จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 584

โม่เหลิ่งเหยียนกลับก้าวเข้ามาพยุงมือจวินหย่วนโยวเร็วกว่าหนึ่งก้าว “เขามิเป็นไร คงจะขาชาน่ะ”

จวินหย่วนโยวรู้สึกได้ว่าโม่เหลิ่งเหยียนบีบแขนตนแรงมาก เจ็บมาก ใบหน้าเขากลับราบเรียบไม่มีอะไร “ขาชาน่ะ ถิงเอ๋อร์ไม่ต้องกังวลนะ เจ้าไปเปลี่ยนชุดเถอะ” แอบใส่แรง บีบมือโม่เหลิ่งเหยียนกลับไป

หลิงเฟิงกับรั่วจิ่งรีบพุ่งเข้ามา พยุงซื่อจื่อ หลงเอ้อร์ไปเอาเสื้อผ้ามาอย่างรวดเร็ว

ไม่นาน หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวต่างเปลี่ยนเสื้อผ้าแห้งสะอาดออกมา เพียงแต่จวินหย่วนโยวโดนพยุงออกมา

“เจ้าถอนพิษแล้วมิใช่รึ?” โม่เหลิ่งเหยียนเหล่มองเขา

“ข้าร่างกายอ่อนเพลียมิได้รึ!” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงเย็น

หยุนถิงเดินเข้ามา “ท่านพี่พึ่งถอนพิษเสร็จ ร่างกายอ่อนเพลียอยู่จริงๆ บำรุงร่างกายสักระยะก็ได้แล้ว”

ถึงปากโม่เหลิ่งเหยียนจะไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ถอนหายใจโล่งอก

พวกจวินหย่วนโยวกลับไป โม่เหลิ่งเหยียนเองก็ตามพวกเขากลับไปเช่นกัน

ในรถม้า

โม่เหลิ่งเหยียนมองจวินหย่วนโยวอย่างเย็นชา “หรือว่าเจ้าไม่คิดอธิบายกับข้าสักหน่อยรึว่า เหตุใดฝ่าบาทถึงถูกพิษ?”

จวินหย่วนโยวขมวดคิ้ว “พิษของฝ่าบาทข้าเป็นคนทำเอง แต่ไม่ใช่ข้าให้คนวางยา เพียงแค่ให้สลับกาเหล้าของฝ่าบาทกับถิงเอ๋อร์เท่านั้นเอง

ชีวิตถิงเอ๋อร์สำคัญกว่าของข้ามากนัก ข้าย่อมไม่อาจให้นางเกิดเรื่องได้ จะให้องค์หญิงใหญ่สบายไปก็ไม่ได้ เลยได้แผนเช่นนี้มา

ขอเพียงเกิดเรื่องกับฝ่าบาท ถึงจะอาศัยเหตุผลนี้มากักขังองค์หญิงใหญ่ได้ ที่ไม่ได้ปรึกษาเจ้าก่อนเพราะกลัวจะหลุดข่าวออกไป ฝ่าบาทไม่มีอันตรายถึงชีวิตหรอก เหล้ากานั้นข้าก็ให้คนผสมน้ำแล้ว!”

“เจ้าคิดว่าข้าจะไปเปิดโปงความลับ?” โมเหลิ่งเหยียนสีหน้าดำทะมึนลงมา

“ไม่ แต่เรื่องนี้ยิ่งคนรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดี ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าก็เดาเรื่องออกแล้วมิใช่รึ!” จวินหย่วนโยวตอบ

“จริงสิซวนอ๋อง ท่านดูออกได้อย่างไร?” หยุนถิงมองมาอย่างแปลกใจ

“ตอนนั้นเจ้ากำลังกระอักเลือดเพราะโดนพิษ ด้วยความเอาใจใส่ของจวินหย่วนโยวที่มีต่อเจ้า ต้องรีบให้หมอหลวงหรือหมอยมบาลมารักษาให้เจ้าแน่ มีหรือจะทนมองเจ้ากระอักเลือดแล้วยังจะให้เจ้าทำการรักษาให้ฝ่าบาทอีก?” โม่เหลิ่งเหยียนย้อนถาม

“ไม่คิดเลยจริงๆว่า คนที่เข้าใจข้ามากที่สุดคือเจ้า!”

“ข้าไม่เห็นอยากเข้าใจเจ้าสักนิด!”

หยุนถิงเห็นพวกเขากัดกันอีกแล้ว ก็หน่ายใจมาก หยิบบทละครออกมาปึกหนึ่งจากในกล่องข้างๆ “ในเมื่อพวกท่านว่างมาก ก็อ่านบทละครเสีย จะได้ทำเสริมพัฒนาการให้ลูกไปด้วยเลย!”

“เสริมพัฒนาการ?” โม่เหลิ่งเหยียนสงสัย

“เจ้าไม่รู้แล้วสิ ถิงเอ๋อร์บอกว่า เวลาลูกอยู่ในท้องแม่ต้องอ่านหนังสือให้เขาฟังมากๆ เล่าเรื่อง ดีดพิณ แบบนี้เด็กจะได้ฟังไปด้วย จะช่วยให้เขามีความสามารถมากมาย!” จวินหย่วนโยวบอกอย่างได้ใจ

โม่เหลิ่งเหยียนทำหน้าหน่ายใจ แต่ในเมื่อหยุนถิงพูดเช่นนี้แล้ว เขาก็ไม่ปฏิเสธ

ดังนั้นตลอดทางมา จวินหย่วนโยวกับโม่เหลิ่งเหยียนพวกเขาอ่านกันคนละเล่ม คราวนี้หยุนถิงฟังรื่นหูขึ้นมาก ดีกว่าพวกเขากัดกันมากแล้วล่ะ

……………………….

พระราชวัง

ตำหนักของหลิ่วเฟย นางกำนัลข้างกายออกมารายงาน “เหนียงเหนียง ข้าน้อยได้ยินมาว่าคุณหนูซูและแม่ทัพหยุนหมั้นหมายกันแล้ว หยุนเฉิงเซี่ยงยังไปมอบสินสอดที่ตระกูลซูด้วยตัวเอง ตอนนี้เหลือแค่เลือกวันฤกษ์งามยามดีจัดพิธีแต่งงานเท่านั้นเอง!”

หลิ่วเฟยโกรธจนหน้าเผือดซีด ถ้วยชาในมือหล่นลงพื้นทันที น้ำชากระฉอกกระเด็น ถ้วยแตกละเอียดลงพื้น

“พวกเขาอยู่ด้วยกันได้อย่างไร แม่ทัพหยุนมิชอบนางมิใช่รึ จะแต่งงานได้อย่างไรกัน เจ้าแน่ใจรึว่าหยุนเฉิงเซี่ยงไปด้วยตัวเอง?” หลิ่วเฟยสีหน้าตกตะลึงและประหลาดใจนัก