จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 626

จวนซื่อจื่อ

ด้านนอกเกล็ดหิมะล่องลอย ทั่วทั้งผืนดินถูกปกคลุมด้วยหิมะขาวโพลน ต้นอัลบิเซียต้นนั้นที่อยู่ในสวนก็เปลี่ยนเป็นสีขาวแล้ว

จวินหย่วนโยวนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้มองไปยังหิมะขาวด้านนอกหน้าต่าง สีหน้าหดหู่ และเศร้าเสียใจ

ผ่านมาเป็นปีที่สองแล้ว เหตุใดถึงยังไม่มีข่าวคราวของถิงเอ๋อร์ เขาส่งคนตามหาทั่วทั้งสี่แคว้นแล้ว แม้กระทั่งให้หลงเอ้อพาคนไปที่แคว้นทางฝั่งทะเล ก็ยังคงตามหาถิงเอ๋อร์ไม่พบ

“ถิงเอ๋อร์ เจ้าอยู่ที่ใดกันแน่?” เสียงของจวินหย่วนโยวหนักหน่วงยิ่งนัก

หรือว่าถิงเอ๋อร์เกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงแล้ว จวินหย่วนโยวไม่เชื่อ ตีเขาให้ตายก็ไม่เชื่อ นางจะต้องยังมีชีวิตอยู่เป็นแน่ จะต้องกำลังรอตนเองอยู่ที่ไหนสักแห่ง

นึกถึงตรงนี้ จวินหย่วนโยวใช้มือทุบตีขาทั้งสองข้างอย่างเคียดแค้น

สองปีแล้ว เหตุใดขาสองข้างนี้ยังไม่มีความรู้สึก เหตุใดเขายังไม่สามารถเดินได้

รู้ข่าวมาว่าโม่เหลิ่งเหยียนไปจากหน้าผา จวินหย่วนโยวทั้งโกรธเคืองทั้งอิจฉา เขารู้ว่าโม่เหลิ่งเหยียนคงไปหาถิงเอ๋อร์แน่ แต่เขากลับไม่สามารถออกไปได้เหมือนโม่เหลิ่งเหยียน วินาทีนี้จวินหย่วนโยวเกลียดตนเองแทบแย่แล้ว

ท่านลั่วที่ยกยามาพอเห็นเข้า จึงรีบเข้ามาห้ามทันที “เจ้าหนูจวิน นี่เจ้ากำลังทำอะไร ต่อให้เจ้าโกรธก็มิอาจมาระบายอารมณ์ลงที่ขาได้ อย่างนี้มันยิ่งไม่ดีต่อขาของเจ้า!”

“สองปีแล้วยังไม่มีความรู้สึกแม้แต่น้อย ขาทั้งสองนี้ข้าจะเอามันไว้ทำอะไรเล่า!” จวินหย่วนโยวพูดจาลนลานด้วยความโกรธเคือง

“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงหยุนถิง ฉะนั้นเจ้ายิ่งต้องรักษาตัวต่อไป ถ้าหากหยุนถิงกลับมาเห็นเจ้าในสภาพนี้ นางต้องปวดใจเป็นแน่” ท่านลั่วพูดปลอบใจ

ตั้งแต่หยุนถิงตกหน้าผา ท่านลั่วก็ย้ายกลับมาที่จวนซื่อจื่อ เขาเห็นด้วยตาตนเองว่าในสองปีนี้จวินหย่วนโยวใช้ชีวิตอย่างไร

หนึ่งปีแรก จวินหย่วนโยวไม่พูดจากับผู้ใด และไม่ขยับ นั่งอยู่ใต้ต้นไม้เยี่ยงนั้นทั้งวัน ทั้งตัวประหนึ่งซากศพเดินได้

ถ้าหากไม่ใช่ท่านลั่วใช้น้ำแกงโสมและยาชูกำลังป้อนให้ เกรงว่าจวินหย่วนโยวคงอยู่ไม่รอดแล้ว

วันต่อมาจวินหย่วนโยวได้ยินว่าโม่เหลิ่งเหยียนออกไปแล้ว นี่ถึงได้เริ่มพูดจา ประโยคแรกที่เขาพูดก็คือให้ท่านลั่วรักษาขาให้เขา เขาอยากไปตามหาหยุนถิงด้วยตนเอง

ความจริงท่านลั่วเข้าใจดี สองปีผ่านมาแล้วถ้าหยุนถิงมีชีวิตอยู่น่าจะกลับมาตั้งนานแล้ว ตอนนี้ตามหาไปทั่วทั้งสี่แคว้นและแคว้นฝั่งทะเล ก็ยังหาไม่พบ พอจะมองออกว่าเหลือความหวังไม่มาก

เพียงแต่ท่านลั่วไม่กล้าพูดออกมา เพราะเขารู้ว่าหยุนถิงเป็นชีวิตของจวินหย่วนโยว

หาไม่เจอยังพอมีความหวัง ถ้ารู้ว่าหยุนถิงเป็นอะไรไปจริงๆ แล้ว กลัวว่าเจ้าหนูจวินคงยืนหยัดต่อไปไม่ไหว

จวินหย่วนโยวมองทางท่านลั่วอย่างตะลึงไปทั้งตัว “ใช่แล้ว ข้ามิอาจให้ถิงเอ๋อร์มาเห็นข้าในสภาพนี้ ถ้านางมองเห็นข้าสภาพนี้ จะต้องปวดใจจนร้องไห้แน่ นำยาเข้ามา!”

ท่านลั่วรีบยื่นเข้าไปให้ทันที เพียงแต่ยังไม่ทันส่งถ้วยยาไปถึงในมือจวินหย่วนโยว หลิงเฟิงก็วิ่งเข้ามาจากด้านนอกอย่างลนลาน

“ซื่อจื่อ จดหมาย จดหมายจากชายแดนขอรับ!” หลิงเฟิงรีบยื่นจดหมายเข้ามาให้

จวินหย่วนโยวรับจดหมายเข้ามา เปิดจดหมายนั้นแล้วอ่านลายมือที่คุ้นเคยด้านบน เบ้าตาของจวินหย่วนโยวแดงในชั่วขณะนั้น มือที่ถือจดหมายไว้สั่นไปหมด น้ำตาร่วงเปาะแปะลงบนกระดาษ

แต่เป็นน้ำตาแห่งความสุขใจ ความตื่นเต้น ความดีใจ

ท่านลั่วเห็นจวินหย่วนโยวร้องไห้กะทันหัน และท่าทางฮึกเหิมปานนี้ ชั่วขณะหนึ่งรู้สึกกลัดกลุ้ม “เจ้าหนูจวิน จดหมายของผู้ใดกัน?”

“ถิงเอ๋อร์ยังมีชีวิตอยู่ นางยังมีชีวิตอยู่ ยังคลอดลูกแล้วด้วย นางอยู่ในเผ่าที่ชายแดน ช่างดีเหลือเกิน หลิงเฟิงเจ้ารีบแจ้งทุกคนให้ไปยังชายแดนโดยเร็ว ให้คนเตรียมรถม้า ข้าจะไปรับถิงเอ๋อร์และลูกกลับมาด้วยตัวเอง!” เสียงของจวินหย่วนโยวสั่นเครือไปหมด ตื่นเต้นจนลุกขึ้นยืนฉับพลัน

ท่านลั่วและหลิงเฟิงที่อยู่ด้านข้างมองตาค้างแล้ว ซื่อจื่อที่นั่งเก้าอี้ขยับตัวไม่สะดวกมาสองปีคาดไม่ถึงลุกขึ้นยืนแล้ว ยังเดินเหินอีก

“ซื่อจื่อขอรับ ขาของท่าน?” หลิงเฟิงส่งเสียงตื่นตกใจ