึงมีเวลาว่างมาหาข้าได้ รีบเข้ามานั่งในเรือนเร็ว พ่อบ้านไปชงชา!” ฮูหยินเฒ่าฟู่เอ่ยปาก

“ขอรับ!” พ่อบ้านไปจัดการทันที

“ผ่านทางมา ถิงเอ๋อร์บอกว่าคิดถึงฮูหยินเฒ่า ก็เลยเข้ามาเที่ยวหา!” จวินหย่วนโยวอธิบาย

ฮูหยินเฒ่าฟู่รู้สึกดีใจอย่างยิ่ง“รบกวนซื่อจื่อเฟยคิดถึงยายแก่อย่างข้า ขอบคุณมาก!”

“ฮูหยินเฒ่าไม่ต้องเกรงใจเช่นนี้ เรียกข้าว่าหยุนถิงก็พอ” หยุนถิงตอบ

“ตกลง หยุนถิง”

“ขอบคุณที่ซื่อจื่อเฟยช่วยชีวิตเอาไว้ บุญคุณอันยิ่งใหญ่เกินกว่าจะตอบแทนได้ วันหน้าหากมีอะไรให้รับใช้ก็เอ่ยปากได้เลย!” ตาเฒ่าเหอกล่าวด้วยความซาบซึ้ง

เขานึกว่าตัวเองตายไปแล้ว แต่แล้วเมื่อลืมตาขึ้นมาก็อยู่ที่แคว้นต้าเยียนแล้ว แถมยังเป็นคฤหาสน์ของฮูหยินเฒ่าฟู่ แล้วก็ยังเห็นท่านลั่วอีก อย่าให้พูดเลยว่าตาเฒ่าเหอรู้สึกตกตะลึงแค่ไหน

หลังจากที่ถามท่านลั่วถึงได้รู้ว่า ที่แท้คนของหยุนถิงก็แอบส่งตัวเองมาที่แคว้นต้าเยียน ตาเฒ่าเหออดที่จะมองหยุนถิงอีกครู่หนึ่งไม่ได้

สวมชุดกระโปรงยาวสีขาวเรียบหรูทั้งชุด สง่างามมีสติปัญญา คิ้วและตางดงามน่าทึ่ง เป็นความงามที่มีแรงโจมตีอย่างมาก ทำให้คนมองแว๊บเดียวก็ไม่สามารถละสายตาไปได้

โดยเฉพาะดวงตาคู่สวยคู่นั้น เฉือนคมเล็กน้อย หยิ่งยโสเล็กน้อย ความสูงส่งและไม่ถ่อมตนที่เผยออกมาจากภายใน ไม่สามารถเพิกเฉยได้เลย

“ผู้อาวุโส ท่านจ้องมองซื่อจื่อเฟยของข้าเช่นนี้ ไม่เหมาะสมกระมัง!” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างเย็นชา

ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ที่หอเทพเซียน ตาเฒ่าเหอช่วยจับชีพจรให้กับจวินหย่วนโยว และเคยช่วยพวกเขาปลอมตัว ดังนั้นจวินหย่วนโยวถึงได้เรียกเขาว่าผู้อาวุโส