จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 591

หยุนถิงรีบพยุงนางไว้ และจับชีพจรให้นางทันที พลางหันมองสาวใช้ “องค์หญิงของเจ้าเป็นกระไรรึ?”

“เรียนซื่อจื่อเฟย เมื่อวานองค์หญิงกลับวังก็ตรงไปหาตัวยาที่โรงหมอหลวงเลย แม้แต่อาหารค่ำก็ไม่ได้กิน หาอยู่ทั้งคืน ไม่ได้พักผ่อนเลย

สุดท้ายองค์หญิงหามันพบในตัวยาที่นำมาบรรณาการแก่แคว้นเรา ตัวยาในนั้นมีเพียงฝ่าบาทเท่านั้นที่ใช้ได้ คนอื่นมิมีสิทธิ์นำไปใช้เลย

องค์หญิงบอกว่าต่อไปนางจะไปขออภัยกับฝ่าบาทเอง จากนั้นก็อุ้มกล่องมายังจวนซื่อจื่อ บอกว่าจวินซื่อจื่อรอยาเอาไปช่วยชีวิตอยู่” สาวใช้ตอบอย่างนอบน้อม

หยุนถิงซาบซึ้งนัก เมื่อคืนตอนหยุนถิงออกไป ได้พบกับองค์หญิงซินฉิงพอดี การที่นางพูดไปอย่างนั้นก็เพื่อเล่นละครให้สมบทบาท จะได้ป้องกันเหตุไม่คาดฝัน ไม่คิดว่าเด็กโง่คนนี้จะหาทั้งคืนจริงๆ

“องค์หญิงของเจ้ามิเป็นไร แค่เหนื่อยมากเกินไป พยุงนางกลับไปพักผ่อนเถอะ รอนางฟื้นแล้วค่อยให้มาข้า!” หยุนถิงบอก

“เจ้าค่ะ!” สาวใช้ก้าวเข้ามาพยุงเจ้านายตน

เพียงแต่สาวใช้ร่างบอบบาง องค์หญิงซินฉิงตัวใหญ่กว่า นางคนเดียวพยุงไม่ไหว

“หลิงเฟิง เจ้าส่งองค์หญิงซินฉิงกลับไป!” หยุนถิงบอก

“ขอรับ!” หลิงเฟิงเดินเข้ามา มือยังไม่ทันได้แตะองค์หญิงซินฉิง ก็โดนรั่วจิ่งยับยั้งไว้

“เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้จะรบกวนหลิงเฟิงได้อย่างไร เจ้าคุ้มครองซื่อจื่อ ข้าไปส่งเอง!” รั่วจิ่งบอกพลางพยุงคนกับสาวใช้จากไป

มือของหลิงเฟิงที่ยื่นออกไปค้างกลางอากาศ “เจ้าหมอนี่ปกติขี้เกียจจะตาย ทำไมจู่ๆก็กระตือรือร้นเช่นนี้เล่า”

หยุนถิงเลิกคิ้วมองรั่วจิ่งพยุงซินฉิงไป เจ้าหนูนี่เหมือนจะไม่ธรรมดากับซินฉิงนะ

จวินหย่วนโยวที่อยู่ในห้องเดินออกมา “ถิงเอ๋อร์ เจ้าว่ายังไง?”

“ข้าคิดว่าองค์หญิงซินฉิงไม่เลวเลย ไม่เหมือนองค์หญิงคนอื่น เอาแค่ที่นางตั้งใจหายาขนาดนี้ ต่อไปก็คือคนกันเอง!” หยุนถิงตอบ

“ถิงเอ๋อร์พูดว่าใช่ งั้นก็ใช่!”

คนรับใช้คนหนึ่งพาหยุนซูเร่งรุดเข้ามาอย่างหน้าตาตื่น “พี่หญิงใหญ่ แย่แล้ว หยุนหลีเกิดเรื่องแล้ว!”

หยุนถิงตกใจมาก “เกิดอะไรขึ้น?”

“พี่หญิงใหญ่ หยุนหลีไม่กลับบ้านมาสองวันแล้ว ตอนแรกข้าคิดว่านางแค่เที่ยวเล่นสนุกเพลิดเพลิน แต่นางไม่เคยค้างคืนนอกบ้านแบบนี้มาก่อน ต่อให้ไปบ้านสหายสนิท ก็จะส่งคนกลับมาบอกที่บ้านเสมอ

เช้าวันนี้ข้าไปร้านอาวุธของนางก็ไม่พบ เลยรู้สึกว่าเรื่องนี้ผิดสังเกต จากนั้นเลยให้คนไปหาตามที่ๆนางมักจะไป ก็ไม่พบเลย ข้าสงสัยว่านางหายตัวไป

ข้าไม่กล้าบอกท่านพ่อ กลัวเขาจะเป็นกังวลมากเกินไปเพราะอายุมากแล้ว ดังนั้นเลยรีบวิ่งมาหาพี่หญิงใหญ่นี่แหละ พี่หญิงใหญ่ หยุนหลีคงไม่ได้เกิดเรื่องหรอกนะ” หยุนซูเล่าเรื่องทั้งหมดออกมา

“หลิงเฟิง ส่งคนทั้งหมดของจวนซื่อจื่อออกไปตามหาหยุนหลี!” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงเย็น

“ซูหลิน เจ้ารีบไปบอกคนของเราในเมืองหลวง ให้พวกเขาออกตามหาร่องรอยของหยุนหลีอย่างเต็มกำลัง!” หยุนถิงบอก

“เจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่!” ซูหลินรีบไปจัดการทันที

“ซูเอ๋อร์ ระยะนี้หยุนหลีมีศัตรูที่ไหนบ้างหรือไม่?” หยุนถิงมองมา

หยุนหลีน่ะถึงจะโผงผาง แต่ก็ไม่ถึงกับรู้การณ์ควรไม่ควร ยิ่งไปกว่านั้นคนทั่วทั้งเมืองหลวงต่างรู้กันดีว่านางคือคุณหนูสี่แห่งตระกูลหยุน และยังเป็นน้องสาวตน คนปกติไม่มีทางกล้าแตะต้องนาง

หรือว่าจะเป็นองค์หญิงใหญ่แห่งแคว้นเทียนจิ่ว?

หยุนซูตั้งใจคิด “หรือว่าจะเป็นคนผู้นั้น?”

“ใคร?”

“พี่หญิงใหญ่ หลายวันก่อนหยุนหลีช่วยชายผู้หนึ่งกลับไป คนผู้นั้นสลบไสลไมได้สติ สกปรกและหนวดเคราเต็มหน้า มองเห็นหน้าไม่ชัด ตอนนั้นหยุนหลีบอกว่าเขาติดหนี้นางหนึ่งหมื่นตำลึง จะให้เขาชดใช้