จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 586

“ได้!” จวินหย่วนโยวยื่นเข้ามา หยุนถิงกินจากมือเขา

วอลนัทหนึ่งลูกโดนจวินหย่วนโยวป้อนหมด จวินหย่วนโยวหยิบวอลนัทมาอีกลูก หยุนถิงกลับห้ามเขาไว้ “ซื่อจื่อ อย่าใช้มือแกะวอลนัท มันแข็งมาก บาดมือท่านไปข้าจะปวดใจนะ”

จวินหย่วนโยวยิ้มละไม “ถิงเอ๋อร์สงสารข้าปานนี้ ข้าดีใจนัก!”

“ท่านเป็นสามีข้า ข้าต้องสงสารอยู่แล้วสิ”

หลงเอ้อร์ที่อยู่ด้านนอกไปหยิบเครื่องมือกระเทาะเปลือกวอลนัทมาอย่างคล่องแคล่ว และเคาะประตูเข้ามา “ซื่อจื่อ ใช้สิ่งนี้”

จวินหย่วนโยวรับมา เคาะเปลือกวอลนัทให้หยุนถิงต่อไป

ในห้องกว้างใหญ่ ทั้งสองมิได้พูดอะไรกัน คนหนึ่งกะเทาะ คนหนึ่งกิน ไร้เสียงแต่อบอุ่น

ผ่านไปสักพัก หยุนถิงกินไม่ลงแล้ว จวินหย่วนโยวถึงหยุดมือ

“ฟ้ามืดแล้ว ควรออกเดินทางแล้ว!”

ตอนหยุนถิงออกจากห้อง สีหน้าเจ็บปวดเสียใจนัก หน้าซีดเผือด และให้หลงเอ้อร์เตรียมรถม้าทันที

“หยุนถิง เกิดอะไรขึ้นรึ?” องค์หญิงสามซินฉิงถาม

หยุนถิงกล้ำกลืนน้ำตาพลางว่า “ข้าช่วยซื่อจื่อถอนพิษไม่สำเร็จ ตอนนี้เขาสลบไสลไม่ได้สติ จะฟื้นมาได้หรือไม่ต้องรอดูคืนนี้ ข้าจะไปหาตัวยาที่หอประมูลสักหน่อย!”

“ฝีมือการแพทย์ของเจ้าเก่งกาจนัก ต้องทำให้จวินซื่อจื่อฟื้นขึ้นมาได้แน่ ต้องการตัวยาอะไร ข้ากลับไปเอาที่สำนักหมอหลวงดีหรือไม่?” องค์หญิงซินฉิงถามอย่างเป็นห่วง

“ข้าต้องการดอกอูหลง ลำบากเจ้าแล้วนะ!” หยุนถิงตอบ

องค์หญิงซินฉิงอึ้ง นางมิเคยเห็นดอกอูหลงมาก่อน แต่เคยเห็นในตำราแพทย์ ว่ากันว่าดอกไม้นี้ช่วยลดความร้อนแก้พิษ เป็นยาดี และจะมีตามหน้าผาภูเขาสูง หนึ่งปีจะออกดอกสักครั้ง หายากยิ่งนัก

“ได้ ข้าจะกลับวังเดี๋ยวนี้!” องค์หญิงซินฉิงพูดจบก็ไปเลย

หยุนถิงรีบพาหลงเอ้อร์และรั่วจิ่งขึ้นรถม้าจากไปทันที

ในมุมหนึ่งของจวนซื่อจื่อ คนงานที่ทำหน้าที่กำจัดหญ้าคนหนึ่งกำมือที่ถือจอบแน่นเล็กน้อย เหลือบตามองรถม้าของหยุนถิงที่แล่นไปไกล ก้มหน้าทำงานต่อไป

หอประมูล พอเถ้าแก่เห็นหยุนถิงมา ก็นอบน้อมยิ่งนัก รีบเข้ามาต้อนรับทันที

“เอาตัวยาที่ล้ำค่าที่สุดในหอประมูลของเจ้าทั้งหมดออกมา!” หยุนถิงพูดเปิดประเด็นทันที

“ขอรับ ซื่อจื่อเฟยรอสักครู่”

“ได้!” หยุนถิงไม่ได้เข้าไปในห้อง แต่กลับเลือกนั่งริมหน้าต่าง

ไม่นาน เถ้าแก่อุ้มกล่องใหญ่หลายกล่องมาด้วยตัวเอง “ซื่อจื่อเฟย ตัวยาที่ล้ำค่าที่สุดในหอประมูลอยู่ที่นี่หมดแล้ว เชิญท่านดูได้เลย!”

“ขอบคุณมาก!” หยุนถิงเปิดกล่องเหล่านั้นออก

ในนั้นล้วนเป็นตัวยาที่ล้ำค่าหายากยิ่งนักจริงๆ มีสองชนิดที่แม้แต่จวินซื่อจื่อก็มีเพียงต้นเดียว เห็นได้ชัดถึงฝีมือของหอประมูล

“ไม่เลวจริงๆ เถ้าแก่ท่านลองคิดดูสิว่าทั้งหมดนี้ราคาเท่าไหร่?” หยุนถิงพูดอย่างเปิดเผย

“ซื่อจื่อเฟยตรงไปตรงมายิ่ง ข้าน้อยจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!” เถ้าแก่ตื่นเต้นยิ่งนัก ตัวยาล้ำค่าเหล่านี้ยังไงก็ต้องหลายล้านตำลึง คราวนี้รวยเละ

หยุนถิงอาศัยจังหวะเถ้าแก่ไปหยิบลูกคิด เหล่มองเห็นรอบข้างไร้ผู้คน ก็เอาตัวยาล้ำค่าพวกนี้เข้าไปในมิติ และก๊อบปี้ไปหนึ่งรอบ

ถึงทำแบบนี้จะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่หลายต้นในนั้นก็เป็นของหายากจริงๆ เกิดเก็บรักษาไม่ดีทำเสียหาย จะหาอีกต้นก็ยากมากแล้ว

เถ้าแก่หยิบลูกคิดกลับมา ก็เริ่มคิดทันที