จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 620

สีหน้าของหยุนไห่เทียนตึงเครียด เลือดทั้งกายแข็งทื่อไปหมด ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น

ผู้หญิงสองคนที่อยู่ในไม่ไกลนั้นต่างก็เป็นคนที่เขาใส่ใจมากที่สุด คนหนึ่งเป็นคนที่เขารัก อีกคนเป็นน้องสาวแท้ๆของเขา คนไหนเขาก็ไม่อยากสละ แต่เห็นได้ชัดว่าหลิ่วเฟยบ้าคลั่งไปแล้ว หยุนไห่เทียนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

"ปล่อยหยุนถิง มิฉะนั้นข้าจะให้เจ้าตายอย่างไร้ที่กลบฝังศพ!" เสียงที่เย็นชาและขุ่นเคืองดังขึ้น จวินหย่วนโยวมาพร้อมกับหลิงเฟิงและคนอื่นๆ

หยุนไห่เทียนถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที มีจวินซื่อจื่ออยู่ ชิงโยวกับหยุนถิงต่างก็ได้รับการช่วยชีวิตแล้วจริงๆ

มิฉะนั้นมีเพียงเขาเอง ไม่รู้เลยว่าควรทำอย่างไรดีจริงๆ

หลิ่วเฟยเห็นจวินหย่วนโยว ก็กลัวจนหน้าซีดลง

นางรู้วิธีการของจวินหย่วนโยว ใครก็ตามที่ล่วงเกินเขาล้วนตายทั้งเป็น แต่นางได้ลักพาตัวหยุนถิงไปแล้ว ไม่มีทางที่จะถอย แม้จะกลัวแต่ก็ได้แต่เพียงทำต่อ

“จวินซื่อจื่อพูดเช่นนี้ไม่กังวลชีวิตของหยุนถิงเลยหรือ ในเมื่อข้ากล้าลักพาตัวหยุนถิงมา ก็ไม่คิดจะมีชีวิตรอดอยู่แล้ว หากจวินซื่อจื่อก้าวมาข้างหน้าอีก ข้าจะผลักหยุนถิงตกจากหน้าผา!” หลิ่วเฟยข่มขู่

เท้าที่ยกขึ้นของจวินหย่วนโยวหยุดทันที สีหน้าเคร่งขรึม จ้องมองหลิ่วเฟยด้วยสายตาที่เฉียบคม"หากเจ้ากล้าทำร้ายหยุนถิงแม้แต่เส้นผมเส้นเดียว ผลที่ตามมาไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะแบกรับไหวได้!"

“ชิ ตอนนี้ตระกูลหลิ่วจบลงแล้ว ข้าก็อยู่จากความตายไม่ไกลแล้ว ข้ามีอะไรควรคำนึกถึง？” หลิ่วเฟยหัวเราะเย้ยหยัน

"ท่านพี่ ไม่ต้องสนข้า!" หยุนถิงพูดทันที"พี่ใหญ่ เจ้าเลือกชิงโยว!"

“ไม่ได้ เจ้ากำลังตั้งครรภ์อยู่จะเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด แม่ทัพหยุนเจ้าเลือกหยุนถิงเถอะ ข้าไม่เป็นไร ชาตินี้สามารถทำให้ท่านชอบข้าได้ ข้าตายก็ไม่เสียดาย!” ซูชิงโยวรีบพูด

หยุนไห่เทียนขมวดคิ้ว เขาหันไปมองจวินหย่วนโยวโดยไม่รู้ตัว

“แม่ทัพหยุน ข้านับถึงสาม หากเจ้ายังไม่เลือกอีก เช่นนั้นก็อย่าหาว่าข้าไม่ให้โอกาสเจ้าล่ะ!” หลิ่วเฟยหมดความอดทนแล้ว

จวินหย่วนโยวมองดูทิศทางหนึ่งทางด้านหลังของหลิ่วเฟยอย่างเฉียบคม องครักษ์เงามังกรในที่ลับก็รีบซ่อนตัวและถอนออกและแอบไปที่ขอบหน้าผาอย่างเงียบๆ

"หลิ่วเฟย ขอแค่เจ้าปล่อยหยุนถิงไป ข้าสัณญาว่าจะให้ตระกูลหลิ่วของเจ้ากลับมารุ่งโรจน์เหมือนเดิม และเจ้าก็จะยังเป็นฐานะของหลิ่วเฟยเช่นเคย เป็นอย่างไร？" จวินหย่วนโยวพูดขึ้นทันที

เขาต้องถ่วงเวลาให้องครักษ์เงามังกร ตอนนี้หลิ่วเฟยทำผิดพลาดและได้ปล่อยให้มันเป็นไปตามยถากรรมไปแล้ว ดังนั้นเขาจะใช้วิธีบีบบังคับนางไม่ได้ ทำได้เพียงยอกย้อน มิฉะนั้นไม่ว่าหยุนไห่เทียนจะเลือกใครก็ตาม หลิ่วเฟยก็จะต้องบ้าคลั่งอย่างแน่นอน คนสุดขีดมักจะอยู่เหนือการควบคุม ดังนั้นจวินหย่วนโยวจึงเป็นคนริเริ่มพูดก่อน

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา หลิ่วเฟยก็รู้สึกสะเทือนใจจริงด้วย จากนั้นสีหน้าก็เย็นชาลง

“จวินซื่อจื่อเจ้าคิดว่าข้าเป็นเด็กสามขวบหรือ ฝ่าบาททรงออกคำสั่งแล้วว่า ให้ส่งคนตระกูลหลิ่วทั้งหมดไปที่ชายแดน จะกลับมารุ่งโรจน์เหมือนเดิมได้อย่างไร ฝ่าบาทคงไม่ตบหน้าตัวเองสินะ?” หลิ่วเฟยถามกลับ

“ข้าย่อมมีวิธีเอง ขอแค่เจ้าปล่อยถิงเอ๋อร์ไป ข้าจะไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทเดี๋ยวนี้เลย ไม่กลับคำพูดอย่างแน่นอน เจ้าสามารถไม่สนความเป็นความตายของตัวเองได้ หรือว่าจะให้คนตระกูลหลิ่วที่เหลือใช้ชีวิตอยู่ในชายแดนไปตลอดชีวิต และไม่มีวันได้พลิกตัวหรือ？” สีหน้าของจวินหย่วนโยวจริงจังมาก

สีหน้าของหลิ่วเฟยตึงเครียด ใบหน้ามีความลังเลเล็กน้อย

หยุนถิงมองไปที่จวินหย่วนโยวทันที ใช้สายตาบอกเขาซื่อจื่อไม่ต้องสนข้า ข้าไม่เป็นไร ช่วยชิงโยวก่อน!

จวินหย่วนโยวขมวดคิ้วไม่ได้ ความปลอดภัยของเจ้าสำคัญที่สุด ข้าต้องช่วยเจ้า

หยุนถิงยืนกราน:ข้าไม่เป็นไร ช่วยชิงโยว เชื่อข้า!

"จวินซื่อจื่อเจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ หากข้าปล่อยหยุนถิงไป เจ้าคงหั่นข้าเป็นชิ้นๆอย่างแน่นอน ทุกคนต่างก็รู้ว่าเจ้าใส่ใจหยุนถิงมากเพียงใด ข้าลักพาตัวนาง เจ้าจะปล่อยข้าไปได้อย่างไร อย่าถ่วงเวลาอีกเลย แม่ทัพหยุนเริ่มได้แล้ว มิฉะนั้นทั้งสองคนเจ้าก็อย่าคิดที่จะช่วย" ดาบสั้นในมือของหลิ่วเฟยแทงเข้าเล็กน้อย

เจ็บจนซูชิงโยวหน้าซีดลง เจ็บจนแทบตาย