จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 7

ฮ่องเต้โกรธจนหน้าดำปั๊ด ในเมื่อสองคนนี้มีสัมพันธ์กันแล้ว เขาไม่มีทางยอมรับหยุนถิงกลับจวนหลีอ๋องแน่ แต่เมื่อวานเขาพึ่งพระราชทานสมรส วันนี้ก็เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น หน้าตาของราชวงศ์จะเอาไปไว้ที่ไหนกัน

“ฮ่องเต้ท่านอย่ากริ้วเลย หากหม่อมฉันสามารถรักษาอาการนอนไม่หลับของฮ่องเต้ได้ ขอฮ่องเต้อนุญาตยกเลิกสัญญาแต่งงานของหม่อมฉันกับหลีอ๋อง” หยุนถิงพลันเอ่ยปากขึ้น

ฮ่องเต้เลิกคิ้วถาม “เจ้ารู้วิชาแพทย์?”

“ตอนหม่อมฉันอยู่ที่บ้าน ท่านพ่อเคยให้คนมาสอนหม่อมฉัน หากฝ่าบาทเชื่อหม่อมฉัน หม่อมฉันยินดีตรวจอาการฝ่าบาท”

“หยุนถิงเจ้าอย่ามาพูดปด เสด็จพี่พระวรกายสูงส่ง จะมีอาการนอนไม่หลับได้ยังไง อีกอย่าง หากพระวรกายของเสด็จพี่เป็นอะไรขึ้นมา ย่อมมีหมอหลวงถวายการรักษาอยู่แล้ว คนไร้ประโยชน์อย่างเจ้าคู่ควรบอกว่าตนเองรู้วิชาแพทย์รึ ช่างคุยโวโอ้อวดเสียจริง” หลีอ๋องเยาะหยันบอก

หยุนถิงเองก็ไม่โกรธ พูดต่อไม่สะดุดว่า “สีหน้าฮ่องเต้หม่นหมอง ซีดเผือด ริมฝีปากขาวซีดเล็กน้อย เบ้าตาดำคล้ำ เห็นได้ชัดว่าหน้าตาหม่นหมองเพราะนอนไม่หลับ ดูท่าน่าจะเป็นมาสองเดือนแล้ว”

สายตาฮ่องเต้เหล่มองหยุนถิง และมองสำรวจนางอย่างจริงจัง

รูปร่างอรชร เล็กบาง บนแก้มมีปานดำแผ่นใหญ่ ปกคลุมไปกว่าครึ่งหน้า อัปลักษณ์ยิ่งนัก เพียงแต่หญิงอัปลักษณ์เช่นนี้กลับรู้วิชาแพทย์จริงๆ และยังแค่ดูหน้าก็รู้อาการป่วยของตนแล้ว มันทำให้ฮ่องเต้ประหลาดใจพอดู

“เจ้ารักษาอาการนอนไม่หลับของข้าได้จริงรึ?” ฮ่องเต้ถาม

หลีอ๋องที่เดิมดูถูกไว้ ตอนนี้เหมือนโดนตบหน้าคาที่ สีหน้าทะมึนของเขาดูกระอักกระอ่วนนัก “แค่กแค่ก เสด็จพี่ ท่านนอนไม่หลับจริงรึ?”

“ช่วงนี้เหนื่อยหน่อย เลยนอนไม่ค่อยหลับ” ฮ่องเต้ตอบ

สีหน้าหลีอ๋องดูน่าเกลียดนัก “หมอหลวงในวังของเสด็จพี่มีมากนัก ท่านเรียกพวกเขามารักษาก็ได้ ข้าไม่เชื่อว่าสตรีอัปลักษณ์ผู้นี้จะมีวิชาแพทย์เหนือกว่าหมอหลวง”

“ถ้าหมอหลวงมีวิธี ฝ่าบาทจะนอนไม่หลับมาสองเดือนได้อย่างไร” หยุนถิงย้อนถาม

“เสด็จพี่แค่ราชการมากมาย เหน็ดเหนื่อยเกินไป” หลีอ๋องเถียงคอเป็นเอ็น

“อาการนอนไม่หลับก็แบ่งเป็นร่างกายและจิตใจ ยาที่หมอหลวงให้มาเพียงแค่บำรุงร่างกาย แต่เห็นได้ชัดว่าฝ่าบาทเป็นที่จิตใจ ครุ่นคิดมากเกินไป กังวลวิตกปวดหัว กดดันมากเกินไป คิดมากเกินไปเลยเป็นเช่นนี้ ต่อให้กินยามากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์” หยุนถิงพูดเนิบชา

“ถิงถิง เจ้าอย่าพูดจาซี้ซั้ว” หยุนเซี่ยงเอ่ยเตือนเสียงเบา

ร่างกายของฮ่องเต้เกี่ยวพันถึงความเป็นตายของทั่วทั้งแคว้นต้าเยียน ปกติแล้วต่อให้มีตรงไหนไม่สบายก็ไม่มีทางแพร่ข่าวออกไป ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอาการนอนไม่หลับอย่างนี้ หากฮ่องเต้แคว้นหนึ่งพักผ่อนไม่ดี นานไปต้องเจ็บป่วยแน่ พอฮ่องเต้ล้มป่วย เช่นนั้นจะกลายเป็นความโชคร้ายของทั้งแคว้น

“วางใจเถอะท่านพ่อ ข้ารู้ดีว่ากำลังทำอะไร” หยุนถิงปลอบ

พอฮ่องเต้ไม่สบายต้องเรียกหมอหลวงมาตรวจอาการแต่เนิ่นๆแน่ ยาที่ใช้ก็เป็นยาชั้นสูงทั้งนั้น แต่กลับรักษาไม่หายก็บ่งบอกชัดแล้วว่าไม่ใช่ปัญหาที่ร่างกาย เพราะต้องปกครองใต้หล้า กังวลมากเกินไป ย่อมต้องคิดมาก ดังนั้นหยุนถิงถึงพูดอย่างนั้น

หลีอ๋องดวงตาแดงก่ำ ถลึงตามองหยุนถิง “หญิงอัปลักษณ์อย่างเจ้าช่างบังอาจนัก กล้าบอกว่าเสด็จพี่มีไข้ใจ ข้าว่าเจ้าหาเรื่องตาย ใครก็ได้ จับสตรีนางนี้ที่สาปแช่งเสด็จพี่ออกไปเข้าคุกซะ”

“ช้าก่อน” ฮ่องเต้สั่งเสียงเข้ม

“เสด็จพี่ หญิงอัปลักษณ์ผู้นี้กล้าสาปแช่งร่างกายท่าน จะยกโทษให้นางง่ายๆอย่างนี้มิได้เด็ดขาด” หลีอ๋องรีบอธิบาย

“ข้ารู้ว่าควรทำยังไง พวกเจ้าออกไปเถอะ หยุนถิงอยู่ก่อน” ฮ่องเต้ออกคำสั่ง