จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 597

เสวี่ยเชียนโฉวกระอักกระอ่วนเล็กน้อย เขาให้คนไปพาตัวหยุนหลีมาจริงๆ แต่ยังไงเสียหยุนถิงก็เป็นผู้บุญคุณที่ช่วยชีวิตตน ตนกลับส่งคนไปลักพาตัวน้องสาวผู้มีพระคุณมา พูดออกไปก็ดูจะชั่วช้าสามานย์มากเกินไป

ดูท่าทางแล้ว หากตนยอมรับไป ด้วยฝีมือของหยุนถิงและจวินหย่วนโยว น่ากลัวว่าจะทำให้ทั่วทั้งอุทยานราบเป็นหน้ากลองแน่เลยทีเดียว

ถึงคนของเขาจะมีไม่น้อย แต่ส่วนมากกระจายอยู่ตามจุดต่างๆ ในอุทยานก็มีเกือบร้อย คนพวกนั้นล้วนเป็นพี่น้องที่ร่วมเป็นร่วมตายกับเขามา เสวี่ยเชียนโฉวจะให้พวกเขามาตายที่นี่ไม่ได้เด็ดขาด

“พี่หญิงใหญ่ ไม่ใช่ท่านอาให้คนไปลักพาตัวมานะ เขาช่วยข้าไว้ และยังให้ข้ากินดีอยู่ดี เมื่อครู่เหล่าผู้อาวุโสพวกนั้นจะจัดการข้า ท่านอาปกป้องข้าไว้ ช่วยสั่งสอนพวกเขาแทนข้า” หยุนหลีแย่งพูดก่อน

หยุนถิงเลิกคิ้วมองนาง “จริงรึ?”

“ใช่สิพี่หญิงใหญ่ ท่านเข้าใจท่านอาผิดแล้วนะ หากไม่เชื่อ ท่านถามนางได้เลย นางน่ะยุยงผู้อาวุโสเหล่านั้นมาต่อกรกับข้านะ ท่านอาถึงลงโทษเนรเทศนาง!” หยุนหลีอธิบาย

ดวงตาดำขลับของจวินหย่วนโยวหรี่ตาลงเล็กน้อย ไม่คิดว่าเสวี่ยเชียนโฉวจะทำได้ถึงขั้นนี้จู่ๆเสวี่ยรั่วหย่าที่อยู่บนพื้นโดนเรียกชื้อ นางตกใจตัวสั่นเทา เห็นหลงซาอเดินเข้ามาหาตน ยิ่งตกใจหน้าซีดเผือดเข้าไปใหญ่

“นางมิได้โกหก ข้าอิจฉาที่พี่ใหญ่เข้าข้างคนนอกอย่างเขา ถึงจงใจโกหกว่านางเป็นคนวางเพลิงอุทยานตระกูลเสวี่ย พี่ใหญ่เลยสั่งเนรเทศข้า และยังยกเลิกตำแหน่งผู้อาวุโสของพวกผู้อาวุโสฉี ส่งเข้าคุก เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องจริง!”

หยุนถิงฟังแล้วถึงพอใจ สีหน้าเย็นชาก็คลายลงหลายส่วน

“พาตัวเข้ามา!”

องครักษ์ลับสิบกว่าคนคุมตัวคนกลุ่มหนึ่งเข้ามา คือพวกผู้อาวุโสที่เมื่อครู่จะออกจากอุทยานตระกูลเสวี่ยเหล่านั้น

เดิมพวกเขาจะไปจากอุทยาน สุดท้ายยังไม่ทันถึงตีนเขาก็โดนคนลักพาตัวมา ตกใจแทบตาย

“เจ้าอุทยาน ขอร้องท่านช่วยพวกเราด้วย!” เหล่าผู้อาวุโสพากันอ้อนวอนขอร้อง

หยุนถิงหันมองหยุนหลี “เมื่อครู่พวกเขารังแกเจ้าใช่หรือไม่?”

หยุนหลีเหล่มองผู้อาวุโสเหล่านั้น “พี่หญิงใหญ่ เรื่องนี้เป็นการเข้าใจผิดกัน ผู้อาวุโสเหล่านี้แค่พูดตามผู้อาวุโสฉีเท่านั้น แต่พวกเขาสำนึกผิดแล้ว เลือกที่จะสนับสนุนท่านอา ไม่ลงโทษข้าแล้ว”

สายตาเย็นเยียบของหยุนถิงปรายมองผู้อาวุโสเหล่านั้น “แค่นกสองหัวกลุ่มหนึ่งเท่านั้นเอง คนแบบนี้เก็บไว้ก็ไร้ประโยชน์ ฆ่าทิ้งเสียให้หมดดีกว่า!”

พอพูดจบ เหล่าผู้อาวุโสตกใจคุกเข่าลงกับพื้นดังพลั่ก “แม่นางโปรดไว้ชีวิตด้วย พวกเราสำนึกผิดแล้ว ต่อไปไม่กล้าอีกแล้ว---“

คิ้วเสวี่ยเชียนโฉวขมวดคิ้ว “คุณหนูหยุน เรื่องนี้เป็นการเข้าใจผิดกัน ขอท่านอย่าทำร้ายพวกเขาเลย”

“งั้นเจ้าบอกข้าสิว่า เข้าใจผิดอย่างไร เจ้าควรจะดีใจที่น้องสาวข้ามิเป็นไร มิเช่นนั้นข้าจะให้อุทยานตระกูลเสวี่ยของเจ้าตายทั้งหมด!”

น้ำเสียงเย็นเยียบ ทรงอำนาจโหดเหี้ยม เหี้ยมเกรียมนัก

ตอนนี้เสวี่ยเชียนโฉวก็โดนบรรยากาศแข็งกล้าของหยุนถิงสะท้านเอาเหมือนกัน นางมิใช่สตรีธรรมดาจริงๆด้วย

ผู้อาวุโสคนหนึ่งที่คุกเข่าอยู่ที่พื้น สายตาฉายแววเหี้ยมเกรียมขึ้น ควักมีดสั้นจากแขนเสื้อพุ่งเข้าแทงหยุนถิงทันที

หยุนถิงรับรู้ได้ถึงอันตรายที่เข้ามา สีหน้าเย็นชาลง ยังไม่ทันที่นางจะลงมือ จวินหย่วนโยวซัดฝ่ามือใส่ผู้อาวุโสคนนั้นก่อนเลย

“อ๊าก!” ผู้อาวุโสร้องโหยหวน ตัวลอยออกไปกระแทกเข้ากับพื้นอย่างแรง ที่หล่นลงพื้นพร้อมเขายังมีแขนของเขาข้างหนึ่งด้วย

“ใครกล้าทำร้ายซื่อจื่อเฟย ข้าจะให้มันเสียใจที่เกิดมาบนโลกนี้เลย!” รังสีอำมหิตของจวินหย่วนโยวแพร่กระจาย ทำให้คนอดสั่นสะท้านไม่ได้

จวินหย่วนโยวไม่ให้โอกาสผู้อาวุโสคนนั้นพักหายใจเลย ซัดใส่ไปอีกสองฝ่ามือ

ทุกคนหันมองผู้อาวุโสคนนั้น เห็นเพียงแขนอีกข้างของเขาก็ถูกตัดเช่นกัน และยังขาขาดอีกข้างหนึ่ง เลือดสดหลั่งรินทั้งร่าง อยู่ไม่สู้ตาย