จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 610

เป่ยจิงจิงโกรธจนน้ำตาไหล ยกมือขึ้นตบหน้าหลงเอ๋อร์ไปหนึ่งฉาด “สารเลว!” ด่าไปหนึ่งคำ จากนั้นก็วิ่งออกไปเลย

หลงเอ้อร์ไหนเลยจะคิดว่า จู่ๆนางจะตบหน้าตน จู่ๆมาโดนตบหนึ่งฉาด เดือดดาลหนัก แทบชักกระบี่ออกมา

“ท่านหลงเอ้อร์อย่าโกรธไปเลย น้องหญิงหกของข้าคนนี้โดนตามใจจนเคยตัวแต่เด็ก นางโตมาจนป่านนี้มาสารภาพรักครั้งแรกก็โดนปฏิเสธ อารมณ์พลุกพล่านไปบ้าง ขอท่านอย่าได้ถือสานาง ข้าขออภัยท่านแทนนางด้วย” เป่ยเย่เหอพูดพลางคารวะให้หลงเอ้อร์

หลงเอ้อร์เบ้ปาก มองดูองค์ชายสามแห่งแคว้นเป่ยลี่ที่คารวะตนอยู่ หากตนยังไม่ยอมอภัย ดูจะใจแคบไปเสียแล้ว

“ในเมื่อท่านทำเช่นนี้ ข้าจะไว้หน้าท่านแล้วกัน หากมีครั้งหน้าอีกข้าจะฟันคอนางเอามาเป็นลูกบอลเตะเลย!” หลงเอ้อร์เดือดดาลหนัก

เขาเป็นถึงองครักษ์เงามังกรกลับมาโดนสตรีตบหน้าเข้าฉาดใหญ่ แถมยังเป็นสตรีที่เอะอะไร้เหตุผลอีก มิรู้ว่าอีกครู่องครักษ์เงามังกรคนอื่นจะหัวเราะเยาะตนอย่างไรบ้าง

“ขอบคุณท่านหลองเอ้อร์ที่เป็นผู้ใหญ่ไม่ถือสา เช่นนั้นข้ามิรบกวนแล้ว!” เป่ยเย่เหอรีบไปทันทีเลย

หยุนถิงมองมา “หลงเอ้อร์ หากเจ้าอยากไปเป็นราชบุตรเขยจริงๆ ข้าตระเตรียมสินสอดให้เจ้าได้นะ!”

หลงเอ้อร์หน่ายใจ “ซื่อจื่อเฟย แม้แต่ท่านก็หัวเราะเยาะข้า”

“ไม่ได้หัวเราะเยาะ ข้าจริงใจนะ”

“หยุดเลย ข้ามิได้รู้สึกอันใดกับเป่ยจิงจิง ให้แต่งงานกับนางมิสู้ออกบวชดีกว่า ข้ายังต้องคุ้มครองซื่อจื่อเฟยนะ” หลงเอ้อร์ตอบ

จวินหย่วนโยวยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เขารู้ดีว่าหลงเอ้อร์ไม่มีทางชอบพอเป่ยจิงจิงดอก

.......

อีกด้าน จวนตระกูลฟู่

พรุ่งนี้ก็เป็นวันแต่งงานขององค์หญิงห้ากับอ๋องเก้าแล้ว พอฟู่อี้เฉินคิดถึงว่า พรุ่งนี้เขาจะสามารถอารักขาองค์หญิงห้าไปแคว้นเป่ยลี่ได้ สามารถไปจากเมืองหลวงได้อย่างสง่าผ่าเผย ฟู่อี้เฉินอารมณ์ดียิ่งนัก

คนรับใช้คนหนึ่งเข้ามารายงานว่า “ซื่อจื่อ องค์หญิงหนานชวนขอเข้าพบ!”

ฟู่อี้เฉินตกใจตัวสั่นเทา ถ้วยชาในมือหล่นลงพื้นทันที “แม่เสืออย่างนางมาทำอะไร เจ้าบอกไปสิว่าข้าออกไปแล้ว ไม่อยู่จวน ไม่พบ!”

พอพูดจบ ฟู่อี้เฉินได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังมาจากในสวน คนรับใช้สองคนโดนทำร้ายล้มลงพื้น องค์หญิงหนานชวนบุกเข้ามาทันที

“ซื่อจื่อ พวกเราขวางไว้ไม่อยู่!” คนรับใช้แหกปากบอก

ฟู่อี้เฉินเห็นคนมาก็ตกใจจนตัวสั่นเทา หากให้คนรับใช้มาเห็นตนกลัวสตรีเพียงนี้ มิหัวเราะจนฟันร่วงกันรึ

ดังนั้นฟู่อี้เฉินตัดสินใจพูดขึ้นอย่างเดือดดาลว่า “องค์หญิงหนานชวน เจ้ามาทำอะไร ยังทำร้ายคนของข้า เจ้าอยากต่อสู้งั้นรึ?”

องค์หญิงหนานชวนมองดูท่าทางเย่อหยิ่งจองหอง ก็ตอบไปว่า “มาสิ!”

ฟู่อี้เฉินมุมปากกระตุก นังบ้านี่เหิมเกริมเกินไปแล้ว เขาเรียกคนรับใช้ทั้งจวนออกมา “จัดการซะ หากใครนำนางออกไปได้ ข้าจะให้รางวัลหนึ่งหมื่นตำลึง!”

เหล่าองครักษ์พอได้ยินว่าหนึ่งหมื่นตำลึง สายตาเป็นประกายขึ้นมาทันที พร้อมใจกันโจมตีองค์หญิงหนานชวนเข้าไป

องค์หญิงหนานชวนไม่ขยับเลยสักนิด แค่พริบตาเดียวก็ทำเอาองครักษ์ของฟู่อี้เฉินล้มกองกับพื้นหมด

พอเห็นองครักษ์กองกับพื้นกันหมด ฟู่อี้เฉินใบหน้าบูดบึ้งบวมปูดราวกับซาลาเปา “ขยะ คนกลุ่มหนึ่งสู้ผู้หญิงคนเดียวก็ไม่ได้ ข้าเลี้ยงพวกเจ้าไว้มีประโยชน์อะไรกัน!”

“ซื่อจื่อ ท่านไหวท่านสู้สิ!” องครักษ์คนหนึ่งย้อน

ฟู่อี้เฉินมุมปากกระตุก ถลึงตามององครักษ์คนนั้นอย่างเดือดดาล “ข้าไม่ใช่กำลังให้โอกาสพวกเจ้าหรือไง ต่อให้ข้าจะชั่วแค่ไหน ก็ไม่เคยทำร้ายสตรี!”

“ซื่อจื่อ ท่านสู้นางมิได้มากกว่า!” องครักษ์อีกคนเบ้ปาก