จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 612

"แน่นอน ขอแค่ท่านยอมละทิ้งฐานะองค์หญิงนี้ของท่าน" รั่วจิ่งตอบ

องค์หญิงซินฉิงจับมือของรั่วจิ่งด้วยความตื่นเต้น"ข้ายอม เจ้าได้โปรดช่วยข้าด้วย!"

รั่วจิ่งมองดูมือที่จับตัวเองไว้แน่นๆนั้น หูแดงเล็กน้อย"ท่านไว้ใจ ข้าจะช่วยท่านอย่างแน่นอน ข้าจะไปขอซื่อจื่อเฟยเดี๋ยวนี้เลย นางมีแผนการเยอะ ต้องมีวิธีแน่"

"อืม ขอบคุณ!"

รั่วจิ่งไปหาหยุนถิงทันที และบอกเรื่องทั้งหมดกับนาง"ซื่อจื่อเฟย ท่านได้โปรดช่วยองค์หญิงซินฉิงคิดหาวิธีด้วย"

หยุนถิงเลิกคิ้วและมองมา"เจ้าใส่ใจเรื่องขององค์หญิงซินฉิงเช่นนี้ หรือว่าเจ้าชอบนาง？"

"ซื่อจื่อเฟยอย่าล้อข้าเล่นเลย ข้าเป็นเพียงองครักษ์คนหนึ่งจะคู่ควรกับนางองค์หญิงท่านนี้ได้อย่างไร ข้าแค่รู้สึกสงสารนาง อยากช่วยนาง" รั่วจิ่งอธิบายทันที

หยุนถิงเห็นว่าเขาไม่ยอมรับ ก็ไม่พูดอะไรมาก บางทีหมอนี้เองก็อาจไม่รู้ใจของตัวเองด้วยก็ได้

"มีอยู่วิธีหนึ่ง แต่ต้องดูว่าองค์หญิงซินฉิงจะยินยอมหรือไม่!" หยุนถิงพูดวิธีนั้นออกมา

รั่วจิ่งดีใจ"ขอบคุณซื่อจื่อเฟย ข้าจะไปบอกองค์หญิงซินฉิงเดี๋ยวนี้เลย" พูดอย่างนั้น ก็วิ่งออกไปทันที

ในวันเดียวกัน องค์หญิงซินฉิงก็ได้ให้สาวรับใช้เก็บข้าวของแล้วกลับวังไป คนในวังพบว่าหน้าขององค์หญิงซินฉิงหายดีแล้ว ฝ่าบาททรงดีใจยิ่งนัก ให้รางวัลหยุนถิงไปต่างมากมาย

ในวังมีหมอหลวงเยอะขนาดนั้นก็ไม่มีใครมีวิธีรักษาแม้แต่สักคน แต่หยุนถิงกลับรักษาใบหน้าของซินฉิงให้หายดีขึ้นได้ เก่งยิ่งนัก

นางสนมและองค์หญิงคนอื่น ๆ ในวังได้ยินว่าหน้าขององค์หญิงซินฉิงหายดีแล้ว ต่างก็ไปแสดงความยินดีกับนาง

แน่นอนว่าฉินเฟยเองก็ได้ยินข่าวนี้แล้วเหมือนกัน และเขียนตัวหนังสือขีดสุดท้ายบนกระดาษซวนจื่อเสร็จแล้วจึงค่อยเอาพู่กันเก็บ

“เหนียงเหนียง หลิ่วเฟยถูกคุมขังในคุกไว้ และถูกยกเลิกตำแหน่งนางสนมแล้ว เหตุใดท่านยังต้องเรียนแบบตัวหนังสือของนางอีก？” สาวรับใช้คนสนิทถามด้วยความสับสน

ฉินเฟยมองดูลายมือบนกระดาษซวนจื่อ ยิ้มมุมปาก"ใช่ นางล้มลงแล้ว ตระกูลหลิ่วก็จบลงแล้ว ทำไมข้ายังต้องเลียนแบบลายมือของนางด้วย บางทีอาจเป็นเพราะเคยชินกับมันแล้วสินะ"

“เหนียงเหนียงเลียนแบบมาหลายปีแล้ว ในที่สุดก็เอาชนะหลิ่วเฟยได้สักที ขอแสดงความยินดีกับเหนียงเหนียง!” สาวรับใช้พูดด้วยความเคารพ

"ใช่ ในที่สุดข้าก็ได้สมความปรารถนาสักที! เอาตัวอักษรของข้าไว้แล้วไปที่คุกใต้ดิน ข้าจะให้นางได้ตายอย่างเข้าใจ!" ฉินเฟยเย้ยหยัน

"เพคะ!"

ที่มุมหนึ่งของคุกใต้ดิน หลิ่วเฟยกำลังนั่งอยู่บนวัชพืชอย่างเฉยเมย ปราศจากเสื้อผ้าที่หรูหราและความเย่อหยิ่งและศักดิ์ศรีเหมือนปกติ นั่งเหม่อลอย ดูน่าสงสารยิ่งนัก

“พี่หลิ่วเฟย น้องมาเยี่ยมเจ้าแล้ว” ฉินเฟยแสร้งทำเป็นเป็นห่วง

หลิ่วเฟยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง"แสร้งทำเป็นเมตตาสงสาร หากเจ้ามาเพื่อดูเรื่องตลกของข้า งั้นก็หัวเราะให้เต็มที่เถอะ!"

"ฮ่าฮ่า เห็นเจ้าตกต่ำเช่นนี้ น้องดีใจยิ่งนัก ขอบคุณที่พี่ยอมสละตำแหน่งนางสนมให้ เช่นนี้คู่ต่อสู้ของน้องก็น้อยลงหนึ่งคนแล้ว วันนี้น้องมาก็เพื่อมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้เจ้า" ขณะพูดฉินเฟยก็ให้สาวรับใช้เอาม้วนรูปออกมา

หลิ่วเฟยเหลียวกลับมามองนาง"ข้าไม่ต้องการ เอาของของเจ้าแล้วออกไปซะ อย่ามารบกวนข้า!"

“พี่ไม่อยากรู้หรือว่าใครเลียนแบบลายมือของเจ้า？” ฉินเฟยพูดอย่างเฉยชา

หลิ่วเฟยตัวแข็งทื่อ มองดูรูปตัวหนังสือที่อยู่ในมือของนาง รีบวิ่งมาแล้วแย่งไป เมื่อเปิดออกแล้วเห็นลายมือด้านในนั้น หลิ่วเฟยก็ตกตะลึงไปหมด