จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 602

จ้าวเม่ยเอ๋อร์ถึงพึ่งเห็นจวินหย่วนโยวในห้อง สีหน้าเขาเย็นเยียบเยือกเย็น ดวงตาดำขลับคมปลาบราวกับใบมีด กำลังมองมือของตนที่หยิกแก้มหยุนถิงอยู่ จ้าวเม่ยเอ๋อร์ตะลึงสะท้านกับบรรยากาศแข็งกล้าของจวินหย่วนโยวเข้าเต็มๆ ปล่อยมือออกโดยพลัน

“หยุนถิง ผู้ชายของเจ้าน่ากลัวเกินไปแล้ว สายตานี่ทำคนตกใจตายได้นะ!” จ้าวเม่ยเอ๋อร์บ่น ดวงตาดำขลับของจวินหย่วนโยวเหล่มองนาง “ดังนั้นเจ้ามาหาหยุนถิงกลางดึก ก็เพื่อพูดเรื่องพวกนี้รึ?”

“ไม่เช่นนั้นเล่า นี่เป็นความแค้นและปมในใจข้ามานานหลายปี บัดนี้ได้แต่มาบ่นพร่ำกับหยุนถิงเท่านั้นแล้ว!” จ้าวเม่ยเอ๋อร์ถอนหายใจ

“หลงซาน พานางไป หากกล้าให้ผู้ใดมารบกวนการพักผ่อนของซื่อจื่อเฟยอีก ไสหัวเจ้าไปตอนเหนือได้เลย!” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงเย็น

หลงซานที่อยู่ด้านนอกตกใจตัวสั่น รีบพุ่งเข้ามาทันที “แม่นาง เชิญเถอะ!”

จ้าวเม่ยเอ๋อร์เดือดจัดทันที “จวินหย่วนโยวเจ้ากล้าไล่ข้า ไม่เห็นแก่สหายเกินไปกระมัง?”

“ข้ามิจำเป็นต้องเห็นแก่สหายอย่างเจ้า ซื่อจื่อเฟยต่างหากที่สำคัญที่สุด!” จวินหย่วนโยวย้อนหน้าตาเฉย

“ท่านพี่ ท่านอย่าพูดอย่างนี้ ข้าเป็นสหายเพียงคนเดียวของเม่ยเอ๋อร์ นางไม่มาหาข้าจะไปหาใครเล่า!” หยุนถิงย้อน

จ้าวเม่ยเอ๋อร์ถึงคลายโกรธ ซาบซึ้งนัก “หยุนถิงดีกว่าจริงด้วย เจ้าท้องโตปานนี้ข้ามารบกวนแล้วจริงๆ ข้าไปล่ะ!”

“รอก่อน อันที่จริงข้านอนพอแล้ว นั่งคุยเป็นเพื่อนจ้าวเม่ยเอ๋อร์สักครู่ก่อนได้!” หยุนถิงห้ามไว้

คนที่ปีนขึ้นมาจากหลุมคนตายอย่างจ้าวเม่ยเอ๋อร์ ไม่เคยเชื่อเรื่องความจริงใจมาแต่ไหนแต่ไร และยิ่งไม่มีสหาย หายากนักที่นางเชื่อใจตนเพียงนี้ ดังนั้นหยุนถิงเลยไม่อยากให้ใจนางมีบาดแผล

“ไม่ต้องหรอก จวินหย่วนโยวเป็นห่วงเจ้าเพียงนี้ เจ้าเลือกคู่แต่งงานไม่ผิด ข้าจะคุยกับเจ้าเมื่อไหร่ก็ได้ เจ้าไปนอนเถอะ!” จ้าวเม่ยเอ๋อร์บอก

นางเองก็รู้ว่า ตนมารบกวนการพักผ่อนของหญิงครรภ์โตกลางดึกเช่นนี้ มันมิดีเลยจริงๆ

หยุนถิงยังอยากจะพูดอะไร จ้าวเม่ยเอ๋อร์ก็ออกไปแล้ว

“เจ้าสามารถพักผ่อนที่จวนซื่อจื่อได้ พรุ่งนี้เช้าเราค่อยคุยกัน!” หยุนถิงบอก

“ได้!”

จวินหย่วนโยวเห็นจ้าวเม่ยเอ๋อร์ออกไป ก็ปิดประตูห้องทันที “ถิงเอ๋อร์ พักผ่อนเถอะ”

“ท่านพี่ ข้ามิเป็นไร ตอนค่ำข้าหลับสนิทมาก มิเป็นไรหรอก”

“เช่นนั้นก็ไม่ได้ ตอนนี้เจ้าต้องนอนพักให้มากๆ ลูกถึงจะเติบโต” จวินหย่วนโยวกำชับ

“ได้!”

ด้านนอกประตู จ้าวเม่ยเอ๋อร์ขาหน้าพึ่งออกไป ประตูก็ปิดไล่ขาหลังมาเลย นางโกรธกัดฟันกรอด เงยหน้ามาก็เห็นหลงซานที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ซื่อจื่อเฟยของเจ้าน่ะต้องการพักผ่อน องครักษ์เงามังกรอย่างเจ้าไม่ต้องพักผ่อน คืนนี้ก็เจ้านี่แหละ!” จ้าวเม่ยเอ๋อร์พูดพลางชักมีดสั้นที่เอวออกมาพลางพุ่งแทงไปทันที

หลงซานสีหน้าทะมึน “สตรีเช่นเจ้านี่เหตุใดเหลวไหลเยี่ยงนี้ ข้ามิสู้กับสตรี!”

“ซื่อจื่อเฟยของเจ้าให้ข้าพักที่นี่ได้ ข้าอยากทำอะไรก็ทำ ไม่สู้กับสตรีรึ เจ้าสู้ไม่ได้กระมัง รับมือ!” จ้าวเม่ยเอ๋อร์โจมตีเข้ามาอีกครั้ง

หลงซานเดือดดาล ชักกระบี่โต้ตอบกลับ

ทั้งสองต่อสู้กัน ประมือครั้งนี้หลงซานประหลาดใจนัก เขาไม่คิดเลยว่าสตรีนางนี้จะเก่งกาจปานนี้ สามารถรับกระบวนท่าเขาได้

จ้าวเม่ยเอ๋อร์เดิมก็เดือดดาลผิดหวังนัก เลยใช้เสียเต็มแรง

องครักษ์เงามังกรและองครักษ์ลับคนอื่นที่อยู่บนกำแพงมองมากันหมด ท่าทางเหมือนกำลังดูเรื่องสนุก พวกเขาไม่คิดเลยว่าจะมีสตรีที่มีฝีมือเช่นนี้ด้วย