จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 618

“ถิงเอ๋อร์หายตัวไป นางเข้าวังมารักษาเฟิ่งจาวหยีแต่กลับเกิดเรื่องขึ้น” จวินหย่วนโยวตอบสั้นๆ

สีหน้าของเหมยเฟยตึงเครียดในทันที"จะเป็นอย่างนี้ได้อย่างไรกัน ฝีมือของคุณหนูหยุนยอดเยี่ยม จะเป็นแบบนี้ได้อย่างไร？"

จวินหย่วนโยวหันมองเหมยเฟย"เหนียงเหนียงได้โปรดบอกข้าได้หรือไม่ ในวังนี้มีห้องลับหรือทางลับหรือไม่?

ในวังมีองครักษ์ลับและองครักษ์เงามังกร บอกกับกองทหารหลวงออกตัวทั้งหมด แต่ก็ไม่หาไม่เจอ ดังนั้นจวินหย่วนโยวจึงไม่สงสัยไม่ได้

เหมยเฟยเข้าใจในทันที"ในวังมีทางลับหนึ่งจริงอยู่ที่ตำหนักเย็น จวินซื่อจื่อตามข้ามา"

จวินหย่วนโยวกับหลิงเฟิงและคนอื่นๆตามไปทันที

ตำหนักเย็น ลานที่ทรุดโทรม ต้นหญ้าและใยแมงมุมเต็มไปทั่ว ทรุดโทรมยิ่งนัก และยังมีนางสนมสองสามคนที่ถูกจับขังตำหนักเย็น เสื้อผ้าที่รุงรังและผมยุ่งเหยิง สภาพอากาศหนาวเย็นเช่นนี้กลับเดินเท้าเปล่าบนพื้น เมื่อเห็นคนมาก็ตกใจกลัวจนรีบไปหลบซ่อน

ห้องหนึ่งในตำหนักเย็น เหมยเฟยเดินไปยังตรงหน้าของพระพุทธรูปที่สีถลอก เอื้อมมือไปแตะพระพุทธรูปองค์ใหญ่นั้น จากนั้นก็มีประตูลับปรากฏขึ้นจากด้านหลังพระพุทธรูป

“ทางลับนี้ข้าบังเอิญพบในก่อนหน้านี้ เจ้าเข้าไปดูเถิด” เหมยเฟยกล่าว

"ขอบคุณ!" จวินหย่วนโยวเดินเข้ามาทันที หลิงเฟิงและคนอื่นๆก็เดินตามไป

ในขณะนี้ จวินหย่วนโยวเพียงแค่อยากหาหยุนถิงเจอโดยเร็ว ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องอื่นเลย บางทีมันอาจเป็นกับดัก ด้านในมีอันตราย หรืออาจเป็นกับดักของเหมยเฟย แต่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร จวินหย่วนโยวก็ต้องเข้าไป

เพราะ นี่คือความหวังเดียวของเขา

เหมยเฟยไม่ได้เข้าไป แต่ยืนเฝ้าอยู่ที่ประตู

“เหนียงเหนียง ท่านไม่เข้าไปหรือ？” สาวรีบใช้ถาม

"ไม่ต้อง จวินซื่อจื่อพวกเขารับมือได้อยู่แล้ว ข้าเฝ้านี้อยู่ตรงนี้ก็ดีแล้ว หากมีคนแอบจู่โจมหรือทำอะไรที่ไม่ดีต่อพวกเขาอย่างกะทันหัน ก็สามารถเตรียมพร้อมและรับมือได้ หวังว่าพวกเขาจะหาหยุนถิงเจอ!" เหมยเฟยตอบ แต่สีหน้ากลับตึงเครียด

ใครกันแน่ที่สามารถลักพาตัวหยุนถิงไปอย่างต่อหน้าต่อตาจวินหย่วนโยวได้?

จวินหย่วนโยวเข้าไปในใต้ดิน หลิงเฟิงก็เปิดตะบันไฟออกทันที เพื่อทำให้ทางลับนั้นสว่างขึ้น เพียงแต่ว่าพื้นเป็นหลุมเป็นบ่อ จวินหย่วนโยวเกือบสะดุดหลายครั้ง แต่เขามิอาจสนใจสิ่งเหล่านี้ได้ และเร่งความเร็วของฝีเท้า

ถิงเอ๋อร์จะเกิดอะไรขึ้นไม่ได้เด็ดขาด ในขณะนี้จวินหย่วนโยวอธิษฐานในใจนับครั้งไม่ถ้วน และเสียใจภายหลังนับครั้งไม่ถ้วน ทำไมตัวเองไม่ตามเข้าไป ทำไมไม่สังเกตเห็นเร็วกว่านี้

จวินหย่วนโยวเพียงรู้สึกว่าทั้งใจทั้งดวงของตัวเองว่างเปล่ายิ่งนัก แม้แต่หายใจก็ยังลำบากขึ้นเรื่อยๆ

หยุนถิง ก็คือชีวิตของเขา

จวินหย่วนโยวเดินไปตามถนนลับ และเดินต่อไปเรื่อยๆ ตรงหน้ามีเพียงความมืด แต่เขาจะไม่ยอมแพ้ และเดินต่อไป ไม่รู้ว่าเดินไปนานแค่ไหน และในที่สุดก็เห็นแสงสว่างอยู่ตรงหน้า และเมื่อพวกเขาออกมาก็พบว่านี้เป็นหลังเขาของพระราชวัง

เมื่อเห็นแสงอาทิตย์ จวินหย่วนโยวก็รู้สึกไม่ชินเล็กน้อย และก้มหัวลงโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นก็ชำเลืองเห็นผ้าชิ้นหนึ่งที่แขวนอยู่บนกิ่งไม้ที่อยู่ข้างๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ

จวินหย่วนโยววิ่งไปไม่กี่ก้าว หยิบผ้าชิ้นนั้นขึ้นทันที และมองดูดีๆคนทั้งคนก็ตกตะลึงและตื่นเต้นยิ่งนัก"นี่คือเนื้อผ้าบนเสื้อของถิงเอ๋อร์ ถิงเอ๋อร์ต้องอยู่แถวนี้แน่ ทุกคนรีบกระจายกันออกไปหา!"

"ขอรับ!"

ในขณะเดียวกัน ตระกูลหยุน

หยุนไห่เทียนไปรับขบวนเจ้าสาวจากจวนตระกูลซูกลับมา คู่แต่งงานเข้าประตูมา หยุนเฉิงเซี่ยงและซูอี๋เหนียง นางจ้าวกำลังนั่งอยู่บนที่นั่งสูง มองดูคนสองคนตรงหน้าที่สวมชุดสีแดงกำลังเดินเข้ามา หยุนเฉิงเซี่ยงกพอใจยิ่งนัก

ในจวนเต็มไปด้วยแขก และพวกเขาต่างก็แสดงความยินดีแม่ทัพหยุน ที่ได้แต่งงานกับหญิงที่ตัวเองรัก

"หนึ่ง....คำนับฟ้าดิน!"

"สอง....คำนับพ่อแม่!"

“สาม....คำนับกันและกัน!” พิธีกรตะโกนลั่น