จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 552

“งานเลี้ยงเทศกาลไหว้พระจันทร์ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ขอเจ้าโปรดปกป้องถิงเอ๋อร์ให้ดี!”

มือที่จับถ้วยสุราของโม่เหลิ่งเหยียน ใช้แรงขึ้นมาเล็กน้อย เขามีสายในพระราชวังมากมาย ย่อมรู้เรื่องที่เฟิ่งจาวหยีกับองค์หญิงใหญ่แคว้นเทียนจิ่วร่วมมือกันนานแล้ว

“ผู้หญิงของเจ้า เจ้าก็ปกป้องให้ดีเองสิ!” โม่เหลิ่งเหยียนตอบกลับมาคำหนึ่ง

โม่เหลิ่งเหยียนกับหยุนถิงเป็นเพื่อนที่สนิทกันที่สุด ถึงแม้จวินหย่วนโยวไม่พูด โม่เหลิ่งเหยียนก็จะส่งคนปกป้องหยุนถิงอย่างลับๆเช่นกัน

“ข้าย่อมรู้อยู่แล้ว เผื่อเอาไว้เท่านั้น!” จวินหย่วนโยวเบะปาก

“ตกลง ข้าจะจำเอาไว้! ในเมื่อรู้ว่าตระกูลเฟิ่งก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย เหตุใดถึงไม่กำจัดไปตั้งแต่เนิ่นๆ?” โม่เหลิ่งเหยียนถาม

“กำจัดตระกูลเฟิ่งไม่ใช่เรื่องยาก แต่ต้องกำจัดให้สิ้นซากในคราวเดียว ให้ตระกูลเฟิ่งไม่สามารถพลิกสถานการณ์ได้อีก พ่อของเฟิ่งจาวหยีเคยช่วยชีวิตฝ่าบาทเอาไว้ หากไม่ใช่ความผิดร้ายแรง ฝ่าบาทจะไม่แตะต้องตระกูลเฟิ่งง่ายๆแน่นอน!” หว่างคิ้วของจวินหย่วนโยวมีความโหดเหี้ยมแว๊บผ่านไปเล็กน้อย

“เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็กำจัดให้หมดในคราวเดียว ข้าจะช่วยเจ้าเอง!” โม่เหลิ่งเหยียนกล่าวเสียงต่ำ

“เช่นนี้ ก็ขอบคุณมาก!” จวินหย่วนโยวตอบ

“นี่เป็นครั้งที่สองที่ข้าได้ยินเจ้าพูดว่าขอบคุณแล้วนะ หาได้ยากนี่”

จวินหย่วนโยวกลอกตามองเขาครู่หนึ่ง ไม่สนใจเขาอีก

หยุนซูพาบ่าวรับใช้ชายยกเนื้อกับผักเข้ามาด้วยตัวเอง หยุนหลีหยิบที่คีบขึ้นย่างขึ้นมาทันที คนอื่นๆก็ช่วยกันใส่ผักเช่นกัน

โม่ฉือชิงสวมชุดคลุมสีแดงทั้งชุดเดินเข้ามาอย่างมั่นใจในตัวเอง“ขอบคุณทุกคนที่มาฉลองให้ข้า วันนี้พวกท่านดื่มกินกันตามสบาย ไม่ต้องเกรงใจ ข้าเป็นเจ้ามือเอง!”

“หากไม่ใช่เพราะท่านเป็นเจ้ามือ เราก็ไม่มากันหรอก” โม่หลานที่เดินเข้ามาทางด้านหลังของเขาบ่นพึมพำออกมาคำหนึ่ง

ใบหน้าของโม่ฉือชิงเคร่งขรึมทันที“นังหนูอย่างเจ้าไม่พูดความจริงไม่ได้หรือ?”

“ข้าไม่เคยพูดโกหก!”

“โม่หลานรีบมาเร็ว เนื้อนี่สุกกำลังกินพอดีเลย!” ซูชิงโยวรีบไกล่เกลี่ยทันที

“ตกลง!” โม่หลานเดินเข้าไปทันที

โม่ฉือชิงมองดูทุกคนจดจ่ออยู่แต่กับการกินดื่มอย่างเดียว ไม่มีใครเหลียวแลเขา เบะปากกล่าวว่า“ข้าว่าทุกคนไร้น้ำใจเกินไปแล้ว ไม่เห็นชุดคลุมตัวใหม่ที่ข้าทำเพื่อฉลองหรือ?”

“อย่างกับไก่ตัวผู้ สายตาของท่านเราไม่กล้าประจบจริงๆ!” หยุนหลีตอบกลับมาคำหนึ่ง

ทุกคนหัวเราะชอบใจขึ้นมาทันที โม่ฉือชิงอับอายขายหน้า“น่าเกลียดขนาดนั้นเลยหรือ ข้าว่ามันก็ไม่เลวนะ!”

“พอเถอะ รีบเข้ามากินกันเถอะ เสื้อผ้าไม่สำคัญ ได้รับการแต่งตั้งเป็นอ๋องต่างหากที่สำคํญ!” หยุนถิงเอ่ยปาก

ใบหน้าของโม่ฉือชิงเต็มไปด้วยความได้ใจ“หยุนถิงพูดเป็นที่สุด มา ข้าดื่มคารวะทุกคนหนึ่งจอก!”

ทุกคนล้วนยกถ้วยสุราขึ้นมา ดื่มกินกันอย่างมีความสุข ครึกครื้นอย่างมาก

อาหารหนึ่งมื้อ ทุกคนกินจนอิ่มดื่มจนเพียงพอแล้ว ต่างก็แยกย้ายกันกลับไป

หยุนถิงกินอิ่มไปเล็กน้อย เสนอให้เดินกลับไป ถึงอย่างไรก็อยู่ห่างกันแค่ถนนสามสายเท่านั้น จะได้เดินเล่นด้วยพอดี

จวินหย่วนโยวย่อมเห็นด้วยอยู่แล้ว เดินไปพร้อมกับนาง

ทุกคนบนถนนต่างก็มองมาด้วยความอิจฉา จวินซื่อจื่อเย็นชาหล่อเหลา คุณหนูหยุนงดงามที่สุดในแผ่นดิน ทั้งสองคนรักใคร่กันเช่นนี้ เป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบจริงๆ

จวินหย่วนโยวจูงมือของหยุนถิง เดินอย่างเชื่องช้า“ถิงเอ๋อร์ จับมือกันเดินไปเช่นนี้ตลอดชีวิต ดูเหมือนจะไม่เลวเช่นกัน”

“ตกลง ตลอดชีวิต”

คิ้วและตาของจวินหย่วนโยวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม“ถิงเอ๋อร์ วันหน้าเจ้าอยากไปที่ไหน?”

“ข้าอยากไปที่ทุ่งหญ้า ไม่ต้องกลัวว่าลูกจะหกล้มหกข้าง ยังสามารถขี่ม้าควบม้าได้ อิสรเสรีไม่ถูกจำกัด ไม่เหนื่อยเกินไปด้วย” หยุนถิงกล่าวด้วยความใฝ่ฝัน

“ตกลง รอให้เจ้าคลอดแล้ว เราพาลูกไปพร้อมกัน!”

“อันนี้สามารถทำได้”