จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 560

ใบหน้าขององค์หญิงใหญ่แคว้นเทียนจิ่วเต็มไปด้วยความไม่แยแส“คำพูดของซื่อจื่อเฟยข้าฟังไม่เข้าใจแล้ว คนที่สกัดยาเจ็ดวิญญาณมีมากมายในใต้หล้า ถือสิทธิอะไรมามั่นใจว่าเป็นข้า

ข้าให้ตาเฒ่าเหอสกัดยาเจ็ดวิญญาณก็จริง แต่ไม่ได้นำมาที่แคว้นต้าเยียน หากฝ่าบาทไม่เชื่อสามารถส่งคนไปค้นที่แปรพระราชฐานได้

เฟิ่งจาวหยีเป็นคนรับผิดชอบงานเลี้ยง คนที่มาร่วมงานเลี้ยงมีมากมายขนาดนี้ ไม่ว่าใครก็มีอาจจะวางยาพิษฝ่าบาทได้ทั้งนั้น ซื่อจื่อเฟยพุ่งเป้ามาที่ข้าเช่นนี้มันเกินไปหน่อยจริงๆ ขอฮ่องเต้ต้าเยียนโปรดสอบสวนให้กระจ่าง!”

ความจริงองค์หญิงใหญ่เพียงแค่ร่วมมือกับเฟิ่งจาวหยี ให้นางวางยาพิษหยุนถิง ฮ่องเต้ต้าเยียนถูกพิษอยู่นอกเหนือการคาดหมายจริงๆ แต่ว่าถูกพิษก็ดีเช่นกัน ทางที่ดีคือตายไปเลย เช่นนี้แคว้นเทียนจิ่วก็สามารถฉวยโอกาสตอนที่ต้าเยียนเกิดความวุ่นวายภายในโจมตีต้าเยียน

คนอื่นๆวิพากษ์วิจารณ์เสียงเบาทันที ถึงแม้พวกเขาจะเชื่อหยุนถิง แต่คำพูดขององค์หญิงใหญ่ก็ไม่ได้ไร้เหตุผลสักทีเดียว

หยุนถิงไม่โกรธเลยแม้แต่น้อย มองไปทางนางอย่างเฉยเมย“เท่าที่ข้ารู้มา สี่แคว้นมีเพียงตาเฒ่าเหอเท่านั้นที่สามารถสกัดยาพิษนี้ออกมาได้!”

คำพูดประโยคเดียว เพียงพอแสดงให้เห็นถึงความร้ายกาจของยาพิษนี้

ฮ่องเต้กระอักเลือดออกมาอีกหนึ่งคำ หยุนถิงรีบนำยาถอนพิษออกมาให้ฮ่องเต้กินทันที แล้วก็ช่วยฝังเข็มให้เขา“ฝ่าบาท ข้าทำได้แค่ระงับพิษเอาไว้ให้พระองค์ชั่วคราวเท่านั้น------”

พูดประโยคนี้จบ หยุนถิงก็หมดสติไป

“ถิงเอ๋อร์ หมอหลวงหลิวยังไม่รีบช่วยรักษาซื่อจื่อเฟยอีก?” จวินหย่วนโยวกอดหยุนถิงเอาไว้ทันที หมอหลวงหลิวรีบเข้ามาจับชีพจร

ฮ่องเต้มองด้วยความซาบซึ้งและตื้นตันสำหรับสิ่งนี้ ตัวหยุนถิงก็ถูกพิษแต่กลับช่วยตัวเองก่อน

“จวินหย่วนโยวพาหยุนถิงไปที่ตำหนักด้านข้าง!” ฮ่องเต้ตรัสด้วยความอ่อนเพลีย พูดจบก็หมดสติไปเช่นกัน

“ฝ่าบาท ฝ่าบาท!” เหมยเฟยเรียกด้วยความเป็นห่วง

คนอื่นๆตกตะลึง จนทำอะไรไม่ถูกในทันที

“ทุกคนนั่งอยู่กับที่ รับการไต่สวน ก่อนที่จะสืบสวนชัดเจนห้ามใครจากไปเด็ดขาด พาฝ่าบาทกับหยุนถิงไปที่ตำหนักด้านข้างเถอะ ที่นั่นเงียบสงบ!” ในที่สุดโม่เหลิ่งเหยียนก็เอ่ยปาก

เหมยเฟยกับหลิ่วเฟยประคองฮ่องเต้จากไป จวินหย่วนโยวอุ้มหยุนถิงจากไป หมอหลวงหลิวตามไป คนอื่นๆล้วนถูกกองทัพหลวงล้อมเอาไว้ รวมไปถึงองค์หญิงใหญ่

องค์หญิงใหญ่ก็ไม่ได้รู้สึกโกรธ เห็นหยุนถิงกระอักเลือดหมดสติ แม้แต่เทพผู้ยิ่งใหญ่ก็ช่วยนางไม่ได้ ได้เห็นจวินหย่วนโยวเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ ช่างมีความสุขจริงๆ ถึงแม้จะถูกล้อมเอาไว้แล้วอย่างไร

ตำหนักด้านข้าง

หมอหลวงหลิวกระวนกระวายจนเหงื่อเย็นไหลท่วมตัว เขาก็เคยเห็นยาเจ็ดวิญญาณจากในหนังสือเท่านั้น ได้ยินซื่อจื่อเฟยพูดเช่นนี้ก็รู้สึกตกใจไปจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะมีคนสกัดยาพิษที่ร้ายแรงเช่นนี้ออกมาได้ เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจะต้องแก้อย่างไร

“เหมยเฟยเหนียงเหนียง โปรดอนุญาตให้กระหม่อมหารือร่วมกับหมอหลวงของโรงหมอหลวงก่อนค่อยตัดสินใจ ฝ่าบาทถูกพิษเป็นเรื่องหาได้ยากจริงๆ กระหม่อมเกรงว่า------”

“เด็กๆ นำตัวหมอหลวงทั้งหมดของโรงหมอหลวงมาเดี๋ยวนี้!” เหมยเฟยตัดบทเขา

“ซื่อจื่อเฟยบอกแล้วว่าไม่มียาถอนพิษ หมอหลวงจะทำได้จริงหรือ?” ฉินเฟยถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล

“ทำไม่ได้ก็ต้องลองดู จะทนดูฝ่าบาทรอความตายไม่ได้หรอก ฝ่าบาทเกษมล้ำยิ่งฟ้าจะต้องไม่เป็นไรอย่างแน่นอน!” เหมยเฟยจ้องมองไปทางนางด้วยความโกรธ

ฉินเฟยตกใจจนตัวสั่น“สายตาของพี่สาวทำข้ารู้สึกแปลกๆ น้องพูดจาเหลวไหลก็เพราะเป็นห่วงฝ่าบาท”

“หากเจ้าเป็นห่วงฝ่าบาทจริงๆก็หุบปากซะ!” หลิ่วเฟยกล่าวอย่างเย็นชา

ถึงแม้ฉินเฟยเพิ่งจะได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท แต่พื้นฐานย่อมสู้เหมยเฟยกับหลิ่วเฟยไม่ได้อยู่แล้ว ดังนั้นจึงหุบปากอย่างรู้สถานการณ์

หลิงเฟิงพาท่านลั่วเข้ามา“ซื่อจื่อ พาคนมาแล้ว”

ท่านลั่วตรงเข้าไป ชำเลืองมองฮ่องเต้ที่หมดสติครู่หนึ่ง ไม่ได้สนใจ เดินตรงเข้าไปดูหยุนถิงข้างใน จับชีพจรของนางทันที จากนั้นท่านลั่วก็ตัวแข็งทื่อทันที

ไหนบอกว่านังหนูคนนี้ถูกพิษไง ชีพจรนี่ไม่เป็นอะไรเลยนี่นา

จากนั้นท่านลั่วก็เห็นนางลืมตาขึ้นมา ทำหน้าทะเล้นใส่ตัวเอง ท่านลั่วโกรธจนหน้าบึ้งตึง ระหว่างทางที่มาเขาอกสั่นขวัญแขวน ไม่ทันได้กินขนมไหว้พระจันทร์กับฮูหยินเฒ่าฟู่ก็มาแล้ว แต่แล้วนังหนูนี้กลับเสแสร้งแกล้งทำ