จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 621

เมื่อหยุนไห่เทียนได้ยินนางพูดเช่นนี้ก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อซูชิงโยว ทั้งยังรู้สึกซาบซึ้งใจมากกว่าเดิมด้วยเช่นกัน “ชิงโยว ขอบใจที่เจ้าเข้าใจ”

“ระหว่างท่านกับข้าไม่จำเป็นต้องเกรงอกเกรงใจ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน” ซูชิงโยวกล่าว

“เจ้าพูดถูก พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน” หยุนไห่เทียนรีบช่วยแก้เชือกที่ผูกมัดตามข้อมือข้อเท้าของนางออกทันที

ซูชิงโยวทรุดตัวล้มลงกับพื้น เมื่อครู่นางฝืนใจอดทนไว้ เพราะหยุนถิงกำลังตั้งครรภ์ หากนางแสดงอาการเหมือนไม่สบายออกไป หยุนเทียนไห่ต้องเป็นห่วงแน่ ซูชิงโยวที่ได้รับอิสระในตอนนี้เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาแล้ว

หยุนไห่เทียนรีบเข้ามาประคองนาง ก่อนจะอุ้มนางไว้ “ไม่ต้องกลัว ไม่เป็นไรแล้ว”

ซูชิงโยวพยักหน้า พร้อมเอนกายแนบอ้อมอกของหยุนเทียนไห่ ทำให้นางรู้สึกโล่งใจมากขึ้นไม่น้อย

ส่วนจวินหย่วนโยวก็คอยช่วยพยุงหยุนถิงอย่างระมัดระวัง “ถิงเอ๋อร์ เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง”

“ข้าไม่เป็นไร เพียงแค่ถูกคนวางยา ร่างกายอ่อนแอมาก ไม่ค่อยจะมีเรี่ยวมีแรง” หยุนถิงตอบ

ใบหน้าของจวินหย่วนโยวเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที เขาตวัดสายตาจ้องมองหลิ่วเฟยด้วยความโกรธ “ส่งยาถอนพิษมา!”

หลิ่วเฟยตกใจกับสายตาเฉียบคมของจวินหย่วนโยว “ข้าก็ไม่มียาถอนพิษเช่นกัน ข้าไม่ได้เป็นคนวางยานาง!”

“แล้วใครทำ” จวินหย่วนโยวถามอย่างเย็นชา

“ข้าเอง!” หลังเสียงเยือกเย็นนี้สิ้นเสียงลง จู่ ๆ ก็มีคนชุดดำ และด้านหลังของเขายังมีคนชุดดำอีกหลายร้อยรุมล้อมเข้ามา โอบล้อมพวกจวินหย่วนโยวเอาไว้

หลงยีกับหลงเอ้อรีบก้าวออกไปยืนขวางหน้าซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยไว้โดยสัญชาตญาณ พร้อมชักดาบยาวออกมาอย่างรวดเร็ว

“เจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงต้องลักพาตัวซื่อจื่อของซื่อจื่อเฟยด้วย” จวินหย่วนโยวจ้องเขม็ง

ผู้นำในชุดดำหัวเราะเย้ยหยัน ก่อนจะถอดผ้าคลุมใบหน้าสีดำออก “ข้าคือเจ้าสำนักแห่งสำนักสิ้นรัก หลานชายของข้าหนานเทียนหลินตายด้วยน้ำมือของพวกเจ้าสองคน

เดิมทีข้าคิดว่าจะให้หลิ่วเฟยเป็นคนจัดการพวกเจ้า แต่ดูเหมือนว่าข้าจะประเมินนางสูงเกินไป วันนี้ข้าจะล้างแค้นให้หลานชายของข้า จวินหย่วนโยวหยุนถิงเอาชีวิตของพวกเจ้ามา!”

ทันใดนั้นหยุนถิงจำหนานเทียนหลินที่คอยตามลอบสังหารนางมาหลายต่อหลายครั้งคนนั้นได้ ที่แท้คนผู้นี้ก็มาหานางเพื่อจะแก้แค้นนี่เอง

จวินหย่วนโยวคว้าตัวหยุนถิงให้หลบไปอยู่ด้านหลังโดยสัญชาตญาณ “องครักษ์ลับอยู่ไหน!”

ทันทีที่สิ้นเสียง องครักษ์เงามังกรและองครักษ์ลับจากทุกสารทิศรอบหน้าผาก็ปรากฏตัวขึ้น ล้อมรอบคนของสำนักสิ้นรักเอาไว้ทั้งหมดจากรอบนอก

ใบหน้าของหนานอูชิงตึงเครียดมาก เขารู้ว่าองครักษ์เงามังกรร้ายกาจมากเพียงใด แค่คนของฝั่งตนก็เป็นมือหนึ่งเป็นคนที่เก่งที่สุดในสำนักสิ้นรักเช่นกัน โอกาสดี ๆ อย่างวันนี้เกรงว่าชาตินี้คงไม่มีอีกแล้ว ฉะนั้นเขาจะไม่มีทางยอมแพ้เด็ดขาด

“ทุกคนฟังคำสั่ง สังหารจวินหย่วนโยวและหยุนถิงอย่างเต็มกำลัง!” หนานอูชิงออกคำสั่ง

“น้อบรับคำสั่ง!” เหล่าสาวกทั้งหลายเริ่มโจมตีทันที

“ปกป้องซื่อจื่อเฟย!” จวินหย่วนโยวร้องตะโกน

องครักษ์เงามังกรและองครักษ์ลับเริ่มต่อสู้กับคนของสำนักสิ้นรักทันที แสงและเงาของดาบกับกลยุทธ์ที่ร้ายกาจพุ่งตรงเข้าใส่จะทำร้ายทันที

หยุนไห่เทียนวางซูชิงโยวลงทันที มือข้างหนึ่งจับซูชิงโยวไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างก็กำลังต่อสู้กับศิษย์ของสำนักสิ้นรักอย่างดุเดือด

แววตาของหนานอูชิงมืดมน เขาคว้าอาวุธที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อยิงตรงไปทางหยุนถิง

หลงเอ้อช่วยขวางเอาไว้ได้ทั้งหมด “คิดจะทำร้ายซื่อจื่อเฟยของพวกข้า ต้องผ่านด่านของข้าไปก่อน!”

หนานอูชิงโกรธมาก “ให้ตายเถอะ!” หลังพ่นคำสบถออกมาเขาก็รีบพุ่งตัวเข้าใส่ทันที

หลงเอ้อรีบเข้าไปขวางและต่อสู้กับหนานอูชิง

“ถิงเอ๋อร์ ระวัง!” จวินหย่วนโยวมองคนที่คิดจะลอบโจมตีจากด้านข้าง และจัดการมันด้วยฝ่ามือเพียงข้างเดียวจนชายผู้นั้นกระเด็นลอยออกไป

“ท่านพี่ไม่ต้องห่วง ข้าไม่เป็นไร” หยุนถิงพูดอย่างอ่อนแรง นางดึงเข็มสีเงินออกจากผม ก่อนจะปักฝังไว้ที่จุดฝังเข็มทั่วร่างกาย