จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 616

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นชาลงทันที"ไม่ได้ ซื่อจื่อเฟยจะเข้าวังไม่ได้ นางไม่สบาย!"

คงอู๋ไต้ซือกำชับว่าพระราชวังและตระกูลหยุนต่างก็เป็นสถานที่ที่อันตรายมาก ตอนนี้ถิงเอ๋อร์มาถึงตระกูลหยุนแล้ว แต่ก็จะถูกเรียกเข้าวังอีก จวินหย่วนโยวอกสั่นขวัญแขวนยิ่งนัก

หรือว่า ชั่วกัลป์ของถิงเอ๋อร์กำลังจะมาถึงแล้วจริง?

ซูกงกงทำสีหน้สลำบากใจ และคุกเข่าลงให้จวินหย่วนโยวทันที"จวินซื่อจื่อโปรดอย่าทำให้บ่าวลำบากใจเลย วันนี้จู่ๆฉินเฟยก็ผลักเฟิ่งจาวหยีตกบันได เฟิ่งจาวหยีกำลังตั้งครรภ์ ตอนนี้ผู้ใหญ่และเด็กต่างก็ตกอยู่ในอันตราย ทำให้เสียเลือดมาก หมอหลวงในวังต่างก็ไม่มีวิธี ดังนั้นฝ่าบาทจึงได้ให้บ่าวมาเชิญซื่อจื่อเฟย

เว้นแต่ซื่อจื่อเฟยจะหมดสติไป มิฉะนั้นคงต้องไปด้วยตนเองแน่นอน จวินซื่อจื่อโปรดให้ความสะดวกด้วย นั่นเป็นชีวิตคนสองชีวิต บ่าวเห็นว่าสีหน้าของซื่อจื่อเฟยแดงก่ำ ก็ยังสามารถมาเข้าร่วมงานแต่งของแม่ทัพหยุนได้ ไม่เหมือนไม่สบาย"

“ท่านพี่ ก็แค่เข้าวัง เฟิ่งจาวหยีเป็นผู้หญิง ดังนั้นหมอหลวงก็ไม่ค่อยสะดวกนัก ท่านไปกับข้า” หยุนถิงกล่าว

เขาเพียงแค่เป็นห่วงซื่อจื่อเฟยเป็นห่วงท้องของนาง อายุครรภ์เยอะแล้วไม่ปลอดภัย

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเคร่งขรึม หากไปก็กลัว่าหยุนถิงจะไม่ปลอดภัย ไม่ไปก็ถือเป็นการขัดขืนราชโองการ แม้ว่าเขาจะไม่เกรงกลัวฝ่าบาท แต่จวนซื่อจื่อและจวนตระกูลหยุนคงต้องเดือดร้อนไปด้วยแน่นอน ส่วนหยุนถิงก็ให้ความสำคัญกับครอบครัวของนางมากที่สุด

“ได้ ข้าไปกับเจ้า!” จวินหย่วนโยวยอมประนอม

"ขอบคุณท่านพี่" หยุนถิงกล่าว

ซูกงกงลุกขึ้นจากพื้นทันที และมองดูหยุนถิงอย่างซาบซึ้ง"ขอบคุณซื่อจื่อเฟย"

จวินหย่วนโยวส่งสัญญาณด้วยสายตาให้หลิงเฟิง หลิงเฟิงก็เข้าใจทันทีและแจ้งให้ทุกคนที่อยู่ในที่ลับของจวนตระกูลหยุนย้ายไปที่วังกันหมด

ที่ประตูจวนตระกูลหยุน จวินหย่วนโยวพยุงหยุนถิงขึ้นรถม้า ซูกงกงก็เหลือบไปเห็นท้องที่อยู่ใต้เสื้อผ้าหลวม ๆ ของหยุนถิง และรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย

“ซื่อจื่อเฟย นี่ท่าน？”

หยุนถิงยิ้มจางๆ "ข้าตั้งครรภ์แล้ว หลายเดือนแล้ว กงกงโปรดช่วยข้าปิดบังด้วย หลายปีที่ผ่านมานี้ซื่อจื่อล่วงเกินคนมาไม่น้อย ข้าไม่อยากให้คนอื่นรู้"

ซูกงกงเข้าใจทันที"ซื่อจื่อเฟยไว้ใจ บ่าวไม่เห็นอะไรเลย"

คิดไม่ถึงเลยว่าซื่อจื่อเฟยจะตั้งครรภ์แล้ว แถมยังปิดบังได้ดีขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลย ซื่อจื่อเฟยที่จะไปงานเลี้ยงวังในทุกครั้งนั้นช่วงหลายครั้งมานี้กลับไม่ปรากฏตัวเลย

"ขอบคุณ!"

ระหว่างทาง ซูกงกงยังให้คนขับรถม้าขับช้าๆหน่อย กลัวว่าจะทำให้หยุนถิงกระแทกโดน

พระราชวัง

เมื่อหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวมาถึง ก็เห็นฝ่าบาทรออยู่ข้างนอก ชี้ไปที่หมอหลวงที่คุกเข่าอยู่บนพื้นและด่าว่าสาปแช่ง"พวกไร้ประโยชน์ แม้แต่เด็กคนหนึ่งก็ยังรักษาไว้ไม่ได้ ข้ามีพวกเจ้าไว้มีประโยชน์อะไร?"

แพทย์ของจักรพรรดิทุกคนหน้าซีดด้วยความตกใจ และไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก

“ฝ่าบาท ซื่อจื่อเฟยเสด็จมาแล้ว!” ซูกงกงวิ่งเหยาะๆ

เมื่อฝ่าบาทเห็นหยุนถิง ก็เหมือนเห็นผู้ช่วยชีวิต"หยุนถิง เจ้ารีบไปดูเฟิ่งจาวหยี ต้องปกป้องลูกของข้าให้ได้!"

“เพคะ!” หยุนถิงเดินเข้าไปทันที

จวินหย่วนโยวอยากตามไป แต่ถูกฝ่าบาทห้ามไว้"จวินหย่วนโยว เจ้าตามไปทำอะไร ด้านในนั้นเป็นจาวหยีของข้า เจ้าผู้ชายคนหนึ่งเข้าไปเหมาะสมหรือ!"

จวินหย่วนโยวมัวแต่เป็นห่วงหยุนถิง จะไปคิดอะไรเยอะขนาดนี้"ฝ่าบาททรงยกโทษให้ข้าด้วย กระหม่อมก็แค่เป็นห่วงซื่อจื่อเฟย"

"นี่คือพระราชวังของข้า และคนที่นอนอยู่ข้างในนั้นก็เป็นจาวหยีของข้า หยุนถิงก็แค่เข้าไปตรวจรักษาให้นาง มีอะไรน่าเป็นห่วง หรือว่าเจ้ากลัวข้าจะคิดร้ายหยุนถิง!" ฝ่าบาทพูดอย่างโกรธเคือง

“เป็นกระหม่อมที่เสียมารยาทไปเอง กระหม่อมรู้ผิดแล้ว โปรดฝ่าบาทลงโทษ!” จวินหย่วนโยวกล่าว

“เอาล่ะ ข้าไม่มีเวลามาลงโทษเจ้า ข้าหวังเพียงว่าหยุนถิงจะสามารถรักษาเด็กคนนี้ไว้ได้ พระราชวังไม่มีทายาทมานานแล้ว” ฝ่าบาทถอนหายใจ