จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 8

“แน่นอนว่าจริง ข้ามีหรือจะกล้าหลอกลวงฝ่าบาท” หยุนถิงพูดด้วยสีหน้าตึงเครียด

“ขนมมันเทศและเส้นมันทอดที่เจ้าพูดถึงคืออะไร เหตุใดข้ามิเคยได้ยินมาก่อน?” สีหน้าฮ่องเต้เข้มงวดมากขึ้น

“ก็คือวิธีการทำมันเทศ สามารถเก็บรักษาได้นาน พอทำเสร็จแล้วสามารถเก็บไว้ได้ครึ่งปีหนึ่งปีก็ไม่ใช่ปัญหา หากทุกบ้านทุกเรือนทำไว้มากหน่อย ต่อให้หิมะตกหนักแล้วพวกเขาออกจากบ้านไม่ได้ ก็ไม่ต้องกังวลว่าไม่มีของกิน ปลูกเองกินเองแบบนี้ก็ไม่ต้องให้ราชสำนักเพิ่มเสบียงให้แล้ว” หยุนถิงตอบ

มือที่อยู่ใต้ชุมคลุมมังกรของฮ่องเต้สั่นไม่หยุดด้วยความตื่นเต้น ทุกปีเอาแค่เสบียงที่ราชสำนักต้องส่งไปช่วยเมืองหนานหยวนก็เป็นจำนวนมหาศาลแล้ว โดยเฉพาะฤดูหนาว เมื่อหิมะตกหนักราษฎร์ไม่อาจออกจากบ้านได้ และไม่มีอาหารอีก ทำให้คนมากมายต้องอดตาย

สองปีมานี้ผลผลิตจากที่อื่นในแคว้นต้าเยียนก็ลดลง เสบียงในท้องพระคลังมีจำนวนจำกัดนัก หากประชาชนสามารถปลูกเองกินเอง กินอิ่มพอเพียง ไม่ต้องให้ราชสำนักช่วยเหลืออีก เช่นนั้นสำหรับแคว้นต้าเยียนแล้ว ถือว่าช่วยประหยัดไปได้ไม่น้อยเลย

“เจ้าทำเป็นหรือไม่?” ฮ่องเต้ถาม

“หม่อมฉันทำเป็นเพคะ” หยุนถิงตอบ

“งั้นเจ้าเขียนวิธีออกมา ข้าจะให้คนไปทำตาม”

หยุนถิงขมวดคิ้วบอก “ฝ่าบาท เขียนออกมานั้นง่ายนัก แต่วิธีการของทุกคนไม่เหมือนกัน ดังนั้นสิ่งที่ทำออกมารสชาติน่ากลัวจะไม่เหมือนกัน ทางที่ดีที่สุดคือฝ่าบาทหาหลายคนมาเรียนกับหม่อมฉันเอง หม่อมฉันสอนอย่างใกล้ชิด แบบนี้รับประกันได้ว่าพวกเขาจะเรียนรู้เป็นทั้งหมด”

“ได้ วิธีนี้ดีนัก ซูกงกงรีบไปเลือกหนึ่งร้อยคนมา” ฮ่องเต้ออกคำสั่ง

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”

“ฝ่าบาทท่านไม่ต้องรีบร้อนไปนัก หม่อมฉันเองก็ต้องการตระเตรียมมันเทศ และยังสิ่งของอีกมากมาย อีกสามวันท่านให้คนไปที่จวนซื่อจื่อ ถึงเวลานั้นหม่อมฉันจะเตรียมข้าวของให้พร้อมสอนพวกเขา” หยุนถิงเสนอ

“จะไปจวนซื่อจื่อได้อย่างไร นี่มันเป็นวิธีที่เกี่ยวพันถึงความเป็นความตายของราษฎร์เมืองหนานหยวนเลยนะ เจ้าต้องการอะไร ข้าจะสั่งคนไปเตรียม พรุ่งนี้เจ้าก็มาสอนที่พระราชวัง อีกยอ่าง เกี่ยวกับวิธีทำมันเทศ เจ้าห้ามถ่ายทอดให้ผู้อื่นอีก” ฮ่องเต้พูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด คำสั่งที่ออกจากปากตรงแน่วห้ามบิดพลิ้วเด็ดขาด

“หม่อมฉันน้อมรับคำสั่ง ก็แค่มันเทศเท่านั้น หม่อมฉันยังทำเป็นอีกมากมายนัก หากฝ่าบาทมีปัญหายากๆเช่นนี้อีกมาหาหม่อมฉันได้เลย หม่อมฉันไม่เพียงรักษาร่างกายได้ ยังรักษาจิตใจได้ด้วย” หยุนถิงตอบอย่างเคารพนบนอบ

ดวงตาดำขลับคมปลาบของฮ่องเต้เหล่มองหยุนถิง “สตรีในครัวเรือนเช่นเจ้าเหตุใดจึงรู้เรื่องพวกนี้?”

“ฝ่าบาท หม่อมฉันรู้ดีว่าใบหน้าอัปลักษณ์ เลยไม่ค่อยได้ออกจากบ้าน ยามอยู่บ้านมิมีอะไรทำก็อ่านหนังสือไป ท่านพ่อเองสะสมหนังสือแปลกประหลาดไม่น้อย หม่อมฉันคิดว่า ต่อไปเมื่อแต่งงานกับหลีอ๋อง คงได้ช่วยอะไรบ้าง ไม่คิดว่าหลีอ๋องรังเกียจหม่อมฉันยิ่งนัก เหยียดหยามหม่อมฉันอย่างนั้นในคืนสมรส ดังนั้นหม่อมฉันเองก็ตัดใจ ในเมื่อสามารถช่วยฝ่าบาทได้ หม่อมฉันยินดียิ่งนัก” หยุนถิงตอบอย่างมีมารยาท ไม่เย่อหยิ่งไม่อ่อนแอ

ฮ่องเต้มองสำรวจนาง ถึงแม้ว่าใบหน้านั้นจะน่าเกลียดไปหน่อย แต่ดวงตาสุกสกาวเป็นประกาย ใสกระจ่าง มั่นคง มั่นใจ เขาที่อยู่ในพระราชวังมานานน้อยนักที่จะได้เห็นดวงตาใสสะอาดเยี่ยงนี้

“ในเมื่อเจ้ามิได้มีใจให้กับ หลีอ๋องอีก เรื่องก็เลยเถิดมาถึงขั้นนี้แล้ว ข้าเห็นด้วยที่จะยกเลิกสัญญาแต่งงานของพวกเจ้า พรุ่งนี้หากเจ้าสอนคนของข้าได้จริง ข้าจะประทานราชโองการยกเลิกสัญญาแต่งงาน”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท เช่นนั้นหม่อมฉันทูลลา” หยุนถิงถวายบังคม จากนั้นถอยออกไป

ฮ่องเต้เหล่มองทางประตู สายตาเคร่งขรึม สีหน้าเรียบเฉย ทำให้คนดูไม่ออกว่าเขาคิดอะไร

“ฝ่าบาท ท่านว่าคุณหนูหยุนผู้นี้จะทำขนมมันเทศ，มันเทศแห้ง，เส้นมันทอดอะไรเช่นนั้นเป็นจริงรึ หม่อมฉันอยู่มาจนป่านนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย?” กงกงถามอย่างกังวล

“นางยังไม่กล้าหลอกลวงเบื้องสูง แต่ครั้งนี้หลีอ๋องมองพลาดไปจริงๆ” ฮ่องเต้พูดเนิบช้า

“ฝ่าบาท ความหมายของพระองค์คือ?”

“ปัญหาที่ข้าราชบริพารทั้งหมดจัดการไม่ได้ กลับถูกสตรีผู้นี้แก้ไขได้ มันไม่ใช่เพียงบังเอิญ ลูกสาวตระกูลหยุนผู้นี้มิธรรมดาเลย”

“เช่นนั้นฝ่าบาทยังเห็นด้วยให้พวกเขายกเลิกการแต่งงาน?” กงกงถามอย่างไม่เข้าใจ