จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 587

“ซื่อจื่อเฟยพูดถูกต้องแล้ว!” เป่ยเย่เหอเสริม แต่ทำไมฟังน้ำเสียงซื่อจื่อเฟยแล้ว เขารู้สึกไม่ชอบมาพากล

ดวงตาเย็นเยียบของหยุนถิงเหล่มองเป่ยจิงจิงที่พื้น “ต่อให้เป็นเป่ยหมิงฉี่มายืนต่อหน้าข้าก็ไม่กล้าบังอาจเยี่ยงนี้ ครั้งนี้ข้าเห็นแก่หน้าเป่ยหมิงฉี่ละเว้นพวกเจ้าสักครั้ง หากมีครั้งหน้า ข้าไม่รังเกียจที่จะส่งซากศพของพวกเจ้าสองคนกลับไปให้เป่ยหมิงฉี่!”

น้ำเสียงเย็นเยียบ ทรงอำนาจอันตราย ทำเอาคนฟังสะท้านเยือก

นี่เป็นครั้งแรกที่เป่ยจิงจิงเห็นสายตาและบรรยากาศอันน่ากลัวของสตรี ตกใจยิ่งนัก นางดูน่ากลัวกว่าท่านพี่ไท่จื่อเสียอีก

“ซื่อจื่อเฟยสั่งสอนถูกแล้ว ต่อไปข้าจะต้องสั่งสอนน้องสาวให้ดีแน่!” เป่ยเย่เหอตอบอย่างนอบน้อม

หยุนถิงถึงดึงสายตากลับ ควักตั๋วเงินออกมาหนึ่งปึกทันที “เถ้าแก่ ไม่ต้องทอนแล้วนะ!”

เถ้าแกเหล่มองตั๋วเงินนั่นคือหนึ่งหมื่นตำลึง หนาเป็นปึก มีหลายล้านตำลึงได้เลย ดีใจจนยิ้มไม่หุบแล้ว “ซื่อจื่อเฟยใจป้ำนัก ข้าน้อยรับไว้แล้วกัน ใครก็ได้ รีบยกยาพวกนี้ขึ้นรถม้าซื่อจื่อเฟยเร็ว !”

คนรับใช้พุ่งเข้ามาทันที และยกกล่องพวกนั้นออกไปอย่างคล่องแคล่ว

“หลงเอ้อร์ พวกเราไป!” หยุนถิงหมุนตัวจากไป

“ขอรับ!”

คราวนี้เป่ยจิงจิงที่อยู่ที่พื้นบื้อใบ้ไปเลย “พี่ชายสาม องครักษ์เมื่อครู่นั่นคือหลงเอ้อร์ องครักษ์เงามังกรรึ?”

“ข้าเองก็เคยได้ยินมาเช่นกัน ว่ากันว่าจวินซื่อจื่อให้หลงเอ้อร์มาอยู่ข้างกายคุ้มครองหยุนถิง รับผิดชอบความปลอดภัยของนาง น้องหญิงหก ต่อไปเจ้าอย่าได้วู่วามผลีผลามเช่นนี้อีกนะ หยุนถิงมิใช่ผู้ใดที่เราจะหาเรื่องด้วยได้ ไท่จื่อยังต้องครั่นคร้ามนาง ดังนั้นพวกเราต้องระมัดระวังให้มาก” เป่ยเย่เหอกำชับ

สายตาเป่ยจิงจิงยังคงมองตามรถม้าของหยุนถิง จวบจนรถม้าลับสายตาไป นางก็ยังไม่เลิกมอง

“ที่แท้เขาคือหลงเอ้อร์ องครักษ์เงามังกรที่บารมีองอาจ สะท้านสะเทือนไปทั่วทั้งสี่แคว้นนั่น!”

ตอนนี้เป่ยจิงจิงไหนเลยจะยังมีความเดือดดาล เคียดแค้น ไม่พอใจเฉกเช่นเมื่อครู่ ดวงตางามเต็มไปด้วยแววเลื่อมใสและยินดี

“จิงจิง จิงจิง เจ้าเป็นอะไรน่ะ ทำไมแก้มแดงขนาดนี้ ไม่สบายตรงไหนหรือไม่?” เป่ยเย่เหอรีบเข้ามาพยุงนางทันที

เป่ยจิงจิงถึงได้สติกลับมา “ข้ามิเป็นไร พี่ชายสามพวกเรากลับกันเถอะ”

“ได้!”

อีกด้านหนึ่ง หยุนถิงไม่ได้กลับไปทันที แต่กลับไปจวนซวนอ๋อง

โม่เหลิ่งเหยียนเห็นหยุนถิงมา ก็ประหลาดใจมาก “นึกยังไงมาจวนข้า เกิดอะไรขึ้นงั้นรึ?”

“มิมีอะไร ข้าแค่แวะมาขอดื่มชา!” หยุนถิงตอบ

โม่เหลิ่งเหยียนมองท้องนางในทันที “ตอนนี้เจ้าดื่มชาไม่ได้ พ่อบ้านไปนำซูปหวานและขนมมา!”

“ขอรับ!” พ่อบ้านรีบไปจัดการทันที ไม่นานพ่อบ้านก็นำซูปหวานและขนมมา

หยุนถิงเองก็ไม่เกรงใจ หยิบมากินทันที “รสชาติไม่เลวจริงๆ!”

“หากเจ้าชอบ อีกครู่ตอนกลับเจ้าเอากลับไปด้วยสิ!” โม่เหลิ่งเหยียนบอก

“ได้!”

“ซวนอ๋อง หากเคราะห์กรรมของข้าเป็นจริงขึ้นมา ข้าหวังว่าท่านจะช่วยข้าดูแลจวินหย่วนโยว อย่าให้เขาคิดสั้น ให้เขามีชีวิตต่อไป!” จู่ๆหยุนถิงก็โพล่งขึ้นมา

มือที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อของโม่เหลิ่งเหยียนกำหมัดแน่น แต่สีหน้ายังคงเรียบเฉย “ห้ามพูดเหลวไหล จวินหย่วนโยวเตรียมวิธีป้องกันที่รอบด้านแล้ว ไม่มีทางให้เจ้าเป็นอะไรแน่!”

“ข้ารู้  เราต้องพลิกผันรับมือทุกสถานการณ์ หากทุกเรื่องล้วนอาจเกิดเหตุไม่คาดฝันได้ ข้าแค่เตรียมการหากเกิดเรื่องเลวร้ายที่สุด ดังนั้นหวังว่าท่านจะช่วยข้า!” หยุนถิงพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“เหตุใดต้องเป็นข้า เจ้าก็รู้ว่าข้ากับจวินหย่วนโยวมิถูกกันมิใช่รึ?” โม่เหลิ่งเหยียนคิ้วขมวดมุ่น