จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 583

“ไม่เพียงแค่บีบคอ เจ้ายังซัดหลงยีกระเด็น เกือบจะฟันรั่วจิ่งตายคาที่ หากมิใช่ข้ามาทันเวลา ลูกน้องคนสนิทหลายคนนี้ของเจ้าคงโดนเจ้าฆ่าไปหมดแล้ว!” โม่เหลิ่งเหยียนแค่นเสียงหยัน

หากเขามิใช่สามีของหยุนถิง เอาแค่ที่เขาบีบคอหยุนถิง โม่เหลิ่งเหยียนคงซัดหัวเขากระจุไปนานแล้ว

น้ำเสียงเย็นชาประหนึ่งกระบองใหญ่ตีหัวใจจวินหย่วนโยวอย่างแรง ในขณะเดียวกันที่สบดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธจนแดงก่ำนั่น จวินหย่วนโยวรู้ทันทีว่าเขาไม่ได้โกหก

ถึงจะไม่ชอบหน้าโม่เหลิ่งเหยียน แต่จวินหย่วนโยวรู้ดีว่าเขาไม่มีทางเอาชีวิตถิงเอ๋อร์มาล้อเล่น

“เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ เหตุใดข้าจำไม่ได้เลย มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถิงเอ๋อร์ไม่เป็นไรใช่หรือไม่?” จวินหย่วนโยวกังวลร้อนใจ

“อย่าไปปลุกนาง นางมิเป็นไร เจ้าต่างหาก เสียสติโดนคนควบคุมแล้วยังไม่รู้ตัวอีก เป็นตัวอันตรายจริง!” โม่เหลิ่งเหยียนบ่น

พอได้ยินว่าถิงเอ๋อร์ไม่เป็นอะไร จวินหย่วนโยวก็วางใจลง นางต้องเหนื่อยมากแน่ เป็นห่วงตนมากแน่ๆ ดังนั้นจวินหย่วนโยวมองกระโจมข้างๆแล้ว แต่ไม่ได้ไปรบกวน

“ซื่อจื่อ ครั้งนี้โชคดีที่ซวนอ๋องมาช่วยไว้” หลงเอ้อร์เล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมา

ทำเอาจวินหย่วนโยวคิ้วขมวดมุ่น เขาสมควรตายนัก เกือบทำร้ายถิงเอ๋อร์เข้าเสียแล้ว

“ซื่อจื่อเฟยไม่เป็นไรจริงๆแน่รึ?”

ถึงซวนอ๋องจะพูดอย่างนั้น แต่เขาก็ยังไม่วางใจ หากไม่ได้เห็นกับตา จวินหย่วนโยวมีหรือจะวางใจได้ แต่ก็กลัวจะรบกวนการพักผ่อนของนา

“ซื่อจื่อเฟยไม่เป็นไรจริงๆ” หลงเอ้อร์ตอบด้วยสีหน้าตึงเครียด

จวินหย่วนโยวถึงถอนหายใจโล่งอก จากนั้นก็สีหน้าเย็นเยียบเย็นชา เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ “รีบส่งคนไปสืบทันทีว่า ผู้ใดกล้าควบคุมข้าให้ทำร้ายซื่อจื่อเฟยกัน ไม่ว่าเป็นใคร จะละเว้นมิได้เด็ดขาด!”

“ขอรับ!” หลงเอ้อร์รีบไปจัดการทันที

รั่วจิ่งกับหลงยีเร่งรุดเข้ามา พอได้ยินว่าซื่อจื่อฟื้นแล้ว ทั้งสองคนตื่นเต้นยิ่งนัก “ซื่อจื่อท่านฟื้นแล้ว ดียิ่งนัก”

“ซื่อจื่อ ข้าน้อยทำงานมิดี ไม่อาจจับตัวคนเป่าขลุ่ยมาได้ ขอซื่อจื่อลงโทษด้วย!” หลงยีคุกเข่าลงทันที

“ลุกขึ้นเถอะ ข้าประมาทเอง พวกเจ้าสองคนจงรักภักดีเพียงนี้ ข้าดีใจนัก หากมีครั้งต่อไป ต้องคุ้มครองซื่อจื่อเฟยก่อน ไม่ต้องสนใจข้า หากข้าลงมือกับซื่อจื่อเฟยอีก พวกเจ้าไม่ต้องยั้งมือเลย!” จวินหย่วนโยวสั่งการเด็ดขาด

“ขอรับ!” หลงยีและรั่วจิ่งรับคำสั่ง

สีหน้าดำทะมึนของโม่เหลิ่งเหยียนถึงคลายลงเล็กน้อย ถือว่าจวินหย่วนโยวยังมีหัวใจ รู้ว่าต้องคุ้มครองหยุนถิง

“ข้ารู้สึกว่า จวนซื่อจื่อของเจ้าควรจะตรวจสอบสักหน่อยแล้ว พวกเจ้าออกจากเมืองหลวงมาหนองน้ำเย็นแค่สองชั่วยาม กลับโดนคนตามมาเร็วเพียงนี้ และยังมาควบคุมเจ้าได้อย่างพอเหมาะพอเจาะอย่างนี้ ดูจะบังเอิญเกินไปหน่อยแล้ว” โม่เหลิ่งเหยียนบอก

ดวงตาดำขลับดุจราตรีของจวินหย่วนโยวทะมึนขึ้น เขาย่อมฟังออกในความหมายนั้น “หลิงเฟิง เรื่องนี้ให้เจ้าจัดการ สืบหาหนอนบ่อนไส้ในจวนซื่อจื่อออกมาให้ได้!”

“ขอรับ!”

โม่เหลิ่งเหยียนยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ถึงได้ก้าวออกมาจากในหนองน้ำเย็น น้ำในหนองน้ำเย็นเสียดแทงกระดูก ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วงแล้ส ลมพัดมาโดนร่างกายยิ่งทำให้หนาวเหน็บยิ่งขึ้น โม่เหลิ่งเหยียนจามออกมา

“หลิงเฟิง ไปเอาเสื้อผ้าข้ามาให้ซวนอ๋องชุดหนึ่ง!” จวินหย่วนโยวบอก

“ขอรับ!”

โม่เหลิ่งเหยียนเหล่มองชุดคลุมสีขาวที่หลิงเฟิงนำมาอย่างรังเกียจ และไม่ขยับรับมันมา

“ข้าไม่ได้เป็นห่วงเจ้า แค่กลัวเจ้าไม่สบายแล้วไปติดซื่อจื่อเฟย!” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงหึ

โม่เหลิ่งเหยียนรับชุดมา “ข้าไม่มีทางไม่สบายหรอก!” พูดพลางเดินไปเปลี่ยนในป่าข้างๆ