จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 588

ม่อเซิงรีบวิ่งหนีทันที แต่เขาหรือจะใช่คู่ต่อสู้ของคนชุดดำ พอเห็นมีดสั้นนั่นจะแทงเข้าตนเอง ม่อเซิงก็สาดผงสีขาวใส่ไปทันที

“อ๊าก!” คนชุดดำคำรามเสียงต่ำ เจ็บตามาก มองเห็นไม่ชัด เขาควงมีดสั้นมั่วไปมา

ม่อเซิงรีบหลบทันที องครักษ์ลับเหาะออกมาทันที “กล้ามาฆ่าคนในจวนซื่อจื่อ หาเรื่องตาย!”

องครักษ์ลับฟันแขนคนผู้นั้นทันที เขาเจ็บปวดนัก รีบหลบหนีอุตลุด

องครักษ์ลับที่ปีนกำแพงอยู่รีบไล่ตามไปทันที พวกเขาได้รับคำสั่งซื่อจื่อให้คุ้มครองจวนซื่อจื่อ นับตั้งแต่วินาทีที่คนชุดดำปรากฏตัวที่ห้องครัว ก็โดนองครักษ์ลับจับตาดูไว้แล้ว

เพียงแต่เหล่าองครักษ์ลับไม่ได้เข้าไปยับยั้งทันที เพราะอยากดูว่ามันมาทำอะไร แต่ไม่คิดว่าจะปะเข้ากับเด็กสองคนอย่างม่อเซิงและจิ่งไป๋พอดี

“เจ้าไม่เป็นไรกระมัง?” องครักษ์ลับถาม

“ขอบคุณท่านพี่องครักษ์ลับมาก ข้านึกว่าตนเองคงตายแน่แท้แล้ว” ม่อเซิงบอกอย่างซาบซึ้ง คิดๆแล้วยังหวาดเสียวไม่หาย

หากท่านพี่องครักษ์ลับช้าไปนิดเดียว ตนคงไม่รอดแล้ว

“ไม่ต้องเกรงใจ คนกันเองทั้งนั้น เจ้าจะไปหาของกินที่ห้องครัวมิใช่รึ รีบไปเถอะ!” องครักษ์ลับเอ่ยปาก

ม่อเซิงมองมาอย่างสงสัย “ท่านพี่องครักษ์ลับ ท่านรู้ได้อย่างไรกัน?”

“พวกข้ารับหน้าที่คุ้มครองความปลอดภัยของจวนซื่อจื่อ ย่อมต้องจับตาดูอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว”

ม่อเซิงจึงถึงบางอ้อ “ดังนั้นเมื่อครู่ข้ากับจิ่งไป๋วิ่งเสียแรงเปล่า?”

เสียแรงที่พวกเขาสองคนกลัวแทบตาย ดูท่าท่านพี่องครักษ์ลับคงจับตาดูอยู่นานแล้ว ทำเอาเขาคิดว่าตนคงตายแน่แล้ว กระต่ายตื่นตูมไปเองจริงๆ

“พูดเช่นนี้ก็ได้ ต่อไปเจอเรื่องแบบนี้หลบให้ไกลเลยนะ มีพวกเราอยู่!” องครักษ์ลับกำชับ

“ขอรับ!”

อีกด้านหนึ่ง จิ่งไป๋รีบวิ่งไปเรือนซื่อจื่อ เพียงแต่เขายังไม่ทันได้เข้าเรือนซื่อจื่อ ก็โดนองครักษ์ลับคนหนึ่งสกัดไว้

“จิ่งไป๋ วิ่งมาทำอะไรน่ะ?”

จิ่งไป๋มองเห็นเป็นหลงซาน ถึงถอนหายใจโล่งอก รีบดึงมือหลงซานที่ปิดปากตัวเองออก

“ท่านพี่หลงซาน ท่านรีบไปช่วยม่อเซิงที่ห้องครัวแล้ว พวกข้าเห็นมีคนทำลับๆล่อๆที่ห้องครัว ม่อเซิงให้ข้ามาบอกซื่อจื่อ สุดท้ายข้าเผลอทำเสียง ม่อเซิงให้ข้าหนีก่อน ขอร้องท่านรีบไปช่วยเขาเร็ว ข้ากลัวเขามีอันตราย!”

หลงซานถึงเข้าใจเรื่องราว “วางใจเถอะ เขาไม่มีอันตรายหรอก องครักษ์ลับที่ปีนกำแพงมิได้ไร้ฝีมือนะ”

“จริงรึ ม่อเซิงจะไม่โดนทำร้ายจริงรึ?” จิ่งไป๋ยังไม่วางใจ

“แน่นอน หากอยู่ในจวนซื่อจื่อยังโดนคนนอกทำร้ายเอาได้ เช่นนั้นองครักษ์เงามังกรและองครักษ์ลับอย่างพวกเรามิกลายเป็นขยะรึ!” หลงซานปลอบ

จิ่งไป๋คิดๆแล้วก็เห็นด้วย แต่ยังอดกังวลไม่หาย กำลังอ้าปากถาม หลงซานก็พูดก่อนว่า “เจ้ารออยู่ที่นี่อย่าขยับ มีนักฆ่าเข้าห้องของซื่อจื่อ อีกเดี๋ยวถ้าข้าไปแล้ว เจ้าระวังด้วยนะ!”

จิ่งไป๋ตกใจนัก รีบพยักหน้าหงึกๆ

ในห้อง นักฆ่าชุดดำคนหนึ่งอาศัยจังหวะที่หลิงเฟิงไปห้องน้ำ แอบลอบเข้าไป อาศัยแสงจันทร์ สามารถมองเห็นจวินหย่วนโยวที่นอนหลับอยู่บนเตียงเล็กน้อย

สายตานักฆ่าเย็นเยียบ ควักมีดสั้นที่เอวออกมาแทงลงไปที่จวินหย่วนโยวบนเตียง

ซื่อจื่อเฟยออกไปแล้ว หลิงเฟิงก็จากไปเช่นกัน เขาจับตาดูอยู่ทั้งคืน ตอนนี้เป็นโอกาสเพียงหนึ่งเดียวของเขา

พอเห็นมีดสั้นนั่นกำลังจะแทงลงไปที่หน้าอกจวินหย่วนโยว กระบี่ยาวเล่มหนึ่งปรากฏขึ้น และสกัดมีดสั้นนั่นเอาไว้ได้พอดี

“กล้าทำร้ายซื่อจื่อ หาเรื่องตาย!” หลงยีตะคอกดังอย่างเดือดดาล

จวินหย่วนโยวที่อยู่บนเตีงยงพลันลืมตาโพลงขึ้น ดวงตาดำขลับในความมืดนั่นทอประกายเย็นเยียบดุดัน อำมหิตอันตราย ทำคนสะท้านทรวง

นักฆ่าตกใจจนตัวสั่นเทา “ซื่อจื่อ เจ้ามิได้สลบดอกรึ?”

“หากข้าไม่สลบ จะล่อเจ้าออกมาได้อย่างไร ใครบงการเจ้ามากันแน่?” จวินหย่วนโยวถามเสียงเย็นชา

นักฆ่าอึ้ง หมุนตัวจะออกไป แต่หลงยีไหนเลยจะให้โอกาสเขา กระบี่ยาวในมือแทงเข้ามาทันที