จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 623

ใช่ หยุนถิงเป็นเจ้านายของอินทรีทอง มีเพียงนางคนเดียวเท่านั้นที่สามารถสั่งอินทรีทองได้

แต่นางให้อินทรีทองช่วยจวินหย่วนโยว เช่นนั้นตัวของนางคงไม่ได้-----

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ใบหน้าของหยุนไห่เทียนก็ยิ่งตึงเครียด ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน “ชิงโยว ข้าจะลงหน้าผาไปตามหาถิงเอ๋อร์”

“แม่ทัพหยุนรีบไปเถิด ต้องตามหาหยุนถิงให้พบ ข้าจะรออยู่ที่นี่ ไม่ต้องเป็นห่วงข้าจนทำให้เสียเวลาเลย” ซูชิงโยวพูดปลอบ นางเองก็เป็นห่วงหยุนถิงมากเหมือนกัน

หยุนไห่เทียนวางซูชิงโยวไว้ข้างๆ หินก้อนใหญ่ ปล่อยให้นางซ่อนตัวอยู่ตามลำพัง แล้วรีบเดินไปที่หน้าผาเพื่อตามหาคน

ทางด้านโม่เหลิ่งเหยียนและคนอื่น ๆ ตรงไปที่ด้านล่างของหน้าผา แต่หน้าผานั้นสูงมาก ต่อให้พวกเขาใช้วิชาตัวเบาเดินทางตลอดทางด้วยความเร็วแสง ก็ต้องใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงจึงจะถึงด้านล่างของหน้าผา

“ทุกคนกระจายตัวกันตามหาหยุนถิง อย่าปล่อยให้คลาดสายตาแม้แต่จุดเดียว!” โม่เหลิ่งเหยียนออกคำสั่ง

“ขอรับ!” คนของหอดวงจันทร์จำนวนนับไม่ถ้วนร่วมกันค้นหาไปทั่วทุดสารทิศ

ส่วนองครักษ์เงามังกรและองครักษ์ลับ และกองทัพขนหงส์ที่ตามมาก็ค้นหาด้วยเหมือนกัน

ใต้หน้าผาอันกว้างใหญ่มีวัชพืชขึ้นรกทึบ มีป่าทึบ และมีทะเลสาบขนาดใหญ่

ดวงตาสีดำคมกริบของโม่เหลิ่งเหยียนจ้องมองไปที่หน้าผาและสายตาของเขาก็สบเข้ากับทะเลสาบผืนนั้น ถ้าหากหยุนถิงตกลงมาจากข้างบนจริง ๆ นางจะต้องตกลงไปในน้ำก่อนแน่

โม่เหลิ่งเหยียนไม่คิดและไม่รีรอให้ชักช้า รีบพุ่งตัวตรงเข้าไป และกระโดดลงทะสาบทันที

“ท่านอ๋อง!” เหล่าองครักษ์ร้องตะโกนด้วยความเป็นห่วงสุดขีด

หยุนหลีที่ตามลงมาก็ตกใจมากเช่นกัน “ทำไมจู่ ๆ ซวนอ๋องถึงกระโดดลงน้ำล่ะ”

“ไม่ต้องห่วงเขาหรอก ทักษะการว่ายน้ำของเขาดีมาก หากไม่ให้เขาไปหาด้วยตัวเอง เกรงว่าชาตินี้เขาคงไม่สบายใจไปตลอดชีวิต” หมิงจิ่วซางถอนหายใจ

ตกจากหน้าผาสูงเช่นนี้ ไม่มีทางเป็นไปได้แน่ที่จะมีชีวิตรอด เขารู้ดี ทว่าโม่เหลิ่งเหยียนห่วงใยหยุนถิงมากแค่ไหน หมิงจิ่วซางก็รู้ดีเช่นกัน

ฉะนั้น ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ได้ห้าม

ความรู้สึกที่โม่เหลิ่งเหยียนมีต่อหยุนถิงนั้นถูกกดอัดอั้นไว้มากเกินไป หากไม่ปล่อยให้เขาตามหาด้วยตัวเอง หมิงจิ่วซางเกรงว่าโม่เหลิ่งเหยียนจะกลายเป็นบ้าไปอีกคน

“ขอรับ!” ทหารองครักษ์ทุกคนย่อมรู้ดีถึงความห่วงใยที่ท่านอ๋องของพวกเขามีต่อหยุนถิง เช่นนั้นจึงไม่มีใครห้าม แต่มีหลายคนกระโดดลงไปในทะเลสาบเพื่อตามหาช่วยเขาด้วยอีกแรง

ตอนนี้หยุนหลีจึงได้เข้าใจ และตามหาต่อไป

ทว่าหลังจากโม่เหลิ่งเหยียนว่ายวนตามหาจนทั่วทะเลสาบแล้ว หาอยู่หลายต่อหลายรอบแล้วแต่ก็ไม่พออะไร แต่โม่เหลิ่งเหยียนก็ไม่ยอมแพ้ และยังคงดำดิ่งลงน้ำตามหาต่อไป

จนกระทั่ง หมิงจิ่งซางสังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติ และสั่งให้ทหารองครักษ์ดำลงไปพาตัวโม่เหลิ่งเหยียนขึ้นมา ถึงพบว่าเขาหมดสติไปแล้ว

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้างขอรับ” องครักษ์ส่วนพระองค์ร้องตะโกนอย่างเป็นห่วง

หมิงจิ่งซางเข้ามาช่วยจับชีพจรให้เขา แม้ว่าเขาจะไม่เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ แต่เขาพอจะเข้าใจเรื่องการจับชีพจรง่ายๆ อยู่บ้าง

“ไม่ต้องห่วง เขาไม่เป็นไร แค่อยู่ในน้ำนานเกินไป หายใจไม่ค่อยสะดวกเลยหมดสติไป ปล่อยให้เขาพักสักหน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้น” หมิงจิ่วซางกล่าว

เห็นดังนั้นทุกคนก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกและค้นหาต่อไป

หมิงจิ่วซางมองไปที่โม่เหลิงเหยียนที่หมดสติอยู่บนพื้น และถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “คนโง่เง่า ต่อให้เจ้าจมน้ำตายก็ช่วยหยุนถิงไม่ได้อยู่ดี จะทำเช่นนี้ไปเพื่ออะไรกัน”

ห่างออกไปไม่ไกล หยุนไห่เทียนตรงเข้าไปหาใครบางคนก็จะคว้าตัวมาถาม “เจอหยุนถิงแล้วหรือยัง”

องครักษ์เงามังกรตอบกลับทันที “แม่ทัพหยุน ทั้งซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยยังไม่พบเลยขอรับ!”