จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 622

โม่เหลิ่งเหยียนคาดไม่ถึงมาก่อนว่าจะเกินเรื่องขึ้นกับหยุนถิงจริง ๆ เขาไม่มีเวลาให้คิดมาก ปลายเท้าออกแรงเหยียบกับอานม้า ใช้วิชาตัวเบาพุ่งตัวเข้าไปทางนั้นทันที

ทางด้านจวินหย่วนโยวก็กำลังเจ็บปวดจนแทบดูไม่ได้ เขาเฝ้าดูหยุนถิงที่กระโดดลงจากหน้าผา แม้ว่าจะถูกควบคุมแต่เขาก็เจ็บปวดหัวใจมาก ทันใดนั้นจวินหย่วนโยวก็กระโจนเข้าไปด้วยสัญชาตญาณ กระโดดลงหน้าผาไปด้วย

เพราะเสียงในใจบอกเขาว่าต้องช่วยหยุนถิงให้ได้ จะปล่อยให้เกิดอะไรขึ้นกับนางและลูกไม่เป็นอันขาด

“ซื่อจื่อ!” หลงยีและทุกคนตะโกนลั่น

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นภายในชั่วพริบตา ยังไม่ทันที่ทุกคนจะรู้สึกตัว จวินหย่วนโยวก็กระโดดลงไปเสียก่อนแล้ว

“น้องสาว!” หยุนไห่เทียนตะโกนและรีบวิ่งไปหาซูชิงโยวแล้วจับแขนของนางไว้ เมื่อเห็นว่าเกิดเรื่องกับหยุนถิงทำให้ลังเลเล็กน้อย หลิ่วเฟยอยากจะเอื้อมมือไปคว้าแขนหยุนไห่เทียนแต่ก็คว้าได้แค่ความว่างเปล่า ก่อนจะกลิ้งตกลงจากหน้าผาไป

“อ้าก!” เสียงกรีดร้องอย่างอนาถทำให้ทุกคนตกใจ

สีหน้าของหยุนไห่เทียนน่ากลัวสุด ๆ ที่จริงแล้วเขาสามารถเอื้อมมือไปช่วยได้ แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่หลิ่วเฟยทำร้ายชิงโยว และทำร้ายถิงเอ๋อร์แล้ว ทำให้หยุนไห่เทียนไม่เอื้อมมือออกไปช่วยนาง

“ถิงเอ๋อร์ ถิงเอ๋อร์” หยุนไห่เทียนตะโกน และรีบวิ่งไปที่หน้าผาใกล้ๆ แต่หน้าผานั้นลึกจนมองไม่เห็นใคร

โม่เหลิ่งเหยียนที่เพิ่งตามมาถึงสีหน้าเย็นชา หัวใจของเขาตอนนี้ขึ้นมาจุกตรงลำคอ สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือกลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับหยุนถิง เขาพยายามป้องกันอย่างถึงที่สุดแต่สุดท้ายนางกลับถูกลักพาตัวไปอย่างไม่คาดคิด

โม่เหลิ่งเหยียนเจ็บปวดหัวใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และมันทรมานมาก

เขารู้ว่าหยุนถิงรักจวินหย่วนโยว ฉะนั้นเขาจึงเก็บความรู้สึกที่มีต่อหยุนถิงไว้ในส่วนลึกของหัวใจของเขามาโดยตลอด กดมันไว้แบบนั้น มาถึงตอนนี้เมื่อเห็นว่าเกดเรื่องขึ้นหยุนถิง ความรู้สึกที่ฝังลึกอยู่ในใจของโม่เหลิ่งเหยียนท่วมท้นออกมาราวกับน้ำท่วม ทะลักทำลายกำแพงและปะทุพรั่งพรูออกมาทันที

“หยุนถิง!” โม่เหลิ่งเหยียนร้องตะโกนและกำลังจะกระโดดลงจากหน้าผา แต่ถูกหมิงจิ่วซางคว้าตัวไว้เสียก่อน

“โม่เหลิ่งเหยียนตั้งสติ อย่าหุนหันพลันแล่น ถ้าเจ้ากระโดดลงไปด้วย จวินหย่วนโยวและหยุนถิงก็จะหมดหวังทันที พวกเรารีบลงไปที่ก้นผาตามหาพวกเขากันก่อนเถอะ！”

เส้นเลือดปูดโปนตามหน้าผากของโม่เหลิ่งเหยียนดวงตาของเขาคมกริบราวกับคมมีด และร่างกายของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งการทำลายล้าง ออร่าอันทรงพลังครอบคลุมไปทั่วริมขอบหน้าผา

“เรียกคนของหอดวงจันทร์ทั้งหมดลงหุบเขาไปตามมาพวกเขา ทำทุกวิถีทางตามหาหยุนถิงให้เจอ!” น้ำเสียงเย็นชาของโม่เหลิ่งเหยียนออกคำสั่งอย่างไม่ลังเล

“น้อมรับคำสั่ง!” หมิงจิ่วซางรีบส่งสัญญาณขึ้นฟ้าทันที

เมื่อหลงซื่อและคนอื่น ๆ เห็นแบบนั้นก็ได้แต่แอบเบ้ปากในใจ ซวนอ๋องให้คนตามหาซื่อจื่อเฟย แล้วซื่อจื่อล่ะ

เหล่าองครักษ์เงามังกรทั้งหลายหรือจะยังมีอารมณ์มาต่อสู้ พวกเขารีบจัดการทุกอย่างอย่างรวดเร็วและรีบลงจากหุบเขาไปตามหาพวกเขา

โม่เหลิ่งเหยียนใช้วิชาตัวเบาลอยหายออกไป มุ่งหน้าตรงไปยังด้านล่างหุบเขา เขาแทบอยากจะติดปีกบินลงไปอย่างอดใจไม่ไหว

อันที่จริงเขารู้ดีว่าการที่ตกลงจากหน้าผาสูงชันเช่นนั้นความหวังที่จะมีชีวิตรอดนั้นมีเพียงน้อยนิด แต่นางคือหยุนถิง หยุนถิงที่ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ นางจะต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน นางต้องรอดพ้นจากอันตรายได้แน่

ด้านล่างหน้าผา หยุนถิงกับหนานอูชิงตกลงมาอย่างรวดเร็ว หยุนถิงทนความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่หน้าอก หยิบเข็มเงินออกมาแทงเข้าที่แขนของหนานอูชิง

“อ้าก!” เมื่อได้ยินเสียงของหนานอูชิงกรีดร้อง มือที่จับหยุนถิงไว้แน่นก็คลายออก ร่างของเขาลอยร่วงตกลงไปด้านล่าง

สติของหยุนถิงพร่ามัว ดาบอาบยาพิษของหนานอูชิง คิดอยากจะเอาชีวิตของหยุนถิง

ในเวลานี้คนที่หยุนถิงคิดถึงมากที่สุดคือจวินหย่วนโยว ภาพฉากที่เคยอยู่ด้วยกันกับวินหย่วนโยวแวบเข้ามาในหัว หยุนถิงไม่เต็มใจที่เรื่องมันจะเป็นแบบนี้

หรือว่านางต้องมาตายแบบนี้จริง ๆ หรือ

ไม่ได้ นางจะตายแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด นางยังมีลูกน้อย ลูกของนางกับจวินหย่วนโยวยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลกใบนี้เลย นางจะตายไม่ได้เด็ดขาด

ลมเย็นพักหวีดหวิวเข้ามาในหู ใบหน้าของหยุนถิงซีดขาวจากความเจ็บปวด ขณะที่กำลังจะซ่อนตัวในอากาศ จู่ ๆ ก็เห็นคนคนหนึ่งกระโดดลงมาจากด้านบน