จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 598

หยุนหลีอึ้งตะลึงไปเลย หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเสียอีกที่สีหน้าสงบนิ่ง ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจอะไร

เสวี่ยเชียนโฉวเป็นเจ้าอุทยานแห่งอุทยานตระกูลเสวี่ย หยุนหลีมาปรากฏตัวที่นี่ บ่งบอกชัดว่าเป็นเขาลงมือ ไม่อย่างนั้นใครจะกล้าลักพาตัวหยุนหลีภายใต้หูตาของเจ้าอุทยานโดยที่เขาเห็นแล้วไม่ลงโทษกัน

“ท่านอา ท่านพูดจริงรึ ท่านลักพาตัวข้ามารึ?” หยุนหลีถามอย่างไม่อยากเชื่อหูหัวเอง

“ข้าจริงๆ”

“เพราะเหตุใดกัน?” หยุนหลีไม่เข้าใจ

เสวี่ยเชียนโฉวหน้าดำทะมึน “เพราะเหตุใดงั้นรึ เจ้าทำอะไรไว้ลืมแล้วรึ”

“ข้ารึ?”

“เจ้าขายข้าให้กับแม่เล้าหอนางโลมในราคาหนึ่งหมื่นตำลึง ข้าเป็นถึงเจ้าอุทยาน หากเรื่องนี้แพร่ออกไปข้าจะตากหน้าอยู่ในยุทธภพต่อไปได้อย่างไรกัน

ดังนั้นข้าเลยให้คนพาเจ้ามา ตอนแรกคิดจะสั่งสอนเจ้าจริงๆ สุดท้ายเจ้ากลับทำร้ายลูกน้องข้าที่เฝ้าเจ้าไว้ ทำพวกเขาสลบ จากนั้นวางเพลิงเผาห้องครัว และยังท้าทายเสวี่ยรั่วหย่า ฟาดแส้ใส่นางจนกลิ้งเกลือกบนพื้นไปมา----

จากนั้นเหล่าผู้อาวุโสก็มาตั้งข้อคำถามกับข้าเพราะเรื่องอุทยานไฟไหม้ เจ้ายังปีนหลังคาดูเรื่องสนุก----

ข้าเริ่มรู้สึกเสียใจที่จับตัวเจ้ามาแล้ว นี่มันข้าสั่งสอนเจ้าที่ไหนกัน เจ้าต่างหากที่ทำเอาอุทยานตระกูลเสวี่ยของข้าอยู่ไม่เป็นสุข ข้ายังต้องตามเก็บกวาดผลงานเจ้าอีก!” น้ำเสียงเสวี่ยเชียนโฉวฉายแววหน่ายใจ

หยุนหลียิ้มกระดาก “ข้าโกรธที่โดนลักพาตัวมานี่นา เลยอยากจะทำอะไรสักหน่อย สั่งสอนไอ้สารเลวนั่นนี่นา!”

พอหยุนถิงได้ยินวีรกรรมของหยุนหลีแล้ว ก็ไร้ซึ่งความเดือดดาลและการตั้งข้อคำถามก่อนหน้านี้เลย ตรงกันข้ามกลับรู้สึกผิดขึ้นมาเสียด้วย

ที่แท้เพราะหยุนหลีจับเสวี่ยเชียนโฉวไปขายหอนางโลม เขาถึงส่งคนไปลักพาตัวหยุนหลีมา แต่ก็มิได้ทำร้ายนาง ยังปล่อยให้นางบังอาจ ปล่อยให้นางก่อเรื่อง แถมยังช่วยเก็บกวาดเรื่องให้อีก มันทำให้หยุนถิงอดประหลาดใจไม่ได้

“ซื่อจื่อ ข้าเหนื่อยแล้ว เรื่องนี้ท่านจัดการแล้วกัน” หยุนถิงบอก

จวินหย่วนโยวสีหน้ามีแววสงสาร “ได้ เจ้าไปพักผ่อนก่อนนะ”

หลงเอ้อร์ตามเฝ้าอยู่ด้านหลัง ซูหลินพยุงซื่อจื่อเฟยขึ้นรถม้า

เสวี่ยรั่วหย่าเองก็ตะลึงเช่นกัน ไม่คิดมาก่อนเลยว่าพี่ใหญ่จะโดนคนผู้นี้ขายไป เขาไม่เพียงไม่โกรธแต่ยังปกป้องเขา มันยิ่งทำให้เสวี่ยรั่วหย่าอิจฉามากขึ้น

ผู้อาวุโสคนอื่นยิ่งตกตะลึงไปตามๆกัน ในขณะเดียวกับซาบซึ้งยิ่งนัก ไม่คิดว่าเพื่อช่วยพวกเขาแล้ว เจ้าอุทยานจะยอมรับออกมาเอง

“ท่านอา ท่านติดค้างข้าอยู่หนึ่งหมื่นตำลึง ตอนนั้นข้ากลัวท่านเป็นไส้ศึกแกล้งบาดเจ็บเข้ามาในจวนตระกูลหยุน เลยขายท่านออกไปน่ะ ข้าไม่ได้ตั้งใจนะ” หยุนหลีอธิบายอย่างกระดาก

จวินหย่วนโยวมองใบหน้าทะมึนดำของเสวี่ยเชียนโฉวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ตอนนี้อดเห็นใจอีกฝ่ายขึ้นมาไม่ได้ “ในเมื่อเรื่องนี้หยุนหลีเป็นฝ่ายผิดก่อน และเจ้าก็มิได้ทำร้ายหยุนหลี ข้าจะไม่ติดใจเอาความ หากมีครั้งต่อไปข้าจะต้องทำลายล้างทั่วทั้งอุทยานของเจ้าแน่นอน!”

น้ำเสียงโหดเหี้ยม ทรงอำนาจ อันตรายอย่างมิต้องคิดสงสัยเลย

เสวี่ยเชียนโฉวมองสีหน้าเจี๋ยมเจี้ยมของหยุนหลี เขากัดเขี้ยวเคี้ยวฟันบอก “จวินซื่อจื่อโปรดวางใจ รับรองว่าจะไม่มีครั้งต่อไปแน่นอน”

นอกเสียจากว่าเขาไม่อยากอยู่เป็นสุขแล้ว

“หยุนหลี พวกเราไป!” จวินหย่วนโยวหมุนตัวเดินไปทันที

“ท่านอา ข้ากลับไปกับพี่เขยซื่อจื่อก่อนนะ ไว้ข้าว่างแล้วจะมาหาท่านใหม่!” หยุนหลีบอก

เสวี่ยเชียนโฉวมองตามหยุนหลีที่เดินตามจวินหย่วนโยวขึ้นรถม้าจากไป พลันรู้สึกอาลัยอาวรณ์อย่างประหลาด เขารีบสะบัดหัวทันที เขามีความคิดเช่นนี้ได้อย่างไรกัน

นังหนูนี่เป็นตัวชอบก่อเรื่อง ไปสิจวนเขาจะได้สงบเสียที

คนที่ล้อมอุทยานไว้พากันแยกย้าย เหล่าผู้อาวุโสรอดตายมาได้ พากันซาบซึ้งในบุญคุณของเสวี่ยเชียนโฉวยิ่งนัก ต่างพากันสาบานว่าต่อไปจะติดตามเจ้าอุทยาน

เสวี่ยรั่วหย่าเองก็ลอบถอนหายใจ หากรู้แต่แรกว่าคนผู้นี้มีอำนาจแข็งแกร่งเยี่ยงนี้อยู่เบื้องหลัง ตีให้ตายนางก็มิกล้าใส่ร้ายป้ายสีดอก