จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 604

ห้องโถงด้านหน้า หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวนั่งลง คนรับใช้คนหนึ่งนำฟู่อี้เฉินและองค์ชายสี่เข้ามา

“จวินหย่วนโยว หยุนถิง พวกเจ้าก็อยู่ด้วยรึ!” เฉินอ๋องบอก

“พวกเจ้ามาได้ยังไงกันน่ะ?” หยุนถิงถาม

“ได้ยินว่าซูชิงโยวเกิดเรื่องแล้ว ดังนั้นข้าเลยแวะมาดูหน่อย” เฉินอ๋องโม่ฉือชิงตอบ

“ข้าเองก็ได้ยินมาเหมือนกัน คิดว่าหากซูชิงโยวเกิดเรื่องจริงๆ พอดีข้าจะได้รับช่วงต่อการค้าฝั่งตะวันออกของนางเสียเลย พอออกมาก็เจอเฉินอ๋อง เลยมาด้วยกันเลย“ ฟู่อี้เฉินเบ้ปากบอก

สีหน้าซูโหวเย่ดำทะมึนลงทันที ฟู่ซื่อจื่อผู้นี้พูดจาเป็นหรือไม่ ลูกสาวเขาเป็นถึงขนาดนี้แล้ว เขาไม่เพียงไม่เป็นห่วง ยังจะมาแย่งการค้าอีก มีใครขาดศีละรรมถึงเพียงนี้กัน

แน่นอนว่าคำพูดนี้ซูโหวเย่ได้แต่บ่นในใจ เขาไม่กล้าพูดมันออกมาจริงๆ เพราะอย่างไรฟู่อี้เฉินขึ้นชื่อเรื่องไม่แยแสสิ่งใด

“กระหม่อมถวายบังคมเฉินอ๋อง ฟู่ซื่อจื่อ ขอบคุณทั้งสองมากที่เป็นห่วงบุตรสาว เชิญนั่งเถอะ!” ซูโหวเย่บอก

“ซูชิงโยวเป็นอย่างไรบ้าง?” โม่ฉือชิงถาม

ซูโหวเย่กำลังจะตอบ จวินหย่วนโยวแย่งเขาตอบ “ซูชิงโยวโดนพิษมาครึ่งเดือนกว่าแล้ว จะฟื้นหรือไม่ต้องรอดูคืนนี้แล้ว”

พอหยุนถิงได้ยินคำพูดของซื่อจื่อ ก็เข้าใจความคิดของเขา “ท่านพี่พูดถูกแล้ว ซูชิงโยวยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลย หากคืนนี้ฟื้นก็มีหนทางช่วย หาไม่ต่อให้เป็นเทพเซียนก็ช่วยไม่ได้”

“สาหัสเพียงนี้ ยังมีพิษที่เจ้าถอนมิได้ด้วยรึ” ฟู่อี้เฉินถามอย่างตกใจ

โม่ฉือชิงจับใจความสำคัญได้ “ครึ่งเดือนกว่า มันมิใช่ช่วงเวลาที่ซูชิงโยวเข้าวังไปอยู่เป็นเพื่อนไทเฮารึ หรือว่านางถูกพิษในวัง?”

หยุนถิงพยักหน้าเบาๆ “ดังนั้นเลยต้องให้เฉินอ๋องและฟู่ซื่อจื่อร่วมแสดงละครด้วยฉากหนึ่ง!”

“ได้ ต้องการให้พวกเราทำอะไร” โม่ฉือชิงรับปากอย่างง่ายดาย

“เข้าเฝ้าหน้าพระพักตร์!”

พอได้ยินคำนี้ ฟู่อี้เฉินไม่ช่วยละ “หยุนถิง นี่เจ้าจะผลักข้าลงกองไฟนี่นา ตีให้ตายข้าก็ไม่ไป!”

“หากเจ้าเป็นห่วงกลัวองค์หญิงหนานชวนมาตอแย ก็มิจำเป็นดอก ได้ยินว่าครั้งนี้เข้าวังมาพร้อมกับองค์หญิงหนานชวนยังมีลูกชายของจ้าวอ๋องมาด้วย ได้ยินว่าเขาชอบองค์หญิงหนานชวน เอาใจใส่นางยิ่งนัก ครั้งนี้เขาตามมาด้วยเพราะกลัวว่าระยะทางยาวไกลจะทำให้องค์หญิงหนานชวนเหน็ดเหนื่อยตรากตรำ!” หยุนถิงอธิบาย

“ยังมีคนชอบแม่เสือเยี่ยงนั้นด้วยรึ?”

“แม่เสือในสายตาเจ้า แต่ดียิ่งนักในสายตาจ้าวเฉินเยวียนนะ!” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงเย็น

ฟู่อี้เฉินจะย้อน ทันใดนั้นมีคนรับใช้ของจวนตระกูลซูพาขันทีน้อยคนหนึ่งเข้ามา

“ข้าน้อยคารวะจวินซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย เฉินอ๋อง ฟู่ซื่อจื่อ ซูโหวเย่ ฝ่าบาทรับสั่งให้เฉินอ๋องและฟู่ซื่อจื่อเข้าวังทันที อย่าได้ล่าช้า!” ขันทีน้อยเอ่ยอย่างนอบน้อม

คราวนี้ฟู่อี้เฉินอยากไม่ไปก็ไม่ได้เสียแล้ว

หยุนไห่เทียนเดินเข้ามาจากด้านนอก “ถิงเอ๋อร์ ครั้งนี้ขอบคุณเจ้ามาก!”

“พี่ใหญ่เกรงใจข้าไปไย เมื่อครู่ข้าพึ่งถามชิงโยว นางบอกว่ามามาที่รับหน้าที่ทำความสะอาดได้เปลี่ยนธูปเป็นอีกชนิดหนึ่งในวันที่สองที่นางไป คิดๆแล้วพอประมาณกับระยะเวลาที่นางโดนพิษ ดังนั้นข้าสงสัยว่าน่าจะเป็นฝีมือมามาคนนั้น! ข้าได้ให้เฉินอ๋องและฟู่ซื่อจื่อช่วยแล้ว พี่ใหญ่แค่ร่วมเสริมไปด้วยก็พอ” หยุนถิงบอก

เส้นเลือดที่ขมับของหยุนไห่เทียนปูดโปน สายตาเย็นเยียบเคียดแค้น มือที่วางแนบตัวกำหมัดแน่น “ข้าจะให้คนไปสืบตอนนี้เลย ไม่ว่าเป็นใคร กล้ามาทำร้ายชิงโยวข้าจะไม่ละเว้นมันแน่!”