จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 609

จวินหย่วนโยวส่ายหัวน้อยๆ “ไม่ใช่ข้า!”

หยุนถิงสีหน้าประหลาดใจ “หรือว่ามีคนไม่ชอบหน้าหลิ่วเฟย เลยสบโอกาสซ้ำเติม?”

สายตาดำขลับคมปลาบของจวินหย่วนโยวหรี่ลงเล็กน้อย “ตระกูลหลิ่วอาศัยไทเฮาเหิมเกริมจองหอง ทรุจริตติดสินบน กำจัดศัตรูมาในหลายปีนี้ มีศัตรูไม่น้อย เพียงแต่มีไทเฮาและหลิ่วเฟยอยู่ คนอื่นเลยไม่กล้าลงมือกับตระกูลหลิ่ว บัดนี้หลิ่วเฟยเกิดเรื่อง คนอื่นก็ยิ่งโหมกระพรือไฟมากขึ้น!”

“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง!” หยุนถิงถึงบางอ้อ

ที่เขาว่าไว้ พอคนเราหมดอำนาจวาสนา คนอื่นก็พร้อมจะเหยียบย่ำซ้ำเติม เป็นอย่างนี้นี่เอง

“รีบพักผ่อนเถอะ อย่าคิดมาก ตระกูลหลิ่วน่ะหาเรื่องเอง โทษคนอื่นไม่ได้!” จวินหย่วนโยวปลอบ

“อืม!” หยุนถิงพยักหน้าเบาๆ

ดึกดื่นค่อนคืน หยุนถิงหลับไม่สนิทเลย ระหว่างสะลึมสะลือก็ฝันเห็นเด็กผู้ชายหนึ่งคนและเด็กผู้หญิงหนึ่งคนยืนอยู่ริมหน้าผายิ้มให้ตน

รอยยิ้มใสกระจ่างขนาดนั้น บริสุทธิ์ขนาดนั้น ปากยังร้องเรียกท่านแม่ ท่านแม่ แต่กลับหมุนตัวจะกระโดดลงหน้าผาไป

“ไม่ กลับมา อย่าโดด อันตราย----“ หยุนถิงร้องเสียงดัง

แต่เด็กสองคนนั้นไม่ฟังเธอเลยสักนิด กระโดดลงหน้าผาไปเลย

หยุนถิงสะดุ้งตื่นทันที เหงื่อโทรมกาย

“ถิงเอ๋อร์ ตื่นเถอะ ข้าเอง ฝันร้ายรึ?” จวินหย่วนโยวถามอย่างเป็นห่วง มือข้างหนึ่งกุมมือหยุนถิงไว้แน่น อีกมือหยิบผ้ามาซับเหงื่อที่ขมับของหยุนถิง

เมื่อครู่จวินหย่วนโยวได้ยินหยุนถิงเพ้อก็เป็นห่วงมาก รีบกุมมือนางไว้แน่น

หยุนถิงหันมองจวินหย่วนโยว ถึงได้สบายใจขึ้น “เมื่อครู่ข้าฝันร้าย ฝันเห็นเด็กสองคนยิ้มให้ข้าแต่กลับกระโดดลงหน้าผาไป!”

จวินหย่วนโยวยื่นมือมาดึงนางเข้าอ้อมกอด “อย่ากลัว มีข้าอยู่ ปกติฝันมักจะตรงข้ามกับความจริง ลูกบ้านไหนจะไปเล่นที่ริมหน้าผากัน ล้วนเป็นความฝัน เจ้าน่ะเหน็ดเหนื่อยในตอนกลางวันมากไป คิดมากไปน่ะ”

หยุนถิงสูดลมหายใจเข้าปอดลึก “บางทีอาจเพราะข้าเหนื่อยเกินไป”

“พิงข้าหลับเถอะ ตอนนี้เจ้าอ่อนแอ ต้องพักผ่อนมากๆ ท่านลั่วบอกว่ารอเจ้าคลอดแล้ว เขากับตาเฒ่าเหอจะมาช่วยทำคลอดให้เจ้า!” จวินหย่วนโยวปลอบ

“พวกเขาทำคลอดให้ข้า?” หยุนถิงขมวดคิ้ว

“ใช่ไง พวกเขาเป็นห่วงเจ้า ถึงเวลานั้นจะมีหมอตำแย พวกเขาจะรอด้านนอก มีพวกเขาอยู่ข้าก็วางใจได้หน่อย”

“ได้!”

หยุนถิงพิงในอ้อมกอดจวินหย่วนโยว รับรู้ถึงกลิ่นอายอันคุ้นเคยของเขา ฟังเสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะของเขา ไม่นานก็หลับไป

จวินหย่วนโยวฟังเสียงลมหายใจแผ่วเบาของนาง ถึงได้วางใจหน่อย เพียงแต่พอคิดถึงหน้าผาที่หยุนถิงพูดถึงเมื่อครู่ จวินหย่วนโยวมีสีหน้าตึงเครียดทันที

ปกติถิงเอ๋อร์ไม่ค่อยฝัน และยิ่งไม่เคยฝันร้าย หรือว่านี่จะเกี่ยวข้องกับเคราะห์กรรมที่คงอู๋ไต้ซือพูดถึง?

เช้าวันต่อมา หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวกำลังกินข้าวเช้า องครักษ์คนหนึ่งเดินเข้ามารายงาน “ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย องค์หญิงหกและองค์ชายสามแห่งแคว้นเป่ยลี่ขอเข้าพบ!”

“พวกเขามาทำไมกัน?” หยุนถิงสีหน้าสงสัย

“หากเจ้ามิอยากพบ ไล่พวกเขาไปก็ได้แล้ว!” จวินหย่วนโยวบอกอย่างรักใคร่

“มิต้องดอก เขามาเป็นแขก ไปดูก่อนว่าพวกเขามาทำอะไรค่อยว่ากัน!” หยุนถิงบอก

“ได้!”

ไม่นาน เป่ยเย่เหอกับเป่ยจิงจิงเดินเข้ามา ในมือพวกเขาถือข้าวของมาด้วย

“คารวะจวินซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย คราก่อนทำสิ่งใดให้ท่านขุ่นเคืองใจไป ข้าพาน้องหญิงหกมาขออภัยซื่อจื่อเฟยด้วยตัวเองแล้ว!” เป่ยเย่เหอพูดเปิดประเด็น