จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 564

หลัวหรูจี๋ย่อมไม่หวังให้ฮ่องเต้ตื่นมาอยู่แล้ว กล่าวขึ้นมาอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน“ช่างเป็นผู้หญิงที่หยาบคายจริงๆ”

“องค์หญิงใหญ่ ถ้าอย่างไรท่านไปพักผ่อนที่ห้องข้างๆดีไหม?” จี้อวี๋เสนอแนะ

องค์หญิงใหญ่จ้องมองไปที่โม่หลานที่นอนอยู่ รู้สึกโกรธแทบตาย สะบัดแขนเสื้อก็ไปที่ห้องด้านข้าง

โม่หลานลุกขึ้นตามไปที่ห้องด้านข้างทันที

“เจ้าติดตามข้าทำไม?” องค์หญิงใหญ่กล่าวด้วยความหงุดหงิดโมโห

“ฝ่าบาทของเราถูกพิษหมดสติ ข้ากลัวว่าจะมีคนทำสิ่งที่ไม่เป็นผลดีต่อองค์หญิงใหญ่ ดังนั้นก็เลยจะปกป้องท่าน!” โม่หลานเบะปาก เดินตรงเข้าไป

ครั้งนี้ นางไม่ได้ไปที่เตียงนอน แต่ไปพิงอยู่บนตั่งนอนกุ้ยเฟย

“ปกป้องอะไร นี่มันเฝ้าสังเกตการณ์ชัดๆ!” หลัวหรูจี๋ตอบโต้

“หากท่านจะเข้าใจอย่างนั้น ก็ได้เช่นกัน” โม่หลานกล่าวอย่างเย็นชา

หลัวหรูจี๋ยังไม่เคยเห็นผู้หญิงที่หน้าด้านเช่นนี้มาก่อน รู้สึกโกรธแทบตายจริงๆ

“เด็กๆ ข้าต้องการจะเปลี่ยนห้องรับแขก!” องค์หญิงใหญ่จ้องมองไปทางกองทหารหลวงที่อยู่ในลาน

“เรียนองค์หญิงใหญ่ คนที่มาร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้มีมากเกินไป ไม่มีห้องว่างเหลือแล้ว” กองทหารหลวงนายหนึ่งตอบ

นัยยะนอกเหนือคำพูดก็คือ เจ้าไม่อยู่ที่นี่ ก็ไม่มีที่ให้อยู่แล้ว

“น่าชิงชังนัก!” องค์หญิงใหญ่โกรธแทบตาย แต่อย่างไรเสียก็อยู่ในพระราชวังต้าเยียน และเมื่อครู่นี้นางก็เพิ่งสูญเสียองครักษ์ลับกับหน่วยกล้าตายไปหลายสิบคน จะมาเสียคนโดยเปล่าประโยชน์ที่นี่ไม่ได้

องค์หญิงใหญ่โกรธจนสะบัดแขนเสื้อไปที่ห้องด้านข้างอีกครั้ง โม่หลานก็ตามไปด้วยเช่นกัน

องค์หญิงใหญ่ไปไหน โม่หลานก็ตามไปด้วย แม้แต่ตอนที่องค์หญิงใหญ่เข้าห้องน้ำ โม่หลานก็เฝ้าอยู่ที่หน้าประตู พูดได้ว่าไม่ห่างแม้แต่ก้าวเดียว องค์หญิงใหญ่โกรธจนจะบ้าตายอยู่แล้ว

นี่มันแตกต่างจากการเฝ้านักโทษตรงไหน อย่างน้อยนักโทษก็ยังมีห้องขังของตัวเอง

นางกลับดี ตามก้นอยู่ตลอด น่าชิงชังจริงๆ

โม่ฉือชิงที่อยู่ในลานตลอดเห็นท่าทางที่โกรธมากแต่ก็ไม่มีที่ระบายอารมณ์ขององค์หญิงใหญ่ ก็รู้สึกวางใจในทันที หันหลังก็จากไป

ชำเลืองไปทางโม่หลานที่อยู่บนตั่งนอนกุ้ยเฟย องค์หญิงใหญ่คิดแม้กระทั่งอยากจะฆ่านางให้ตายจริงๆ

ทำอย่างไรได้โม่หลานสู้เก่งเกินไป จี้อวี๋ก็ยังเสมอกับนางเท่านั้น องค์หญิงใหญ่ได้แต่อดทนเท่านั้น

วุ่นวายไปนานขนาดนี้ องค์หญิงใหญ่ก็เหนื่อยแล้วเช่นกัน ถึงแม้จะไม่พอใจ ก็ได้แต่นอนพักผ่อนแล้ว ไม่รู้ว่าทางด้านจวนซื่อจื่อทำสำเร็จหรือยัง

แต่แล้วนางยังไม่ทันจะได้นอนหลับ ก็ได้ยินกรนของโม่หลาน ดังราวกับฟ้าผ่า องค์หญิงใหญ่หงุดหงิดอย่างยิ่ง

“เด็กๆ ปลุกนางให้ตื่น!” องค์หญิงใหญ่กล่าวอย่างเย็นชา

สาวใช้คนสนิทรีบเข้ามาทันที ทางไปทางโม่หลาน กำลังจะยื่นมือไปผลักนาง แต่แล้วมือเพิ่งจะสัมผัสตัวโม่หลาน ดวงตาคู่สวยของโม่หลานที่เดิมทีนอนหลับอยู่จู่ๆก็ลืมตาขึ้นมากะทันหัน ตบนังหนูคนนั้นกระเด็นออกไปในหนึ่งฝ่ามือ

“อ๊ากก!” สาวใช้กรีดร้องขึ้นมา คนทั้งคนกระเด็นออกไปไกลหลายเมตรล้มลงไปบนพื้น หมดสติไปในทันที

“โม่หลานเจ้าถึงกับกล้าตบคนของข้าจนสลบ?” องค์หญิงใหญ่คำรามด้วยความโกรธ

โม่หลานเบะปากเล็กน้อย“ทำเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตเช่นนี้ทำไม ข้านึกว่ามีคนลอบโจมตี ปฏิกิริยาตอบสนองตามสัญชาตญาณเท่านั้น”

“ทำเกินไปแล้ว จี้อวี๋เข้ามาเดี๋ยวนี้!” องค์หญิงใหญ่คำรามด้วยความโกรธ

จี้อวี๋ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูรีบวิ่งเข้ามาทันที“องค์หญิงใหญ่มีอะไรให้รับใช้?”

“ลากตัวผู้หญิงที่หยาบคายคนนี้ออกไป ข้าไม่อยากเห็นหน้านาง!”

จี้อวี๋ชำเลืองไปทางโม่หลาน“เชิญเถอะ!”

โม่หลานก็ไม่ได้ปฏิเสธ เดินหาวออกไปอย่างสะลึมสะลือ