จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 647

หยุนถิงรีบมองทางหน้าประตู ก็เห็นเริ่นเซวียนเอ๋อร์ที่สวมชุดกระโปรงยาวสีชมพู เดินเข้ามาด้วยหน้าตายิ้มแย้มดีใจ

“เจ้ามาแล้วหรือ”

“อืม เสด็จพ่อให้คนไปแจ้งกับข้า ข้าจึงรีบมาทันที ได้พบเจ้าช่างดีเสียจริง เจ้ายังมีชีวิตอยู่ดีจริงเชียว” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ตื่นเต้นจนเบ้าตาแดงก่ำ

หยุนถิงกลับนึกไม่ถึงว่านางจะตื่นเต้นปานนี้ “ข้ากับองค์หญิงไม่สนิทกันปานนั้นกระมัง?”

ชั่วขณะหนึ่งเริ่นเซวียนเอ๋อร์มองค้อนนางทีหนึ่ง “เจ้าพูดเยี่ยงนี้ก็ใจร้ายไปแล้ว สองปีนี้ที่เจ้าหายตัวไปข้าตามหาเจ้าไปทั่วไม่น้อย เพียงแค่ตามหาไม่เจอเท่านั้น ยังเป็นจวินซื่อจื่อเก่งกาจตามคาด”

“เจ้าตามหาข้าทำไมเล่า?” หยุนถิงไม่เข้าใจ

“ยากที่ข้าจะเจอคู่ต่อสู้ในด้านทักษะทางการแพทย์ เจ้าเป็นคนผู้นั้นที่หาตัวได้ยากนัก ฉะนั้นข้าเห็นเจ้าเป็นคู่ต่อสู้ ยิ่งไปกว่านั้นเจ้ายังช่วยชีวิตคนที่สำคัญที่สุดของข้าไว้ด้วย” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ตอบไป

“องค์หญิงสามเกรงใจไปแล้ว วันเวลาต่อจากนี้คงต้องรบกวนองค์หญิงแล้ว ข้ามาแคว้นเทียนจิ่วเป็นหนแรก อาหารการกินและที่เที่ยวคงต้องขอให้เจ้านำทางแล้ว” หยุนถิงพูดหยอกล้อ

“แน่นอนสิ มาถึงถิ่นของข้าแล้วเจ้ากินดื่มได้ตามสบาย ทุกอย่างข้าจัดการเอง” เริ่นเซวียนเอ๋อร์พูดจาตรงไปตรงมา

มองเห็นหยุนถิงกลับมาอย่างปลอดภัย นางดีใจ ตื่นเต้น และสุขใจมากจริงๆ

“ท่านแม่ ท่านแม่!” จวินเสี่ยวเทียนตะโกนเสียงดัง

“แม่อยู่นี่!” หยุนถิงรีบเข้าไปหา

เริ่นเซวียนเอ๋อร์จึงสังเกตเห็นจวินเสี่ยวเทียนเข้า จ้องใบหน้าที่จ้ำม่ำใบนั้นอยู่ตั้งนาน “หยุนถิง นี่คือลูกชายของเจ้าหรือ โตปานนี้เชียว หน้าตาน่ารักมากนัก ดูเหมือนจวินซื่อจื่อมากด้วย!”

เริ่นเซวียนเอ๋อร์พูดอยู่ จึงยื่นมือไปบีบแก้มของจวินเสี่ยวเทียน ใบหน้าอันจ้ำม่ำเป็นสัมผัสที่ดียิ่งนัก

“ปล่อยลูกชายข้าเดี๋ยวนี้!” จวินหย่วนโยวพูดด้วยเสียงเย็นชา

เริ่นเซวียนเอ๋อร์ตกใจจนสั่นเทา รีบปล่อยมือออก “จวินซื่อจื่ออย่าเข้าใจผิด ข้าแค่เห็นว่าเจ้าหนูน้อยนี้น่ารักเหลือเกิน ฉะนั้นถึงอดใจไม่ไหว”

ยังไม่รอให้จวินหย่วนโยวเอ่ยปาก จวินเสี่ยวเหยียนก้าวขาสั้นๆ วิ่งเข้ามาหา “พี่สาว พี่สาว------”

เวลานี้เริ่นเซวียนเอ๋อร์ตะลึงค้างแล้ว “เด็กคนนี้หรือว่าก็ใช่เช่นกัน?”

“พวกเขาสองคนเป็นฝาแฝดชายหญิง!” หยุนถิงตอบ

“เจ้าช่างเก่งเสียจริงเชียว ครั้งเดียวก็คลอดตั้งสองคน ยังเป็นฝาแฝดชายหญิงด้วย เพียบพร้อมด้วยลูกชายลูกสาวจริงๆ” เริ่นเซวียนเอ๋อร์นับถืออย่างยิ่ง รีบนั่งยองลงไปมองจวินเสี่ยวเหยียนทันใด

“พี่สาว ให้!” จวินเสี่ยวเหยียนยื่นมือส่งเข้าไป

เริ่นเซวียนเอ๋อร์เพิ่งจะดีใจ พอมองเห็นหนอนสีดำในมือจวินเสี่ยวเหยียนเข้า ตกใจจนร่างกายเอนไปด้านหลัง ก้นกระแทกลงไปนั่งบนพื้นโดยตรง

“นี่ นี่คือหนอนพิษกู่ นังหนูน้อยเจ้ากล้าเล่นหนอนพิษกู่เชียวหรือ อยากตายหรือไร รีบทิ้งมันเสีย!” ถึงแม้เริ่นเซวียนเอ๋อร์มีทักษะทางการแพทย์ยอดเยี่ยม กลับฝึกหนอนกู่ไม่เป็น สำหรับหนอนพิษกู่นั้นเลี่ยงแทบไม่ทัน

“สนุก พี่สาวเล่น!” จวินเสี่ยวเหยียนขยับเข้าใกล้นางอีกครั้ง

เริ่นเซวียนเอ๋อร์รู้สึกเพียงว่าหนังศีรษะเหน็บชา “ไม่ต้องแล้ว เจ้าเล่นผู้เดียวเถิด พี่สาวไม่เล่น” พูดจบ ลุกขึ้นมาได้จึงวิ่งไป “หยุนถิง ตอนค่ำเจอกันที่งานเลี้ยงต้อนรับ!”

หยุนถิงหัวเราะนางเข้าแล้ว จากนั้นจึงให้ยายขุยพาเสี่ยวเหยียนออกไป

พระราชวัง งานเลี้ยง

จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงพาเด็กทั้งสองคนเข้ามา เดิมทีอยากให้พวกเขาอยู่ที่ตำหนักรับรอง แต่กลัวผิงหนานอ๋องหรือว่าคนอื่นทนไม่ไหวลงมือต่อเด็กๆ ดังนั้นจึงพาเข้ามาแล้ว

พอเข้าวังมา จวินเสี่ยวเทียนกับจวินเสี่ยวเหยียนดีใจแทบไม่ไหว เด็กทั้งสองมองซ้ายมองขวา ดูอยากรู้อยากเห็นมาก

ฮ่องเต้แคว้นเทียนจิ่วและคนกลุ่มหนึ่งมาพร้อมกันเรียบร้อย พอเห็นจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงอุ้มเด็กเข้ามา ทุกคนยังแปลกใจอย่างยิ่ง