จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 605

“ซูกงกง เจ้าให้คนไปเลือกตัวยาล้ำค่าและโสมสักหน่อย ส่งไปจวนตระกูลซูด้วยตัวเอง จะอย่างไรซูชิงโยวมาอยู่ภาวนาเป็นเพื่อนไทเฮานานขนาดนี้ ถือเสียว่าเป็นความห่วงใยจากข้า!” ฮ่องเต้พูดเนิบช้า

“ฝ่าบาททรงพระเมตตายิ่ง!” ซูกงกงรีบไปจัดการทันที

ฮ่องเต้กินน้ำซุป หลิ่วเฟยนำถ้วยและสาวใช้ออกไป ฮ่องเต้ก็คุยกับโม่ฉือชิงและฟู่อี้เฉินเรื่องสำคัญยามไปแคว้นเป่ยลี่อีก และกำชับพวกเขาสองคนว่าห้ามทำเหมือนหลีอ๋องเด็ดขาด

หลังจากหลิ่วเฟยออกมา เดินไปได้ไม่นานพอเห็นรอบด้านไร้ผู้คน สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบทันที “ในเมื่อหยุนถิงสงสัยว่ามีคนวางยาพิษ มามาผู้นั้นเก็บไว้ไม่ได้แล้ว เจ้ารู้ว่าควรจะทำเช่นไรใช่หรือไม่?”

“เพคะ เหนียงเหนียง!” สาวใช้พุ่งไปยังฝ่ายตรวจการทันที

เพียงแต่พอสาวใช้ไปถึงฝ่ายตรวจการ หาไปหนึ่งรอบก็ไม่เจอมามาผู้นั้น นางรีบกลับมารายงานต่อหลิ่วเฟยทันที

พอหลิ่วเฟยได้ยินว่ามามาผู้นั้นหายตัวไปแล้ว ก็โกรธจนสะบัดถ้วยน้ำชาในมือลงพื้น ยกมือตบหน้าสาวใช้ผู้นั้นทันที

สาวใช้รู้สึกปวดแสบที่แก้มอย่างมาก แต่นางไม่กล้าหลบ และยิ่งไม่กล้าโต้แย้งใดๆรีบคุกเข่ายอมรับผิดทันที

ถ้วยชาเมื่อครู่แตกกระจาย กระเด็นไปทั่ว สาวใช้คุกเข่าลงบนเศษมันพอดี รู้สึกเจ็บแสบที่เข่านัก สีหน้าสาวใช้ซีดเผือดทันที

แต่นางยังอดทนความเจ็บปวดพลางอ้อนวอนว่า “ขอเหนียงเหนียงเมตตาด้วย ข้าน้อยทำงานมิดีเอง!”

หลิ่วเฟยมองอย่างไม่แยแส พลางยกเท้าเหยียบลงไปที่ขาที่คุกเข่าอยู่ของสาวใช้อย่างแรง “เจ้ามันสมควรตายนัก!”

ทำเอาสาวใช้เจ็บปวดจนร้องเสียงหลง กระโปรงบริเวณเข่าโดนย้อมไปด้วยเลือดแล้ว เหงื่อเม็ดโตไหลจากขมับนางลงมา สาวใช้และขันทีคนอื่นมองกันอย่างสงสาร แต่ไม่มีใครกล้าขอร้อง

“พวกเจ้าพาคนไปเฝ้าที่ประตูวัง คนอื่นรีบไปค้นในวัง ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินหาก็ต้องหาตัวมามาผู้นั้นออกมาให้ข้าให้ได้ ทำอย่างลับๆ หากมีคนถาม ก็บอกว่าข้าทำกำไลหยกที่ฝ่าบาทประทานให้!” สายตาหลิ่วเฟยมองมาอย่างเหี้ยมเกรียม

“ขอรับ!” เหล่าคนรับใช้รีบพุ่งออกไปทันที

หลิ่วเฟยถึงได้ยกเท้าขึ้น “ครั้งนี้แค่สั่งสอน หากมีครั้งต่อไปจะไม่ใช่แค่เข่าแต่เป็นหัวของเจ้า ยังไม่รีบไสหัวไปตามหาอีก!”

“เพคะ หม่อมฉันไปเดี๋ยวนี้!” สาวใช้อดทนความเจ็บปวดลุกขึ้นยืน เดินกะเผลกออกไป หลิ่วเฟยปาดของรอบกายตกพื้นอย่างแรง “มามาคนเดียวคิดจะหนีจากเงื้อมมือของข้า ฝันไปเสียเถอะ!”

อีกด้านหนึ่ง มามาได้ยินคำพูดของสองนางกำนัล กลัวหลิ่วเฟยจะฆ่าตนปิดปาก กลับไปไม่กล้าเก็บข้าวของ นางยืมชุดแม่ครัวจากมามาอีกคนที่สนิท จากนั้นก็ไปช่วยงานที่ห้องพระเครื่องต้น

พอดีเจอคนของห้องครัวไปจ่ายตลาดซื้อของเข้าวังพอดี มามาคนนั้นเอาเงินที่สะสมมาทั้งชาติยัดใส่ตัวหัวหน้า บอกเพียงว่าวันนี้เป็นวันแต่งงานของลูกชายนาง นางคิดถึงลูกชายยิ่งนักเลยจะออกไปดูสักหน่อย รอพวกเขาซื้อเสร็จก็จะตามกลับมาด้วย

หัวหน้าพอเห็นเงินในถุงนั้นมีไม่น้อยจริงๆ ก็รับปาก ยังไงก็แค่เปลี่ยนคนออกไป ขอเพียงกลับมาตรงเวลาก็พอแล้ว

มามายินดียิ่งนัก รีบตามฝ่ายจัดซื้อออกไปทันที กำลังจะถึงหน้าประตูวังแล้ว คนของหลิ่วเฟยก็มาพอดี

"หลิ่วเฟยเหนียงเหนียงทำกำไลที่ฝ่าบาทประทานให้หายไปอันหนึ่ง สงสัยว่ามีคนมือไม่สะอาด ดังนั้นหากใครจะออกจากวังต้องตรวจสอบให้เข้มงวด ขอท่านแม่ทัพเปิดทางให้ด้วย” อู๋กงกงบอกอย่างนอบน้อม พลางยัดทองก้อนหนึ่งใส่มือองครักษ์คนนั้น

เดิมองครักษ์กับอู๋กงกงรู้จักกันอยู่แล้ว ย่อมรับปากได้ง่ายดาย “ในเมื่อเป็นของพระราชทานจากฝ่าบาท ย่อมมิอาจเลินเล่อได้ ค้นเถอะ แต่คนได้แค่คนรับใช้นะ ท่านอ๋ององค์หญิงเจ้าห้ามค้นโดยเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นข้าก็โดนลงโทษแน่!”

“ขอบคุณมาก!” อู๋กงกงรีบตรวจสอบนางกำนัลขันทีที่จะออกจากวังทันที

มามาที่อยู่ไม่ไกลเห็นเข้าก็อึ้งไปเลย หลิ่วเฟยตั้งใจให้คนมาจับนางชัดๆ

“ไอ้โหย หัวหน้าหลิวข้าพลันปวดท้องอย่างหนัก ขอไปห้องปลดทุกข์ก่อน พวกท่านไปกันก่อนเลย ไว้ข้าค่อยตามพวกท่านไป!” มามากุมท้องบอก

“ก็ได้ เจ้าต้องรีบหน่อยนะอย่าได้ทำงานล่าช้า!” หัวหน้าเร่งเร้า ออกไปกับคนอื่นก่อน