จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 566

โม่หลานกลอกตามองนางครู่หนึ่ง“นี่ก็คือการปกป้องข้าของท่าน?”

โม่ฉือชิงยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน“ข้าสู้ไม่ไหวไม่ใช่หรือ?”

โม่หลานคิดทบทวน ก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ“ไปอยู่ด้านหนึ่งเลยไป!”

“ได้เลย!” โม่ฉือชิงรีบปล่อยแขนเสื้อของโม่หลานทันที ไปยืนอยู่ด้านหลังของโม่หลานอย่างเชื่อฟัง ราวกับสะใภ้ที่เพิ่งแต่งงานใหม่ที่ว่านอนสอนง่าย

“ผู้ที่พ่ายแพ้ให้กับข้า ยังจะสู้อีกหรือ?” โม่หลานมองไปทางจี้อวี๋อย่างดูหมิ่น

จี้อวี๋จ้องมองมาด้วยความโมโห“ข้าพ่ายแพ้ให้เจ้าก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าครั้งหน้าข้าจะแพ้ให้เข้าอีก อีกสามวันให้หลังค่อยสู้กันใหม่!”

“เมื่อไหร่ก็ได้ทั้งนั้น!”

“จี้อวี๋ ข้าให้เจ้าสั่งสอนนาง ไม่ให้เจ้าไปท้าประลองกับนาง!” องค์หญิงใหญ่โกรธอย่างมาก

จี้อวี๋หันหน้ามองไปทางองค์หญิงใหญ่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความลำบากใจ“องค์หญิงใหญ่ ข้าสู้นางไม่ได้!”

นัยยะนอกเหนือคำพูด ก็คือไม่สามารถสั่งสอนนางได้

องค์หญิงใหญ่โกรธจนหน้าเขียว“ขยะไร้ประโยชน์!”

“ถึงแม้นางจะพ่ายแพ้ให้ข้า แต่นางก็มีความสามารถจริงๆ อย่างไรเสียคนที่สามารถเอาชนะข้าได้ในแคว้นต้าเยียนก็มีแค่ไม่กี่คน ดังนั้นนางไม่ใช่ขยะไร้ประโยชน์อย่างที่ท่านพูด!” เสียงของโม่หลานเย็นชาและหนักแน่น

ถึงแม้จี้อวี๋จะพ่ายพ้ายให้กับตัวเองจริงๆ แต่โม่หลานกลับเคารพนางมาก หากไม่มียาบำรุงที่หยุนถิงมอบให้เมื่อคืนนี้ เกรงว่านางก็อาจจะไม่ฟื้นฟูอย่างรวดเร็วขนาดนี้ ใครแพ้ใครชนะก็ยังไม่แน่นอนเลย

จี้อวี๋ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเช่นกัน นางคิดไม่ถึงว่าโม่หลานจะพูดแทนตัวเอง

“ข้าสั่งสอนคนของตัวเอง เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาตำหนิ?” ดวงตาคู่สวยขององค์หญิงใหญ่กวาดมองมาอย่างเฉือนคม

“ติดตามเจ้านายที่กำเริบเสิบสานและโอหังอวดดี ไม่รู้จักเคารพคนอื่นเช่นท่าน มันช่างน่าเศร้าจริงๆ จี้อวี๋ข้าชื่นชมเจ้ามาก หากวันไหนเจ้าออกจากแคว้นเทียนจิ่ว สามารถมาหาข้าได้ ข้ารับปากว่าจะให้ตำแหน่งรองแม่ทัพแก่เจ้า!” โม่หลานกล่าวด้วยความจริงจัง

“เฮอะๆ คุณหนูโม่สมองถูกลาถีบจนโง่หรือ ยังตำแหน่งรองแม่ทัพอีก แม่ทัพจี้อยู่ที่แคว้นเทียนจิ่วเป็นถึงแม่ทัพหลัก นางจะเห็นตำแหน่งรองแม่ทัพของเจ้าอยู่ในสายตาหรือ น่าขำจริงๆ?” หลัวหรูจี๋กล่าวอย่างดูหมิ่น

“ตำแหน่งรองแม่ทัพใช้คนไม่สมกับความสามารถจริงๆ หากเจ้าสามารถเอาชนะข้าได้ ข้ายินดีจะยกตำแหน่งแม่ทัพให้เจ้า!” โม่หลานตอบอย่างจริงจัง

“ซ้ายขวาก็แค่ตำแหน่งแม่ทัพ แม่ทัพจี้อยู่ที่แคว้นเทียนจิ่วดีๆ จะไปเข้าร่วมกับเจ้าทำไม?” หลัวหรูจี๋ถามกลับ

“แม่ทัพกับแม่ทัพแตกต่างกัน ติดตายนายที่ไม่เห็นลูกน้องเป็นคนเช่นนี้ ทุ่มเทสุดชีวิตก็ไม่มีจุดจบที่ดีอะไรหรอก ถ้าหากมีคนต่ำทรามเช่นเจ้าวางแผนทำร้ายอีก เช่นนั้นจี้อวี๋จะไม่ตายอย่างไม่เป็นธรรมหรอกหรือ

แต่มาที่แคว้นต้าเยียนก็แตกต่างออกไปแล้ว ขอเพียงนางมีความสามารถจริงๆสามารถทำให้บรรดาทหารนับถือได้ จะต้องมีทหารนับแสน นับล้านติดตามอย่างภักดีอย่างแน่นอน

และค่ายทหารของเราไม่ได้มีเพียงการฝึกซ้อมและสู้รบ เรายังมีตำราพิชัยสงคราม การวางแผนจัดทัพ สามสิบหกกลยุทธ์ ตำราพิชัยสงครามซุนจื่อ อันคำว่ารู้เขารู้เรา ถึงจะสามารถรบร้อยครั้งไม่เป็นอันตราย------” โม่หลานจงใจท่องสิ่งที่หยุนถิงสอนนางก่อนหน้านี้ออกมา

จู่ๆจี้อวี๋ก็ได้ยินโม่หลานพูดขึ้นมา ดวงตาสองข้างจ้องเขม็ง“ตำราพิชัยสงครามที่เจ้าพูดถึงทำไมข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน?”

“เรื่องพวกนี้ล้วนเป็นสิ่งที่หยุนถิงสอนข้าทั้งนั้น กลยุทธ์ล้อมเว่ยช่วยจ้าว กลยุทธ์ปิดฟ้าข้ามทะเล กลหญิงงามต่างๆ------สรุปคือมีเยอะแยะมากมาย สิ่งที่หยุนถิงเป็นไม่ได้มีเพียงตำราพิชัยสงครามเท่านั้น นางยังให้พวกข้าซ้อมต่อสู้จริง อย่างไรก็ตามเจ้ามาแล้วก็จะพบว่า สิบกว่าปีที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ของตัวเองสูญเปล่าแล้ว ข้างหลังต่างหากถึงจะเป็นชีวิต!” โม่หลานเอ่ยถึงหยุนถิง อดที่จะชื่นชมและนับถือไม่ได้

“พอแล้ว ข้าไม่มีเวลามาฟังเจ้าพูดจาไร้สาระ จี้อวี๋ข้าขอสั่งให้นางสั่งสอนนาง เดี๋ยวนี้!” องค์หญิงใหญ่แคว้นเทียนจิ่วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

โม่หลานที่สมควรตายนี่ ถึงกับเลื่อยขาเก้าอี้นางต่อหน้าต่อตา ยังคิดจะลักพาตัวแม่ทัพที่มีความสามารถของนางไป นางไม่มีทางยอมเด็ดขาด!

“องค์หญิงใหญ่จะโมโหขนาดนี้ทำไม ก็แค่ตราพยัคฆ์อันเดียวเท่านั้น ที่ท่านพูดถึงคืออันนี้ใช่ไหม!” ขณะที่โม่หลานกล่าวไป ก็หยิบตราพยัคฆ์ออกมาจากกระเป๋า

สีหน้าขององค์หญิงใหญ่เปลี่ยนไปทันที แตะไปยังแขนเสื้อของตัวเองโดยสัญชาตญาณ หายไปแล้วจริงๆ“เจ้าถึงกับกล้าขโมยตราพยัคฆ์ของข้าหรือ?”