จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 648

องค์หญิงจิ่วหัวหวาดผวาต่อลักษณะพลังยิ่งใหญ่ของจวินหย่วนโยว ตกใจจนสีหน้าซีดเซียวทันที จวินซื่อจื่อที่น่ากลัวปานนี้นางยังเคยเห็นเป็นครั้งแรก ราวกับว่าถ้านางพูดมากกว่านี้สักคำ จวินซื่อจื่อสามารถบิดศีรษะของนางลงมาได้

“จิ่วหัวเหตุใดเจ้าถึงไม่รู้ภาษาเยี่ยงนี้ เด็กสองคนนี้เป็นลูกของจวินซื่อจื่อแน่นอน เจ้าดูพวกเขาเหมือนซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยมาก หนำซ้ำก่อนที่ซื่อจื่อเฟยจะหายตัวไปก็ตั้งครรภ์อยู่หลายเดือนแล้ว เพียงแค่ไม่ได้ประกาศออกมาเท่านั้น

ฉะนั้นทุกคนถึงไม่รู้ ความจริงนี่คือซื่อจื่อเพื่อปกป้องซื่อจื่อเฟยไว้ จวินซื่อจื่ออภัยให้ด้วย น้องสาวข้าคนนี้พูดจาไม่รู้จักคิด เจ้าอย่าได้ถือสาหาความกับนาง ข้าจะพานางออกไปเดี๋ยวนี้” เริ่นเซวียนเอ๋อร์กำลังพูด ลุกขึ้นแล้วลากองค์หญิงจิ่วหัวจะเดินออกไป

ถึงแม้องค์หญิงจิ่วหัวจะก้าวร้าวและชอบใช้อำนาจ แต่ยังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับนาง ถ้าให้จวินซื่อจื่อฆ่าจิ่วหัวทิ้งแล้ว กลัวว่าเสด็จพ่อคงไม่ยอมเลิกราง่ายๆ เป็นเช่นนี้มิใช่ว่ามีเหตุผลให้ท่านอาผิงหนานอ๋องจัดการพวกเขาแล้วหรือ ดังนั้นเริ่นเซวียนเอ๋อร์จึงเอ่ยปาก

องค์หญิงจิ่วหัวทำหน้าหงุดหงิดเจ็บใจ นางไม่พอใจแล้วต้องออกไปเยี่ยงนี้

“ไม่อยากตาย เจ้าก็รีบออกไป ถ้าจวินซื่อจื่อเปลี่ยนความคิด ต่อให้เสด็จพ่อก็ช่วยเจ้าไว้ไม่ได้! ถ้าเจ้าไม่รีบไปรักษาฟันหน้านี้ให้เร็ว ผู้ใดจะยินยอมแต่งงานกับองค์หญิงที่ไม่มีฟันหน้าเล่า!” เริ่นเซวียนเอ๋อร์พูดกดเสียงเบาๆ

จิ่วหัวถลึงตาใส่อย่างโมโห หมุนตัวเดินไปอย่างโมโหแล้ว

เริ่นเซวียนเอ๋อร์ก็ตามออกไปเช่นกัน หาคนมาดูจิ่วหัวโดยเฉพาะ ห้ามนางสร้างเรื่องวุ่นวายอีก

ตำหนักที่กว้างใหญ่ ชั่วขณะนั้นเงียบสงบลงมา

“ท่านพ่อ นั่ง!” จวินเสี่ยวเทียนยื่นมือดึงมือของจวินหย่วนโยว

จวินหย่วนโยวหมุนตัวมองทางลูกชาย รีบเก็บลักษณะชั่วร้ายรอบตัวลงทันที บนใบหน้ามีความอ่อนโยนและรักทะนุถนอมเพิ่มมาระดับหนึ่ง “ได้ เสี่ยวเทียนเก่งจริงเชียว”

“ท่านพ่อ กิน หิวแล้ว!” จวินเสี่ยวเทียนชี้ไปยังอาหารอันโอชะในจาน

“ได้ พ่อตักให้เจ้า!” จวินหย่วนโยวตักกับข้าวมาให้ลูกชายด้วยตนเอง ดูแลลูกให้กินข้าวอย่างอดทน เหมือนเป็นคนละคนกับเขาที่เย็นชาและโหดร้ายเมื่อสักครู่

ผ่านสถานการณ์เมื่อสักครู่มา ผู้ใดก็ไม่กล้ากำเริบเสิบสานต่อหน้าจวินหย่วนโยว แม้แต่หน้าของฝ่าบาทเขายังไม่เว้น นับประสาอะไรกับคนอื่น

ทุกคนดื่มกินกันอย่างสงบ ตกใจจนไม่กล้าแม้แต่เงยหน้า

“ขอถามจวินซื่อจื่อเสียหน่อย แคว้นต้าเยียนจะจับองค์หญิงใหญ่ของแคว้นข้าถึงเมื่อไรกันแน่?” ผิงหนานอ๋องเอ่ยปากกะทันหัน

ชั่วขณะหนึ่งสีหน้าจวินหย่วนโยวเย็นเยือกดุจน้ำค้างแข็ง “เรื่องเช่นนี้ท่านน่าจะไปถามฮ่องเต้ของแคว้นต้าเยียน ข้าไม่สนใจเรื่องของราชสำนัก เหตุใดจักรู้การตัดสินใจของฝ่าบาทแคว้นข้าเล่า!”

ผิงหนานอ๋องไม่โกรธสักนิด สีหน้าสงบเรียบเฉย “จวินซื่อจื่อพูดก็ถูก เป็นข้าล่วงเกินแล้ว ข้าดื่มให้จวินซื่อจื่อแก้วหนึ่ง!” พูดอยู่ จึงเงยหน้าดื่มเหล้าหมดแก้วหนึ่ง

จวินหย่วนโยวไม่เงยหน้ามองสักนิด “ข้าต้องดูแลลูก ไม่อาจดื่มเหล้าได้!”

คำพูดที่เย็นชา ปฏิเสธไปโดยตรง ทำให้สีหน้าของผิงหนานอ๋องดูแย่พอสมควร

ผิงหนานอ๋องนึกไม่ถึงว่า จวินหย่วนโยวไม่ไว้หน้าตนเองเพียงนี้ มือที่อยู่ในแขนเสื้อกุมหมัดไว้แน่น บนหน้ากลับเรียบเฉยสบายใจ “ลูกสำคัญ จวินหย่วนโยวต้องดูแลให้ดี”

เพียงคำพูดที่เบาๆ หยุนถิงกลับฟังความผิดปกติของเขาออกแล้ว

สิ่งที่หยุนถิงไม่ชอบที่สุดคือผู้อื่นพูดจาวกวนอย่างแปลกประหลาด จึงเอ่ยปากไปตรงๆ “งานเลี้ยงในวันนี้เหตุใดถึงไม่เห็นเซียจิ่วเซียวเล่า เท่าที่ข้ารู้เขาเป็นคนรักสนุกที่สุดมิใช่หรือ”

พูดแบบนี้ออกมา สีหน้าของผิงหนานอ๋องดูแย่ระดับหนึ่งทันใด มือที่กุมแก้วเหล้าไว้ออกแรงอย่างคุมไม่อยู่

ถ้าไม่ใช่เพราะจวินหย่วนโยวกับหยุนถิง ลูกชายของเขาจะกลายเป็นคนพิการได้อย่างไร ตอนนี้รักษาตัวมาสองปีกว่าถึงพอจะเหมือนกับคนทั่วไป

ผิงหนานอ๋องสาบานอยู่ในใจว่า ความแค้นนี้เขาจะต้องเอาคืนเป็นพันเท่าหมื่นเท่า