จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 617

“ถูกต้อง ข้าจะกลับคำ หากเจ้าออกไปตอนนี้ข้าก็ถือว่าคืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น มิฉะนั้นขอแค่ข้าตะโกนหนึ่งคำ ฝ่าบาทและจวินซื่อจื่อที่อยู่ด้านนอกก็จะเข้ามาทันที ถึงตอนนั้นเจ้าอยากไปก็ไปไม่ได้แล้ว!" แม้ว่าเฟิ่งจาวหยีอ่อนแอ แต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เป็นความจริงที่ก่อนหน้านี้ได้ทำข้อตกลงกับคนคนนี้ไว้ ให้เขาช่วยจัดการหยุนถิง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าหยุนถิงจะช่วยลูกของตัวเองอย่างไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องบาดหมางครั้งก่อนเก่า ซึ่งทำให้เฟิ่งจาวหยีโทษตัวเอง รู้สึกผิด ซาบซึ้งและสะเทือนใจยิ่งนัก

บางทีอาจเป็นเพราะทั้งคู่ต่างก็กำลังตั้งครรภ์ และกำลังจะเป็นแม่คน ดังนั้นในเวลานี้ เฟิ่งจาวหยีถึงได้ทุ่มสุดตัว นางจะต้องช่วยหยุนถิงไว้ให้ได้

ถ้าหยุนถิงถูกคนคนนี้ลักพาตัวไปจริง อาจมีเพียงทางตายทางเดียวแน่เลย

คนคนนั้นทำหน้าโหดเหี้ยมและหมดความอดทน เขาคิดไม่ถึงว่าเฟิ่งจาวหยีจะกลับคำจริงๆ ดวงตามีร่องรอยของความชั่วร้ายและความโหดเหี้ยมแวบผ่านไป

"ได้ ในเมื่อเจ้ากลับคำ งั้นข้าก็วางนางลง!" คนคนนั้นพูดพร้อมทำท่าทางวางหยุนถิงลง แต่ทันใดนั้นมืออีกข้างกลับหยิบดาบสั้นในแขนเสื้อออกมา และแทงเข้าไปที่หน้าออกของเฟิ่งจาวหยีอย่างแรง

เดิมทีเฟิ่งจาวหยีก็อ่อนแออยู่แล้ว จะไปคิดได้อย่างไรว่าเขาจะลงมือกับตัวเองอย่างกะทันหัน ความเจ็บปวดจุกเสียดอย่างรุนแรงที่หน้าอก เฟิ่งจาวหยีมองดูดาบสั้นที่แทงเข้าหน้าออกของตัวเองด้วยความตกตะลึง

“เจ้า เจ้า------”

“ข้าเกลียดคนอื่นมาข่มขู่ที่สุด ข้าวางแผนมานานขนาดนี้ก็เพื่อจะจับหยุนถิง เจ้าคิดว่ามาข่มขู่ข้าเพียงสองสามคำข้าก็จะปล่อยคนไปหรือ อย่าคิดเพ้อเจ้อไปเลย เจ้าเป็นคนรนหาที่ตายเอง เช่นนั้นก็โทษข้ามิได้แล้ว!” คนคนนั้นทำเสียงเชอะอย่างเหยียดหยาม ดึงดาบสั้นออกมา และในขณะเดียวกันก็เอามืออีกข้างปิดปากเฟิ่งจาวหยี

เฟิ่งจาวหยีไม่มีแม้แต่โอกาสจะตะโกน จ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเคียดแค้น จากนั้นคนทั้งคนก็ล้มลงนอนบนเตียงโดยขยับไม่ได้

นางทำได้เพียงมองดูคนคนนั้นลักพาตัวหยุนถิงไป และจากไปจากห้องลับข้างๆ เฟิ่งจาวหยีอยากตะโกน แต่ก็ตะโกนไม่ออก อยากขอความช่วยเหลือก็ขยับไม่ได้ จึงได้แต่เฝ้าดูหยุนถิงถูกเขาพรากไป

เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากหน้าอกของนาง เปื้อนผ้านวมผืนใหญ่จนแดงไปหมด สยดสยองสยองขวัญยิ่งนัก

นาง ตายตาไม่หลับ

จวินหย่วนโยวกับฝ่าบาทและคนอื่นๆที่รออยู่นอกประตูไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในห้อง เพราะชายหญิงแตกต่างกัน แถมทักษะทางการแพทย์ของหยุนถิงก็เป็นที่รู้จักกันดี ดังนั้นทุกคนจึงไม่ได้คิดมาก

ประมาณเวลาหนึ่งก้านธูป จวินหย่วนโยวก็ยังไม่เห็นหยุนถิงออกมา จึงรู้สึกกังวลเล็กน้อย"ฝ่าบาท หรือว่าจะให้หมอหลวงหลิวเข้าไปดูหน่อย หากว่าถิงเอ๋อร์ต้องการผู้ช่วย หมอหลวงหลิวก็สามารถช่วยนางได้!”

ฝาบาทเองก็เข้าใจความคิดของจวินหย่วนโยวเหมือนกัน เขาก็กังวลเช่นกัน หลังจากรอมานานขนาดนี้ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เขาเองก็ต้องกังวลอยู่แล้ว

“หมอหลวงหลิวเจ้าเข้าไปดูหน่อย หากหยุนถิงต้องการความช่วยเหลือใดๆ เจ้าต้องช่วยอย่างสุดกำลัง!” ฝ่าบาทสั่ง

"พ่ะย่ะค่ะ!" หมอหลวงหลิวเข้าไปทันที

เมื่อเปิดประตูเข้าไป หมอหลวงหลิวก็ตกใจมากกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามาก คนทั้งคนทรุดลงกับพื้น

“ฝ่าบาท แย่แล้วฝ่าบาท เฟิ่งจาวหยีนาง นาง--------”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา หัวใจของจวินหย่วนโยวก็เต้นรัว รีบวิ่งเข้าไปโดยไม่สนใจฝ่าบาท

สีหน้าของฝ่าบาทเย็นชาลง แม้ว่าจะโกรธความไร้มารยาทของจวินหย่วนโยว แต่ก็มิได้ถือสาอะไร ยกเท้าแล้วเดินเข้าไป

ทว่าหลังเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้อง ฝ่าบาทก็ตัวแข็งทื่อไปหมด

บนเตียงในห้อง หน้าอกของเฟิ่งจาวหยีเต็มไปด้วยเลือด นอนนิ่งไม่ขยับ ข้างๆก็ไม่เห็นของหยุนถิง

"ทำไม ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ เร็วเข้า หมอหลวงหลิวรีบไปดูเฟิ่งจาวหยี!" ฝ่าบาทออกคำสั่ง