จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 574

“โอ้โยะโหย เปรี้ยวจนข้าเข็ดฟัน พวกเจ้าสองคนนี้ช่างหวานเลี่ยนเสียจริง ทำให้คนทนไม่ไหว!” คงอู๋ไต้ซือบอกอย่างรังเกียจ

“ท่านเป็นเช่นนี้ ชาตินี้คงมิมีทางเข้าใจดอก!” จวินหย่วนโยวรังเกียจ

“ไอ้หนูพูดจากระไรนั่น อาตมาน่ะเป็นคนที่เข้าสู่ทางธรรม มองโลกมนุษย์เราขาดนานแล้ว เรื่องรักๆใคร่ๆนี่เป็นเรื่องทางโลกอย่างพวกเจ้า ข้าไม่มีปัญหาเหล่านี้ดอก!”

“งั้นรึ ไม่รู้ว่าตอนนั้นใครโดนไล่ตามจนต้องออกบวช!” จวินหย่วนโยวย้อนถาม

สีหน้าคงอู๋ไต้ซือดำทะมึนทันที “ใครมิเคยหนุ่มแน่นมาก่อน ห้ามพูดเรื่องข้าอีก เจ้ามาคิดดีกว่าว่าจะช่วยซื่อจื่อเฟยของเจ้าอย่างไรดีกว่า!”

จวินหย่วนโยวสีหน้าตึงเครียด “ข้ารู้”

“เช่นนั้นเจ้ายุ่งก่อน ข้าจะไปพักผ่อนล่ะ!” คงอู๋ไต้ซือหมุนตัวจากไป

พ่อบ้านรีบพุ่งเข้ามาทันที “ซื่อจื่อ เกิดอะไรขึ้นรึ?”

“เรียกองครักษ์เงามังกร องครักษ์ลับและองครักษ์ทั้งหมดมา ข้ามีอะไรจะประกาศ!”

“ขอรับ!” พ่อบ้านรีบไปจัดการทันที เขาพึ่งเคยเห็นซื่อจื่อหน้าตาเคร่งเครียดเช่นนี้เป็นครั้งแรก

ไม่นาน องครักษ์เงามังกร องครักษ์ลับทั้งหมดก็มารวมตัวกัน พ่อบ้านก็รวมอยู่ในนั้นด้วย

“หลงยีจนถึงหลงสือ นับจากวันนี้เป็นต้นไปรับหน้าที่คุ้มครองซื่อจื่อเฟย ห้ามห่างกาย องครักษ์ลับครึ่งหนึ่งรับผิดชอบความปลอดภัยในจวน คนอื่นก็ร่วมกันคุ้มครองซื่อจื่อเฟยด้วยทั้งหมด สำหรับองครักษ์ คนที่เข้าออกจวนทั้งหมดต้องจับตาดูทั้งหมด มีความเคลื่อนไหวใดๆหรือคนน่าสงสัยเมื่อไหร่รีบมารายงานข้าทันที หากข้าไม่อยู่ ก็รายงานกับพ่อบ้าน!” จวินหย่วนโยวสั่งการ

“ซื่อจื่อ ข้าขอถามได้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น?” รั่วจิ่งถามอย่างสงสัย

“คงอู๋ไต้ซือบอกว่า ซื่อจื่อเฟยจะมีเคราะห์ร้ายถึงชีวิตในสามเดือนนี้ ตอนนี้นางตั้งครรภ์ จะให้เกิดข้อผิดพลาดใดๆมิได้เด็ดขาด!” จวินหย่วนโยวตอบเสียงเย็นชา

พอคำนี้ออกมา ทุกคนพากันตกตะลึงยิ่งนัก หากพอคิดว่านั่นคือคงอู๋ไต้ซือ ใครก็ไม่กล้าสงสัย

“ซื่อจื่อวางใจเถอะ พวกข้าจะปกป้องซื่อจื่อเฟยให้ได้แม้ต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม!” รั่วจิ่งพูดเสียงเข้ม

หากมิใช่ซื่อจื่อเฟย เขากลายเป็นคนพิการนานแล้ว บัดนี้ซื่อจื่อเฟยมีอันตราย เขาจะต้องเสี่ยงภัยคุ้มครองให้ได้แน่

“ลำบากทุกคนแล้ว!”

จวินหย่วนโยวสั่งความเสร็จก็ไปหาหยุนถิง “ท่านพี่ ข้าได้ยินเยว่เอ๋อร์บอกว่าท่านโยนของทิ้งมากมายนัก สิ้นเปลืองนะ เอาไปไว้ที่เรือนข้าสิ หรือไม่ก็ขายไปเลย นั่นน่ะมูลค่าควรเมืองเลยนะ!”

“ต่อให้มูลค่ามากแค่ไหน ก็ไม่มีสำคัญเท่าความปลอดภัยของเจ้า นั่นน่ะเป็นของนอกกาย ต่อไปหากเจ้าชอบข้าค่อยให้คนซื้อกลับมา!” จวินหย่วนโยวบอกอย่างเป็นกังวล

หยุนถิงตื้นตันใจนัก “ขอบคุณท่านพี่ แต่นั่นก็สิ้นเปลืองเกินไปหน่อยนะ”

“”เช่นนั้นข้าให้พ่อบ้านเอาไปขายละกัน แล้วแบ่งให้คนยากจน คิดซะว่าทำบุญ”

“ตกลง จริงสิซื่อจื่อ นี่ท้องข้าก็ออกแล้ว เสื้อผ้าก่อนหน้านี้เริ่มคับแล้ว ต้องซื้อที่หลวมสักหน่อย”

จวินหย่วนโยวมองท้องหยุนถิงทันที ยื่นมือลูบท้องนาง “ข้าเลินเล่อเอง ไม่คิดว่าลูกของพวกเราจะโตเร็วเพียงนี้ ข้าจะให้คนไปเชิญช่างตัดเสื้อที่ดีที่สุดในเมืองหลวงมา”

“ได้!”

จวินหย่วนโยวให้พ่อบ้านส่งคนไปเชิญอาจารย์ช่างตัดเสื้อที่ดีที่สุดในเมืองหลวงทั้งหมดมาทันที พอเห็นพวกเขาวัดตัวหยุนถิง ใบหน้าจวินหย่วนโยวก็ทะมึนทันที

“ข้าทำเอง!” จวินหย่วนโยวหยิบสายวัดมา

จวินซื่อจื่อขึ้นชื่อเรื่องขี้หึงมาก เหล่าอาจารย์ต่างรู้ดี อาจารย์ท่านหนึ่งรีบบอกวิธีใช้สายวัดทันที จวินหย่วนโยววัดตามวิธีมาดีกว่า

หยุนถิงทั้งขบขันและหน่ายใจ ซื่อจื่อนี่น้า

รอจนทุกอย่างวัดเสร็จแล้ว จวินหย่วนโยวถึงยื่นสายวัดมาให้ “ตามสัดส่วนนี้ ผ้าทุกชนิดทำสิบชุด ใช้ผ้าไหมที่ดีที่สุด เนื้อผ้าไหมสูจิ่น ให้สบายๆเบาบางหน่อย

ต่อไปทุกเดือนเพิ่มความใหญ่จากห้าถึงสิบเซนติเมตร ทุกแบบทำสิบชุดส่งมา คิดเงินที่พ่อบ้านได้เลย ทำให้สบายๆหน่อย ซื่อจื่อเฟยไม่ชอบชุดรัดๆ”