จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 582

คอหอยหยุนถิงโดนบีบไว้ หายใจลำบาก คิ้วเธอขมวดมุ่น

“ซื่อจื่อเฟย!” หลงเอ้อร์ตะโกนเสียงดัง พลางพุ่งเข้ามาทันที

องครักษ์เงามังกรคนอื่นก็เห็นเช่นกัน ต่างรีบเข้ามาช่วยคน

“ซื่อจื่อปล่อยมือเร็ว นี่ซื่อจื่อเฟยนะ คนที่ท่านรักที่สุดไง รีบปล่อยเร็ว!” หลงเอ้อร์ตะโกนเสียงดัง

แต่จวินหย่วนโยวกลับไม่สะทกสะท้านเลย สีหน้าเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง สองตาแดงก่ำไร้ความอบอุ่น แถมยังว่างเปล่ายิ่งนัก

“ซื่อจื่อ อย่าทำร้ายซื่อจื่อเฟย รีบปล่อยมือเร็ว!” หลงยีเหาะเข้ามา คว้าจับแขนจวินหย่วนโยวที่บีบคอหยุนถิงอยู่

จวินหย่วนโยวเหมือนไม่ได้ยิน อีกมือซัดใส่หลงยีทันที

องครักษ์เงามังกรคนอื่นตะลึงไปตามๆกัน ซื่อจื่อเป็นอะไรกันนี่?

หยุนถิงเห็นสายตาว่างเปล่าของจวินหย่วนโยว แดงก่ำราวกับสีเลือด สายตานั้นมองตนอย่างเย็นชา เหมือนกับมองคนแปลกหน้า

เธอมือลูบผมทันที เสียงขลุ่ยนั่นเปลี่ยนทันที มือที่บีบคอหอยหยุนถิงอยู่ของจวินหย่วนโยวออกแรงหนักขึ้นเช่นกัน

“เสียงขลุ่ย เสียงขลุ่ยควบคุมซื่อจื่ออยู่!” หยุนถิงพูดออกมาอย่างยากลำบาก

“ทุกคนรีบไปตามหาคนเป่าขลุ่ยเร็ว จะให้เขาควบคุมซื่อจื่อมิได้!” หลงยีออกคำสั่ง

“ขอรับ!” องครักษ์เงามังกรทั้งหมดกระจายกันออกไปทันที

หลงเอ้อร์เห็นซื่อจื่อเฟยเหลือกตาแล้ว เลยใช้กำลังทั้งสิบส่วนโจมตีจวินหย่วนโยวทันที “ซื่อจื่อ ขออภัยด้วย!”

จวินหย่วนโยวที่ขาดการควบคุมรับรู้รังสีกระบี่ที่พุ่งเข้ามาด้านหน้า เขาปล่อยหยุนถิงทันที ร่างกายเบนหลบเล็กน้อย และซัดฝ่ามือกลับใส่หลงเอ้อร์

รั่วจิ่งสบโอกาส ดึงหยุนถิงมาด้านข้างและขวางหน้านางไว้ทันที

“ซื่อจื่อเฟย ท่านมิเป็นไรใช่หรือไม่?”

หยุนถิงได้รับอิสระ หอบหายใจคำโต “ข้าไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล”

ระหว่างพูด จวินหย่วนโยวออกมาจากหนองน้ำเย็นแล้ว และโจมตีหยุนถิงจากด้านหน้า

“ซื่อจื่อเฟย รีบไปเร็ว!” รั่วจิ่งร้องเสียงดัง รีบเข้ามาสกัดการโจมตีของซื่อจื่อ

แต่ก่อนหน้านี้เขาโดนคนตัดเส้นประสาทแขนขา ถึงไทเก๊กจะฝึกจนเชี่ยวชาญ หากเขาไร้ซึ่งไม่มีกำลังภายในไหนเลยจะรับฝ่ามือของซื่อจื่อไหว

รั่วจิ่งเตรียมใจตายไว้แล้ว เขาจะให้ซื่อจื่อทำร้ายซื่อจื่อเฟยไม่ได้เด็ดขาด

พอเห็นฝ่ามือนั่นจะซัดใส่ตัวรั่วจิ่ง จวินหย่วนโยวพลันหยุดนิ่งลง ด้านหลังเขาคือโม่เหลิ่งเหยียน

เข็มเงินในมือหยุนถิงเร็วและมีมากยิ่งนัก ซัดใส่จวินหย่วนโยวอย่างรวดเร็ว

รั่วจิ่งบื้อไปเลย มองดูซื่อจื่อที่นิ่งไม่ขยับตัวเบื้องหน้า แล้วแอบถอนหายใจโล่งอก

เขายังคิดว่า ตนคงตายแน่แล้ว

“หยุนถิง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” โม่เหลิ่งเหยียนรีบรุดเข้ามามองนางอย่างกังวล

ระยะนี้เขาส่งคนมาแอบสังเกตการณ์ความเคลื่อนไหวจองจวนซื่อจื่ออย่างลับๆ พอรู้ว่า วันนี้จวินหย่วนโยวและหยุนถิงออกจากเมืองมาที่หนองน้ำเย็น โม่เหลิ่งเหยียนก็เดาได้ทันทีว่าต้องเกี่ยวกับพิษร้ายในตัวจวินหย่วนโยวแน่ เขาไม่วางใจเลยตามมา

ไม่คิดเลยว่า พอมาถึงที่นี่ก็เห็นจวินหย่วนโยวบีบคอหยุนถิง โม่เหลิ่งเหยียนเลยลงมือทันที

“ขอบคุณซวนอ๋องที่ช่วย เมื่อครู่มีเสียงขลุ่ยควบคุมซื่อจื่อ ดังนั้นเขาจึงทำเช่นนั้น ท่านมาได้อย่างไรน่ะ?” หยุนถิงบอกอย่างซาบซึ้ง