จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 585

ดวงตาดำขลับทะมึนของฮ่องเต้ทุ้มลึก “เฟิ่งจาวหยีเป็นผู้รับผิดชอบงานเลี้ยง ทำให้ข้าถูกพิษ เรื่องนี้นางยากจะหนีรอดไปได้ ยิ่งไปกว่านั้นนางยังวางยาพิษหยุนถิง

แต่เฟิ่งไท่เว่ยและเฟิ่งหยวนเกิดเรื่องในคุก ก็แสดงว่าคุกหลวงไม่ปลอดภัย มีคนคิดร้ายต่อตระกูลเฟิ่ง

ถึงเฟิ่งจาวหยีจะมีความผิด และยังรอลงอาญา แต่นางมีครรภ์ ในท้องเป็นสายเลือดราชวงศ์ ให้นางถูกกักบริเวณในตำหนักตนแล้วกัน

รอสืบเรื่องโดยละเอียดแล้ว หากเป็นนางทำจริง รอนางคลอดลูกแล้วข้าค่อยลงโทษอย่างหนัก ตอนนี้สายเลือดราชวงศ์มีน้อยนิด ข้าจะให้นางอยู่ต่ออีกสักหลายเดือน!”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นหม่อมฉันจะไปรับเฟิ่งจาวหยีออกมาจากคุกหลวงด้วยตัวเอง จะอย่างไรนางก็ตั้งครรภ์สายเลือดของฝ่าบาท ช่วงสามเดือนแรกต้องระมัดระวังอย่างมาก!” หลิ่วเฟยเสนอ

“ดี ลำบากเจ้าแล้ว!”

“แบ่งเบาภาระให้ฝ่าบาท ถือเป็นเกียรติของหม่อมฉัน!” หลิ่วเฟยถอยออกไป และพาสาวใช้ไปคุกหลวง

ตอนนี้ในคุกหลวง เฟิ่งจาวหยีมองดูอาหารตรงหน้า พอได้กลิ่นน้ำมันนั่น ก็รู้สึกผะอืดผะอมขึ้นมาอีก

นางอดคิดไม่ได้ว่า หรือว่ามีคนวางยาพิษตน ก่อนหน้านี้นางยังดีๆอยู่ มิได้รู้สึกพะอืดพะอมเช่นนี้เลย

เมื่อครู่หมอหลวงจับชีพจรให้ตนเสร็จ เฟิ่งจาวหยีรุกถามหมอหลวงแต่เขาไม่พูดอะไรเลย สีหน้าตึงเครียดหนักก่อนจากไป มันยิ่งทำให้เฟิ่งจาวหยีเคร่งเครียด

จากนั้นเฟิ่งจาวหยีก็เห็นผู้คุมนำหลิ่วเฟยเหนียงเหนียงเข้ามา ก็อดแปลกใจไม่ได้ “หลิ่วเฟย ท่านมาทำอะไรกัน?”

“เจ้าตั้งครรภ์สายเลือดของฝ่าบาท ย่อมไม่อาจอยู่ในคุกหลวงต่อไปได้ ข้ามาพาเจ้าออกไป แต่เรื่องงานเลี้ยงยังไม่สืบรู้แน่ชัด ดังนั้นเจ้าต้องถูกกักบริเวณอยู่ในตำหนักตนเอง!” หลิ่วเฟยบอกเสียงเรียบ

“ข้าสามารถออกไปได้แล้วจริงๆ ดียิ่งนัก ขอบคุณเหนียงเหนียงมากที่ช่วยหม่อมฉัน บุญคุณครั้งนี้หม่อมฉันจะรำลึกในใจไม่รู้ลืม!” เฟิ่งจาวหยีซาบซึ้งนัก

นางไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ตนยังจะสามารถออกไปได้ ลูบหน้าท้องตนโดยพลัน ที่แท้นางตั้งครรภ์แล้ว ดียิ่งนัก คราวนี้นางจะได้พึ่งใบบุญลูก ล้างแค้นให้ท่านแม่และน้องชายแล้ว

“หลิ่วเฟยเจ้ารีบปล่อยข้าออกไปเดี๋ยวนี้ พวกเจ้าขังข้าเอาไว้นานแล้วนะ คิดจะทำอะไรกันแน่ หากฮ่องเต้แคว้นเทียนจิ่วรู้ว่าพวกเจ้าทำกับข้าเช่นนี้ เขาต้องส่งทหารมาโจมตีต้าเยียนแน่!” องค์หญิงใหญ่ที่อยู่คุกฝั่งตรงข้ามข่มขู่

หลิ่วเฟยเหล่มองมาอย่างเย็นชา “ฮ่องเต้แคว้นเทียนจิ่วร่วมมือกับผิงหนานอ๋อง จัดการกำจัดอำนาจขององค์หญิงใหญ่ที่อยู่ในกองทัพและราชสำนักแคว้นเทียนจิ่วหลายปีมานี้ ทั้งจับทั้งฆ่าทั้งเนรเทศ---

บัดนี้คนพวกนั้นของเจ้าน่ะโดนฮ่องเต้จัดการหมดแล้ว เจ้ายังเย่อหยิ่งอะไรอีก ไม่ลองคิดๆดูล่ะว่า ถ้าฮ่องเต้แคว้นเทียนจิ่วสนใจเจ้าจริง จะยอมให้เจ้าถูกขังอยู่ในคุกแคว้นต้าเยียนหลายวันไม่ถามไม่ไถ่เลยรึ!”

องค์หญิงใหญ่ตกตะลึงยิ่งนัก มองหลิ่วเฟยอย่างตะลึง “ไม่ เป็นไปไม่ได้ ฮ่องเต้ไม่มีทางทำเช่นนี้กับข้า เจ้าโกหก!”

นางควบคุมราชสำนักกับกองทัพมาหลายปี อำนาจกระจายไปทั่วทั้งแคว้นและสี่แคว้น เป็นไปไม่ได้ที่จะจบแบบนี้ ฮ่องเต้เชื่อฟังคำพูดตนมาแต่ไหนแต่ไร ไม่มีทางลงมือกับตนแน่

“หลายปีมานี้องค์หญิงใหญ่เย่อหยิ่งจองหองจนชินแล้ว ต่อให้ฮ่องเต้แคว้นเทียนจิ่วสำนึกบุญคุณที่เจ้าช่วยในตอนแรก แต่ซาบซึ้งแค่ไหนก็ต้านทานความไม่เห็นกฎหมายอยู่ในสายตาของเจ้าได้ยาก

ข้ายังเคยได้ยินว่า เซียจิ่วเซียวลูกชายของเจ้าตอนนี้กลับไปถึงจวนผิงหนานอ๋องแล้ว โดนตัดแขนและขา น่าอนาถนัก ได้ยินว่ายังไม่สู้ขอทานด้วยซ้ำ

ผิงหนานอ๋องมีบุตรชายโทนคนนี้คนเดียว เขาเห็นลูกชายของตนอนาถถึงเพียงนี้ ส่วนองค์หญิงใหญ่ท่านก็เห็นแต่ไม่ช่วยลูกชายตนเอง ต่อให้ผิงหนานอ๋องหงอแค่ไหนก็ต้องโกรธ ดังนั้นองค์หญิงใหญ่เจ้าอยู่ที่นี่ต่อไปเถอะ!” หลิ่วเฟยแค่นเสียงเย็น พลางหมุนตัวจากไป

เฟิ่งจาวหยีพลันรู้สึกสาแก่ใจขึ้นมา “สัตว์ร้ายไม่กินลูก หากเจ้ากลับเห็นแต่มิช่วยลูกชายตนเอง ช่างเป็นหญิงอสรพิษจริงๆ สมน้ำหน้า!”

องค์หญิงใหญ่โกรธจนเนื้อตัวสั่นเทา สีหน้าซีดเผือด เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ อวัยวะภายในเลือดลมพลุ่งพล่าน พลันกระอักเลือดคำหนึ่งออกมา!

“องค์หญิงใหญ่ท่านเป็นอะไรน่ะ ทหาร องค์หญิงข้ากระอักเลือดแล้ว รีบมาเร็ว!” สาวใช้ข้างกายรีบเข้าพยุงนางไว้