จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 600

“หากยังไม่สำเร็จอีก ข้าจะกินมันเองแล้ว!” จวินหย่วนโยวบอกอย่างเอาแต่ใจ

ซื่อจื่ออย่างเขากลับทำน้ำตาลปั้นออกมาดีไม่ได้เลย แถมยังอยู่ต่อหน้าถิงเอ๋อร์เสียอีก น่าขายหน้าจริง

หยุนถิงยิ้มอย่างหน่ายใจ ท่านพี่ทำทุกอย่างได้เสมอ หายากนักที่เขาจะมีเรื่องที่ทำไม่ได้

เธอเดินเข้ามา ยื่นมือไปกุมมือจวินหย่วนโยวที่ถือทัพพีไว้ “ท่านพี่ พวกเราทำด้วยกันนะ!”

“ได้!”

ดังนั้นทั้งสองคนทำด้วยกัน เข้าขากันดีมาก การกระทำคล่องแคล่ว ทำจบในคราวเดียว

ครั้งนี้ในที่สุดก็สำเร็จแล้ว

จวินหย่วนโยวพอใจมาก “ถิงเอ๋อร์ ในที่สุดก็สำเร็จแล้ว อันนี้เหมือนเจ้าที่สุดแล้ว!”

“ใช่ ท่านพี่ของข้าเฉลียวฉลาดมีพรสวรรค์ ทำไม่กี่อันก็สำเร็จแล้ว เก่งมากแล้ว ไม่แน่ว่าพี่ใหญ่เรียนมานานมากเท่าไหร่นะ ไว้ข้าจะถามเขา” หยุนถิงรีบเยินยอจวินหย่วนโยวทันที

“โชคดีที่มีเจ้าคอยช่วย” จวินหย่วนโยวยกน้ำตาลปั้นขึ้นมา

พอเห็นน้ำหวานนั่นวาดเป็นหน้าตาตนเอง หยุนถิงตื้นตันและซาบซึ้งนัก “ท่านพี่ทำไมต้องเกรงใจขนาดนี้ ท่านกับข้าเป็นครอบครัวเดียวกันนะ!”

“ที่ว่ากันว่าสามีภรรยาร่วมแรงร่วมใจ มั่นคงหนักแน่นจนตัดทองได้เลย เหตุผลนี้แหละ” พ่อบ้านเอ่ยขึ้น

หยุนถิงหันมองจวินหย่วนโยว “ขอเพียงเป็นสิ่งที่ท่านพี่ทำ ไม่ว่าจะเป็นอะไรข้าก็ชอบทั้งนั้น”

“ถิงเอ๋อร์ของข้าดีที่สุดแล้วจริงๆ” จวินหย่วนโยวบอกอย่างรักใคร่

คนอื่นโดนความหวานกระแทกใจใส่ไปอีกแล้ว ต่างพากันถอยหนีไปอย่างรวดเร็ว

ในสวนที่กว้างใหญ่ เหลือเพียงหยุนถิงกับจวินหย่วนโยว

“ท่านพี่ อันที่จริงท่านไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอก” หยุนถิงบอก

“ข้าแค่หวังว่าเจ้าจะดีใจ วันๆได้แต่อยู่ในจวน ข้ากลัวเจ้าเบื่อ” จวินหย่วนโยวบอกอย่างปวดใจ

“จะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไร มีท่านพี่อยู่เป็นเพื่อนข้า พยายามเปลี่ยนวิธีต่างๆนานามาทำให้ข้าดีใจ ข้าตื้นตันใจนัก ไม่น่าเบื่อเลยสักนิด” หยุนถิงมองจวินหย่วนโยวตรงๆ

สองสายตาประสานตา สายตาอ่อนโยนรักใคร่ พวกเขาต่างเห็นตนเองในสายตาอีกฝ่าย

“ซื่อจื่อ พวกเรากินมันด้วยกันเถอะ!” หยุนถิงบอก พลางกัดกินน้ำตาลปั้น

“ได้!”

ถึงจวินหย่วนโยวไม่ได้ชอบกินของหวาน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำน้ำตาลปั้นให้หยุนถิงด้วยตัวเอง มองดูหยุนถิงกินอย่างพอใจ จวินหย่วนโยวเองก็ยื่นหน้าเข้ามากัดกินไปหนึ่งคำ

“ท่านพี่ รสชาติเป็นอย่างไรบ้างล่ะ?”

“หวาน!” จวินหย่วนโยวสายตาทุ้มลึก

“เช่นนั้นก็กินมากหน่อย!” หยุนถิงยกน้ำตาลปั้นขึ้น ทั้งสองคนต่างแบ่งกันกัดคนละคำ

น้ำตาลปั้นหวานอร่อยหวานจากปากไปถึงใจ

ต่อมาหยุนถิงพักผ่อนอยู่ในจวนไป หยุนซูกับหยุนหลีจะแวะมาเยี่ยมเธอทุกสามถึงห้าวัน ฉินจิ้งอี๋ก็มาสองวัน วันเวลาถือว่าสบายอารมณ์

พริบตาเดียวสิบกว่าวันผ่านไป วันนี้หยุนถิงกำลังอาบแดดอยู่ในสวน ก็เห็นฟู่อี้เฉินพุ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน

“จวินหย่วนโยว หยุนถิง ช่วยด้วย!”

หยุนถิงมองค้อนเขา “เจ้าเป็นนักเลงใหญ่ของเมืองหลวง จองหองนัก ฝ่าบาทยังไม่กลัว เจ้าจะกลัวใครได้รึ?”

ฟู่อี้เฉินเห็นนางไม่เชื่อ ก็ร้อนใจทันที “หยุนถิง ถึงข้าจะเก่งกาจมาก แต่ก็มีเวลาที่ดวงตกนะ สรุปแล้วระยะนี้ข้าขอมาอยู่ในจวนเจ้าแล้วกัน ไล่ยังไงข้าก็ไม่ไปหรอก”