จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 645

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านเชื่อท่านเฒ่าคนนี้จริงหรือ?” ซูหลินลังเลนิดหน่อย ยังถามไป

นางเคยติดตามคุณหนูมาหลายปี กลับไม่เคยเห็นท่านเฒ่าคนนี้ปรากฏตัวมาก่อน ดังนั้นซูหลินถึงสงสัย

หยุนถิงมองทางนาง สีหน้าเคร่งขรึมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “ข้าเชื่อนาง!”

ทั้งที่นางสามารถนำแก้วแหวนเงินทองพวกนั้นหนีไปจากที่นี่เพื่อใช้ชีวิตดีๆ ได้ แต่นางกลับเพียงแค่อาศัยอยู่ในกระท่อม ศึกษาหนอนพิษกู่มาเป็นเวลาหลายปี เพียงเพราะไร้ความสามารถและความเสียใจในอดีต

ความซื่อสัตย์สิบกว่าปีนี้ ลองถามดูว่ามีสักกี่คนที่สามารถทำได้

หยุนถิงดูนับถือหญิงชราคนนี้มาก และเชื่อนางจากใจจริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกำไลของมารดาหากเป็นคนทั่วไปคงนำออกมาไม่ได้ ยังมีเรื่องราวที่เป็นความลับพวกนั้น รอนางจัดการเรื่องราวที่แคว้นเทียนจิ่วเสร็จ จะต้องกลับไปถามบิดาให้กระจ่างแน่นอน

“ในเมื่อคุณหนูเชื่อ เช่นนั้นข้าก็เชื่อเหมือนกัน” ซูหลินพยักหน้า

ขอเพียงเป็นคนที่คุณหนูยอมรับ นางก็จะเชื่อใจอย่างไม่มีเงื่อนไข

ทันใดนั้นในห้องมีเสียงพึมพำลอยมา ถึงแม้เสียงไม่ดัง แต่หยุนถิงยังได้ยินแล้ว

แต่ไหนแต่ไรซื่อจื่ออดกลั้นเป็นที่สุด นี่จะต้องเจ็บมากเพียงใด เขาถึงส่งเสียงออกมาได้ หยุนถิงปวดใจที่สุด เป็นห่วงยิ่งนัก เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกถึงความรู้สึกไร้หนทาง

นางอยากช่วยอะไรสามีบ้างอย่างมาก ยินยอมได้รับความเจ็บปวดแทนเขา แต่นางกลับทำอะไรไม่ได้ ได้เพียงรอคอย

“คุณหนูไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ ซื่อจื่อจะต้องไม่เป็นอะไร” เยว่เอ๋อร์พูดปลอบใจ

“อืม ข้าก็เชื่อว่าท่านพี่จะไม่เป็นอะไร” หยุนถิงพูดเบาๆ

“ท่านแม่ ท่านแม่!” จวินเสี่ยวเหยียนอยากให้อุ้มเสียหน่อย

หยุนถิงรีบยื่นมืออุ้มนางเอาไว้ จวินเสี่ยวเทียนเป็นเด็กดีมาก เหมือนรู้ว่าบิดาเกิดเรื่องขึ้นแล้ว เจ้าหนูน้อยถูกซูหลินอุ้มไว้ รอคอยอย่างเงียบๆ ดูเชื่อฟังมาก

เวลาค่อยๆ ผ่านไป หลังจากหญิงชราออกมาก็ผ่านไปหนึ่งชั่วยามแล้ว

“หนอนพิษกู่ในร่างกายของเขายับยั้งไว้ชั่วคราวแล้ว คนก็หมดสติไปแล้ว พักผ่อนสักคืนหนึ่งก็ดีขึ้น วางใจเถิด” หญิงชราเอ่ยปาก

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านเฒ่า”

“คุณหนูหยุนไม่ต้องเกรงใจ” หญิงชราก็เหนื่อยจนเหงื่อท่วมตัวเช่นกัน

“ท่านเฒ่าช่วยชีวิตท่านพี่ของข้าไว้ ย่อมเป็นผู้มีพระคุณของข้า ต่อไปเรียกข้าว่าหยุนถิงเถิด” หยุนถิงกล่าว

“ได้ หยุนถิง”

หยุนถิงรีบพาคนเข้าไปทันที เห็นจวินหย่วนโยวที่หมดสติไป สีหน้าซีดเซียวที่สุด ริมฝีปากถูกกัดจนแตกแล้ว เห็นได้ว่าเจ็บมากจริงๆ หยุนถิงดูปวดใจมาก

“พยุงท่านพี่ไปขึ้นรถม้า พาเขากลับไปพักผ่อน”

“ขอรับ” หลงยีกับหลงซานรีบพยุงซื่อจื่อของตนเองขึ้นมา

“ท่านเฒ่า ท่านเก็บข้าวของเสียหน่อยแล้วพวกเราออกไปด้วยกันเจ้าค่ะ” หยุนถิงมองทางหญิงชรา

“หญิงชราอย่างข้าโดดเดี่ยวตัวคนเดียว ไม่มีอะไรให้เก็บไป นำเจ้าตัวน้อยพวกนี้ไปด้วยก็พอแล้ว ข้าก็อยากไปประลองฝีมือกับผิงหนานอ๋องผู้นั้น!” หญิงชรากำลังเขย่ากระดิ่งเงินตรงแขน หนอนพิษกู่พวกนั้นล้วนคลานเข้ามาแน่นขนัดเต็มพื้น มองจนคนขนพองสยองขวัญ

“ทุกคนไม่ต้องกลัว พวกมันจะไม่โจมตีพวกเจ้า!”

หยุนถิงและคนอื่นขึ้นรถม้าแล้ว หญิงชราจึงตามขึ้นรถม้ามาเช่นกัน ทั้งหมดออกเดินทาง ส่วนด้านหลังรถม้าในหญ้ารกและพุ่มไม้สองข้างริมทางด้านหลังรถม้าพวกหนอนพิษกู่นับไม่ถ้วนกำลังคลานตามมาอย่างรวดเร็ว ภาพเหตุการณ์นั้นดูโอ่อ่ายิ่งใหญ่มาก

จวินเสี่ยวเทียนหวาดกลัวอยู่บ้าง แอบอิงในอ้อมอกของซูหลินไม่กล้ามองหญิงชรา กลับเป็นจวินเสี่ยวเหยียนที่ชอบใจยิ่งนัก ยิ้มให้ทางหญิงชราต่อเนื่อง ทันใดนั้นมือน้อยๆ โบกไปมา

เวลานี้ทุกคนถึงมองเห็นกันชัดเจน คาดไม่ถึงในมือของจวินเสี่ยวเหยียนบีบหนอนสีดำตัวหนึ่งเอาไว้ ทำเอาหยุนถิงตกใจจนสีหน้าตึงเครียดระดับหนึ่งทันใด

“เสี่ยวเหยียนรีบแบมือออกมา ท่านเฒ่าท่านได้โปรดช่วยคุ้มครองเสี่ยวเหยียนอย่าให้โดนหนอนพิษกู่กัดด้วย!” เสียงของหยุนถิงร้อนใจมากๆ

เยว่เอ๋อร์และคนอื่นตกใจจนสีหน้าซีดเผือดแล้ว “คุณหนู เหตุใดในมือเสี่ยวเหยียนถึงมีหนอนพิษกู่ได้เจ้าคะ จะต้องเป็นเมื่อสักครู่ตอนนางยืนเล่นบนพื้นแล้วแอบหยิบมาแน่เจ้าค่ะ เสี่ยวเหยียนรีบปล่อยออกเร็วเข้า นั่นเป็นหนอนพิษกู่ อันตรายมากนะ!”