จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 599

ประมาณครึ่งชั่วยาม ไทเฮาถึงมา พอเห็นซูชิงโยวมาถึงก่อนแล้ว และยังนั่งสวดมนต์ตรงนั้นอย่างสำรวม ก็พอใจมาก

“นังหนูซู มาแต่เช้าเชียว นั่งคนเดียวได้นานขนาดนี้ ไม่เลวจริงๆ!” ไทเฮาพูดอย่างมีเมตตา พลางเดินเข้ามา

ซูชิงโยวรีบลุกขึ้นทำความเคารพ “ถวายบังคมไทเฮา!”

“ลุกขึ้นเถอะ!” ไทเฮาเดินเข้ามา

“เพคะ!” ซูชิงโยวตามสวดมนต์ขอพรต่อไป

วันๆหนึ่งผ่านไปเร็วมาก ซูชิงโยวออกจากวังตอนเย็น เห็นหยุนไห่เทียนที่ยืนรออยู่หน้าประตูวัง ซูชิงโยวยินดีนัก รีบพุ่งเข้าไปหาทันที

“ท่านมาได้อย่างไรน่ะ?

“ข้ามารับเจ้า วันนี้ที่ค่ายทหารไม่ยุ่งเท่าไหร่ เลยได้กลับมาเร็ว!” หยุนไห่เทียนตอบ

ซูชิงโยวพยักหน้า ทั้งสองเดินไปขึ้นม้าของหยุนไห่เทียน

“สวดมนต์ไหว้พระเหนื่อยมากกระมัง” หยุนไห่เทียนถาม

“ยังดีอยู่ มิได้เหนื่อยมาก แต่นั่งอยู่ทั้งวัน น่าเบื่อเล็กน้อย!” ซูชิงโยวตอบ

“พรุ่งนี้ข้าไปเข้าเฝ้าไทเฮา ให้นางเปลี่ยนคนมาสวดมนต์ดีหรือไม่?” หยุนไห่เทียนเสนอ

“มิต้อง ไทเฮาทรงมีพระเมตตามาก ใจดีมากด้วย หายากที่ไทเฮาจะให้ข้าไปสวดมนต์ไหว้พระ ข้าจะปฏิเสธได้อย่างไรกัน”

“ได้ อย่าเหน็ดเหนื่อยเกินไปแล้วกัน อาหารเย็นอยากกินอะไรเล่า?”

“อะไรก็ได้นะ”

“ข้าพาเจ้าไปที่แห่งหนึ่งแล้วกัน!” หยุนไห่เทียนควบม้าแล่นไป

เวลาประมาณหนึ่งก้านธูป หยุนไห่เทียนพาซูชิงโยวไปที่เรือนเล็กของชาวบ้าน ด้านหน้าแขวนป้ายคำว่าเส้นเอาไว้ ในเรือนจัดตกแต่งสวยงาม สะพานน้อยและสายน้ำไหลผ่าน พอมองแล้วทำให้คนรู้สึกสบายอารมณ์นัก

“แม่ทัพหยุนท่านมาแล้ว ท่านนี้คงเป็นฮูหยินหยุนกระมัง รีบเข้ามาด้านในเถิด!” ลุงคนหนึ่งซึ่งผมแซมเทาเดินออกมาบอก

“ฮูหยินหยุนช่างงดงามนัก เหมาะสมกับแม่ทัพหยุนประหนึ่งชายหล่อหญิงงาม สมกันราวกิ่งทองใบหยก!” สตรีวัยกลางคนเดินออกมาบอก

ซูชิงโยวแก้มแดงเรื่อฉับพลัน เก้อเขินยิ่งนัก

“รบกวนลุงหลิวป้าหลิวแล้วล่ะ” หยุนไห่เทียนเอ่ยปาก

“มิรบกวนดอก นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่แม่ทัพหยุนพาสตรีมาทานข้าว รีบเข้าไปในห้องเถิด ข้าจะไปจัดเตรียมเดี๋ยวนี้ รับรองว่าฮูหยินหยุนต้องพอใจแน่” ป้าหลิวพูดอย่างตื่นเต้น

หยุนไห่เทียนพาซูชิงโยวเดินเข้าไป

ในห้องจัดวางของไว้อย่างประณีต ไม่มีอะไรที่หรูหรา แต่กลับสะอาดงดงามนัก

“ไม่คิดว่าในเมืองหลวงจะมีสถานที่สุขสงบเช่นนี้” ซูชิงโยวยินดีนัก

“ที่นี่เป็นเรือนของลุงหลิวป้าหลิว พวกเขาสองสามีภรรยาทำการค้าเกี่ยวกับอาหารเส้น ถึงเรือนจะไม่ใหญ่ แต่อาหารเส้นที่ทำรสชาติไม่เลวจริงๆ คนมากมายล้วนมาเพราะได้ยินชื่อเสียง ยามข้าไม่ยุ่งก็จะมากิน” หยุนไห่เทียนอธิบาย

“ข้าตั้งตารอแล้วล่ะ”

ไม่นาน ลุงหลิวและป้าหลิวยกอาหารออกมา กับข้าวสี่อย่างน้ำแกงหนึ่งอย่าง ก๋วยเตี๋ยวเนื้อสับสองชาม ล้วนเป็นอาหารชาวบ้าน

“ฮูหยินหยุนอย่าได้เกรงใจเลย อยากกินอะไรก็บอกข้า ข้าจะไปทำมาให้อีก เรือนเล็กๆของเราไม่มีอาหารเลิศรสอะไร ล้วนเป็นผักที่ปลูกเอง แต่รับรองว่าสดแน่นอน” ป้าหลิวบอก

“เช่นนี้ก็ดีมากแล้ว ลำบากป้าหลิวแล้ว”

“ไม่ลำบากหรอก พวกท่านชอบกินก็ดีแล้ว ค่อยๆกินนะ” ป้าหลิวรีบลากลุงหลิวออกไป

ซุชิงโยวหยิบตะเกียบคีบอาหารเข้าปากหนึ่งคำ “รสชาติไม่เลวจริงๆ”

“เจ้าชอบก็กินมากหน่อย” หยุนไห่เทียนช่วยคีบอาหารให้นาง

“ได้!”

อาหารมื้อหนึ่ง หยุนไห่เทียนคอยช่วยคีบอาหารให้ซูชิงโยวตลอด ทั้งสองกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อยนัก