จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 601

จ้าวอ๋องที่เดิมหลับตาอยู่บนเตียงรับรู้ได้ถึงไอสังหาร ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว มองดูคนตรงหน้าที่จะฆ่าเขา ก็รีบหลบอย่างรวดเร็ว

“เจ้าเป็นใครกัน?” จ้าวอ๋องถามอย่างเย็นชา

“แน่นอนว่าเป็นคนที่ต้องการชีวิตเจ้า!” จ้าวเม่ยเอ๋อร์แทงพลาดไป ก็แทงใหม่อีกครั้ง

จ้าวอ๋องรีบหลบไปข้างเตียงทันที และชักกระบี่ตนออกมาโจมตีกลับ

ทั้งสองคนต่อสู้กันทันที ในห้องไม่ได้จุดตะเกียง มืดมาก อาศัยแสงจันทร์ที่เข้ามาทางหน้าต่างพอเห็นเลือนราง จ้าวเม่ยเอ๋อร์ไม่ยั้งมือเลยสักนิด แต่ละการโจมตีเด็ดขาด เข้าจุดตายทั้งนั้น

จ้าวอ๋องแก่ไปมาก ถึงฝีมือจะยังดีอยู่ แต่ไม่นานเรี่ยวแรงก็หายไป แขนเขาโดนไปหนึ่งมีด ทำเขาเจ็บจนหน้าซีดเผือด

จ้าวเม่ยเอ๋อร์ไม่ให้โอกาสเขาพักหายใจเลยสักนิด แทงลงมาอีกมีดทันที

“ใครก็ได้ ใครก็ได้!” จ้าวอ๋องตะโกนดัง

องครักษ์ที่อยู่ข้างๆพอได้ยินก็รีบเข้ามาทันที

จ้าวเม่ยเอ๋อร์เกือบจะแทงเข้าจ้าวอ๋องอยู่แล้ว แต่จู่ๆมีองครักษ์สิบกว่าคนพุ่งเข้ามาจากด้านนอก โอกาสหายากนัก จ้าวเม่ยเอ๋อร์สาดผงยาสีขาวในมือออกไป องครักษ์ที่พุ่งเข้ามาเหล่านั้นเจ็บตาทันที มองอะไรไม่เห็น

ถึงจ้าวอ๋องจะพยายามหลบไปข้างๆแล้ว แต่มีดสั้นนั่นก็แทงเข้ามาที่หน้าอกเขา

วินาทีที่มีดสั้นแทงลงไป จ้าวเม่ยเอ๋อร์ชะงักกึก

ทั้งๆที่นางเคียดแค้นชายตรงหน้ายิ่งนัก เพราะเขาทำให้ท่านแม่ตาย ทำให้ตนต้องอยู่ไม่สู้ตายมาในหลายปีนี้ แต่เหตุใดตอนนี้นางถึงได้รู้สึกปวดใจและลังเลเล่า

จ้าวอ๋องเห็นนางชะงัก กระชากผ้าปิดหน้าสีดำของนางลงมาอย่างรวดเร็ว

แสงตะเกียงในทางเดินสาดส่องเข้ามา ทำให้มองเห็นในห้องชัดเจน

พอเห็นใบหน้าจ้าวเม่ยเอ๋อร์ชัดเจน จ้าวอ๋องอึ้งไปเลย

ต่อให้ไม่เจอกันหลายปี ต่อให้จ้าวเม่ยเอ๋อร์มิได้เป็นหน้าตาตอนเด็กแล้ว หากใบหน้านางนั้นเหมือนกับท่านแม่ของนางยิ่งนัก

มาเจอใบหน้านี้อีกครั้ง จ้าวอ๋องรู้สึกเหมือนฝันไป

“เม่ย เม่ยเอ๋อร์ เจ้าใช่หรือไม่?” น้ำเสียงจ้าวอ๋องสั่นเครือ

เขาไม่คิดเลยว่า จะยังได้เจอลูกสาวคนนี้อีก ตอนนั้นที่จ้าวเม่ยเอ๋อร์เกิดเรื่อง จ้าวอ๋องส่งคนออกตามหานางอยู่นานมาก ก็หาไม่เจอสักที

หลายปีมานี้ไม่มีข่าวคราวของนางมาโดยตลอด จ้าวอ๋องยังคิดว่านางตายไปแล้วเลย

จ้าวเม่ยเอ๋อร์เห็นสีหน้าเขาทั้งหมด แต่กลับบอกเขาอย่างเย็นเยียบและเย้ยหยัน “ข้ายังไม่ตาย ท่านผิดหวังมากกระมัง!” ระหว่างพูด ก็ดึงมีดสั้นออกอย่างแรง

เลือดสดกระเด็นโดนหน้าจ้าวเม่ยเอ๋อร์พอดี ทั้งอุ่นร้อนและคาวเลือด จ้าวเม่ยเอ๋อร์มองอย่างรังเกียจ และปาดเลือดสดที่แก้มออก

“ตอนนั้นท่านทำให้ท่านแม่ข้าตายอย่างอนาถ วันนี้ข้าจะล้างแค้นให้นาง!” จ้าวเม่ยเอ๋อร์โจมตีเข้ามาอีกครั้ง

“หยุดนะ รีบฆ่านางซะ!” น้ำเสียงเย็นเยียบลอยมา จ้าวเฉินเยวียนพุ่งเข้ามาพร้อมกับมือธนูด้านหลัง

ธนูเพ่งเล็งไปทางจ้าวเม่ยเอ๋อร์ กำลังจะยิงใส่นาง

“หยุดนะ ห้ามทำร้ายนางเด็ดขาด!” จ้าวอ๋องรีบห้ามทันที

จ้าวเม่ยเอ๋อร์อึ้ง เขามิควรจะจัดการตนให้สิ้นซากรึ?

เหล่มองมือธนูเจ็ดแปดคนด้านหลัง และมองดูระยะห่างระหว่างตนและจ้าวอ๋อง จ้าวเม่ยเอ๋อร์รู้ว่าคืนนี้นางฆ่าคนผู้นี้มิได้อีกแล้ว

“ท่านพ่อ เหตุใดท่านต้องห้ามด้วย?” จ้าวเฉินเยวียนถามอย่างสงสัย

จ้าวเม่ยเอ๋อร์เห็นพวกเขาสองคนพูดคุยกัน เลยรีบหนีออกทางหน้าต่างอย่างรวดเร็ว