จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 6

“เจ้าพูดไม่ผิด แต่เหตุใดเจ้าไม่ชอบที่นี่เล่า?”

“อยุ่ที่นี่ก็เหมือนนกหงส์หยกที่โดนขังในกรง มีอะไรดีกัน ข้าชอบวันเวลาที่ท่านเที่ยวเล่นระหว่างภูเขาและแม่น้ำ ดื่มเหล้าคนเดียวจนเมา ใช้ชีวิตอิสระมากกว่า” หยุนถิงตอบ

จวินหย่วนโยวมองสตรีข้างๆอย่างครุ่นคิด ไม่คิดว่านางจะพูดจาอิสรเสรีไร้กฎเกณฑ์เช่นนี้ วันเวลาอย่างนั้นจวินหย่วนโยวก็เคยคาดหวังเช่นกัน

ถึงใบหน้าหยุนถิงจะอัปลักษณ์ยิ่งนัก แต่ดวงตาใสกระจ่างสุกสกาวของนางส่องประกายมั่นใจและหมายมาดเชื่อมั่น ทำให้จวินหย่วนโยวมองเหม่อไปเลย

ห้องทรงพระอักษร

กงกงให้พวกเขาสองคนยืนอยู่หน้าประตู ตนเองเข้าไปกราบทูล

“ซื่อจื่อ อีกเดี๋ยวท่านต้องปกป้องข้านะ ข้าขี้ขลาดจะตาย” หนุนถิงมองจวินหย่วนโยวอย่างอ้อนวอนน่าสงสาร

จวินหย่วนโยวมุมปากกระตุก ถึงจะได้คุยกับสตรีตรงหน้าไม่นาน แต่ก็ดูออกว่านางมิใช่คนอ่อนแออะไร สตรีผู้นี้เป็นหมาป่าหุ้มหนังแกะชัดๆ เจ้าเล่ห์ยิ่งนัก

“ได้ ข้าจะพยายาม” จวินหย่วนโยวตอบรับ

“ขอบคุณซื่อจื่อ”

“ฮ่องเต้เรียกจวินซื่อจื่อ พระชายาหลีเข้าเฝ้า” เสียงตะโกนแหบดั่งเสียงเป็ดของกงกงดังมา

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวสองคนเดินเข้าไป หยุนถิงเห็นโม่ฉือหานในทันที เขากำลังถลึงตา หน้าดำคร่ำเครียด ดวงตาดำขลับฉายแววมาดร้ายกระหายเลือดและเคียดแค้น ประหนึ่งจะจับเธอห้าม้าแยกร่างก็ไม่ปาน

หยุนถิงมองหลีอ๋องอย่างท้าทาย ดวงตางามเต็มไปด้วยความไม่แยแสและเย้ยหยัน เป็นเพียงแค่แวบเดียวก็เก็บมันซ่อนไว้ และคารวะฮ่องเต้ด้วยสีหน้าน่าสงสาร

“หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาท ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นปีหมื่นหมื่นปี”

“กระหม่อมถวายบังคมฝ่าบาท” จวินหย่วนโยวก็คารวะตาม แต่ไม่ได้คุกเข่า แค่ย่อเข่าเล็กน้อย

ฮ่องเต้รู้ว่าจวินหย่วนโยวไม่แข็งแรง พระราชทานอนุญาตเป็นพิเศษให้เขาไม่ต้องคุกเข่า

“ตามสบาย เจ้าก็คือหยุนถิง?” น้ำเสียงเย็นชาของฮ่องเต้ดังขึ้น

“กราบทูลฝ่าบาท หม่อมฉันคือหยุนถิง” หยุนถิงเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายบนบัลลังก์นั่น ออกจะแปลกใจเล็กน้อย

นึกว่าฮ่องเต้จะเป็นตาแก่คนหนึ่ง ไม่คิดว่าจะอายุน้อยขนาดนี้ ดูแล้วจะน่าจะแก่กว่าหลีอ๋องหลายปี

บนชุดมังกรสีเหลืองทองปักลายมังกรแหวกว่ายสมุทร ผมสีดำสนิทเกล้าขึ้นมา บนหัวมีมงกุฎ คิ้วโก่งงามตวัดขึ้น ดวงตาเรียวยาวแฝงคมปลาบ ริมฝีปากบางเม้มแน่น ใบหน้านั้นแผ่ซ่านรังสีเยือกเย็นเย่อหยิ่ง แต่กลับน่าเกรงขามข่มคน สิ่งทีแผ่ซ่านเด่นชัดคือรังสีเย่อหยิ่งเหนือฟ้าดิน。

ที่เอวเขามีหยกขาวชิ้นหนึ่งแขวนไว้ ลักษณะเรียบลื่น สลักลวดลายมังกรไว้ สะท้อนฐานะสูงส่งออกมา

นี่คือโม่ฉือแหย ฮ่องเต้ของแคว้นต้าเยียน พี่ชายของหลีอ๋อง

“ข้าได้ยินหลีอ๋องบอกว่า เจ้าเอาตนเองแต่งเป็นอนุให้จวินหย่วนโยว มีเรื่องเช่นนี้จริงหรือไม่?” ฮ่องเต้ถามอย่างเย็นชา

“กราบทูลฝ่าบาท เป็นเช่นนี้จริงๆ” หยุนถิงตอบ

“ถิงถิงเจ้าอย่ากลัวไป โดนใครรังแกมาก็กราบทูลฮ่องเต้ไป พ่อต้องเรียกร้องความยุติธรรมให้เจ้าได้แน่” ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างๆเอ่ยปาก

“ท่านพ่อ ข้าคิดดีแล้วจริงๆ แตงที่ฝืนเด็ดจากต้นย่อมไม่หวาน ลูกไม่อยากถูกทิ้งในห้องหอเพียงลำพังไปทั้งชีวิต หลีอ๋องใช้การไม่ได้แล้ว ข้าไม่อยากเป็นม่ายทั้งเป็น ตอนนี้ลูกเป็นคนของจวินซื่อจื่อแล้ว ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกแล้ว” ตอนหยุนถิงพูดคำนี้ สีหน้าขวยเขิน ดูกระอักกระอ่วน

หยุนเซี่ยงหันมองจวินหย่วนโยวอย่างตะลึง เขาอ้าปากค้างจนแทบยัดไข่ไก่เข้าไปได้หลายลูก “พวกเจ้าสองคน จริง ...แล้วจริงรึ?”

หยุนถิงพยักหน้าด้วยใบหน้าเขินอาย

ฮ่องเต้เหล่หลีอ๋อง แววตามีประกายคมปลายวาบผ่าน หลีอ๋องใช้การไม่ได้แล้วรึ?

“เสด็จพี่ท่านได้ยินแล้วนะ หยุนถิงเป็นของจวินซื่อจื่อ นางมิได้เป็นหญิงพรหมจรรย์แล้ว หม่อมฉันไม่มีทางให้นางเข้าประตูจวนหลีอ๋องแน่” หลีอ๋องแค่นเสียงหนักอย่างเดือดดาล

“ฮ่องเต้ หม่อมฉันเป็นคนของจวินซื่อจื่อแล้ว ต่อให้อยากจะเป็นพระชายาหลีก็เป็นไปไม่ได้แล้ว หากฮ่องเต้ไม่เชื่อ สามารถให้คนมาตรวจดูร่างกายหม่อมฉันได้ หากหม่อมฉันพูดจริง ขอฮ่องเต้พระราชทานพระกรุณา แบบนี้หม่อมฉันกับท่านพ่อรวมถึงจวินซื่อจื่อจะซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณของฝ่าบาทยิ่งนัก” หยุนถิงรีบบอก

“ใครก็ได้ เชิญซูมามาของวังหลัง” ฮ่องเต้แค่นเสียงเย็นบอก

กงกงที่อยู่ด้านนอกรีบ รับคำสั่ง ออกไปเรียกคน ไม่นานซูมามาอายุมากสองคนเข้ามา หยุนถิงตามพวกนางไปตรวจสอบที่ตำหนักข้าง

ผ่านไปสักครู่ ซูมามาออกมา ถวายบังคมฝ่าบาทพลางว่า “กราบทูลฝ่าบาทคุณหนูหยุนมิได้เป็นหญิงพรหมจรรย์แล้วจริงๆ และตามร่างกายยังมีร่องรอยเขียวช้ำม่วง ดูแล้วอาการมิเบาเลย”

คำพูดเดียวทำหัวใจที่หวาดหวั่นของหลีอ๋องผ่อนคลายลง “เสด็จพี่ท่านได้ยินแล้ว หม่อมฉันยังไม่เคยแตะต้องนางเลย หญิงอัปลักษณ์หยุนถิงคบชู้สู่ชายมีสัมพันธ์กับจวินหย่วนโยว ดังนั้นขอเสด็จพี่ยกเลิกสัญญาแต่งงานของหม่อมฉันกับหยุนถิงด้วย”

สีหน้าฮ่องเต้เย็นเยียบ ถลึงตาใส่จวินหย่วนโยวอย่างเดือดดาล “จวินหย่วนโยว เจ้ารู้ไหมว่าทำผิดอะไร?”

“กราบทูลฝ่าบาท กระหม่อมมิทราบ ตอนกระหม่อมอยู่กับคุณหนูหยุน นางถูกหลีอ๋องหย่าร้างแล้ว พวกเราสองคนล้วนเป็นอิสระ จะตบแต่งกัน มีสิ่งใดมิได้รึ” จวินหย่วนโยวย้อนถาม