จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 651

“ท่านอ๋องขอรับ ท่านอ๋องน้อยเป็นลมไปแล้วขอรับ!” องครักษ์ด้านข้างตะโกนเสียงดัง พลางรีบประคองเซียจิ่วเซียวเอาไว้

“พยุงท่านอ๋องน้อยไปห้องด้านข้าง ส่งคนไปเชิญหมอมาด้วย!” ผิงหนานอ๋องกังวลยิ่งนัก สีหน้ายิ่งดูแย่ระดับหนึ่ง

“ขอรับ!”

“ท่านอ๋องขอรับ ไก่นี้จัดการเช่นไรขอรับ?” องครักษ์ที่หิ้วไก่ไว้ถามขึ้น

ดวงตาเย็นเยือกของผิงหนานอ๋องเผยความโหดร้ายและเคียดแค้นออกมา มือที่อยู่ในแขนเสื้อกุมหมัดไว้แน่น “ทิ้งไปเสีย!”

“ขอรับ!”

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าต้องเป็นจวินหย่วนโยวส่งคนมาทำ หน่วยกล้าตายที่ตนเองตั้งใจฝึกอบรมไม่กลับมาสักคนเดียว เห็นได้ว่าจวินหย่วนโยวเดาได้ว่าเป็นตนเอง

องครักษ์ลับผู้หนึ่งวิ่งตรงเข้ามา “ท่านอ๋องขอรับ วันนี้จวินซื่อจื่อและคนอื่นๆ ไปถนนคนเดินทางด้านตะวันออกของเมืองหลวงขอรับ ยังพาเด็กทั้งสองไปด้วยขอรับ!”

เป็นสวรรค์เข้าข้างข้าเสียจริง มุมปากผิงหนานอ๋องยกขึ้น “นำข่าวนี้ไปบอกเซียวเฟย!”

“ขอรับ!” องครักษ์ลับออกไปอย่างรวดเร็ว

และหลังจากเซียวเฟยในพระราชวังได้ยิน ชั่วขณะหนึ่งรู้สึกว่าโอกาสมาถึงแล้ว นางรีบออกจากวังทันที

ก่อนหน้านี้มู่เซียวเซียวเคยปะทะฝีมือกับจวินหย่วนโยว เข้าใจความปลิ้นปล้อนและเล่ห์เหลี่ยมของเขาดีที่สุด ถ้าส่งคนอื่นไปมู่เซียวเซียวไม่วางใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีไม่กี่คนที่เป็นคู่ต่อสู้ของจวินหย่วนโยวกับหยุนถิง ดังนั้นนางจึงลงมือด้วยตนเอง

ส่วนทางถนนคนเดิน รถม้าของจวินหย่วนโยวก็มาถึงเรียบร้อย หยุนถิงและคนอื่นลงจากรถม้าแล้ว

ถนนคนเดินอันกว้างใหญ่ สองข้างทางล้วนเป็นพ่อค้าหาบเร่กำลังพยายามตะโกนกัน ขายของสารพัด ของกินของเล่นมีครบหมด ผู้คนมากมายกำลังเดิน ครึกครื้นยิ่งนัก

“ท่านแม่ ไป ไปเล่น!” จวินเสี่ยวเหยียนเอ่ยปากตาม

เด็กน้อยทั้งสองยากจะได้เห็นสถานที่ครึกครื้นปานนี้ ย่อมชอบจนทนไม่ไหวเป็นธรรมดา

จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงอุ้มลูกคนละคน เดินไปทางด้านใน ด้านหลังมีเยว่เอ๋อร์กับซูหลินตามมา ยังมีหลงยีและคนอื่นตามอยู่รอบด้าน

“ท่านพ่อ ซื้อ!” จวินเสี่ยวเทียนชี้ไปทางหน้ากากอันหนึ่งแล้วพูดขึ้น

ทั้งที่ก่อนหน้านี้จวินหย่วนโยวซื้อหน้ากากอันหนึ่งให้เขาแล้ว เวลานี้มองเห็นหน้ากาก จวินเสี่ยวเทียนยังอยากได้อีก จวินหย่วนโยวย่อมจะไม่ปฏิเสธ

“ซื้อ ชอบอะไรก็ซื้อได้ตามใจ เสี่ยวเหยียนก็เลือกตามใจเหมือนกันนะ พ่อซื้อให้พวกเจ้าทั้งหมด!” จวินหย่วนโยวพูดอย่างตามใจ

“ท่านพ่อ ดีมาก!” จวินเสี่ยวเหยียนเบิกบานใจแล้ว

เห็นจวินหย่วนโยวตามใจซื้อของให้ลูกทั้งคู่ เริ่นเซวียนเอ๋อร์อดอิจฉาไม่ได้ “จวินซื่อจื่อ ท่านยังขาดลูกสาวหรือไม่?”

หยุนถิงรู้สึกตลกที่นางพูดแล้ว “เจ้าโตเกินไปแล้ว ซื่อจื่อของข้าไม่มีลูกสาวโตปานนี้หรอก”

“ข้าก็ว่าเยี่ยงนั้น สามีเจ้ากับข้าอายุพอๆ กัน ข้ายังรู้สึกตนเองเสียเปรียบล่ะ” เริ่นเซวียนเอ๋อร์โต้กลับ

“ต่อไปเจ้าเจอคนดีมีลูกเป็นของตัวเองแล้ว ถึงตอนนั้นเจ้าก็จะเป็นเช่นนี้เหมือนกัน อยากจะมอบสิ่งที่ดีที่สุดบนโลกให้ลูก” หยุนถิงกล่าว

“พอเถิด ข้าไม่อยากจะมีลูกเสียหน่อย ข้ายังอยากเป็นอิสระมีความสุขไปหลายที่ๆ อยู่” เริ่นเซวียนเอ๋อร์โต้แย้ง

“รอเจ้าเจอคนผู้นั้นเจ้าก็มิพูดเยี่ยงนี้แล้ว”

ทั้งสองคนกำลังพูดคุย ทันใดนั้นม้าคลั่งตัวหนึ่งวิ่งห้อออกมาจากด้านใน วิ่งบ้าคลั่งเข้ามายังหยุนถิงทางนี้

ผู้คนบนถนนลนลานกันหมดแล้ว รีบหนีไปอยู่สองข้างทาง “หลบไป ทุกคนรีบหลบไป!”

มือที่จวินหย่วนโยวอุ้มจวินเสี่ยวเทียนไว้รัดแน่น รีบหลบโดยเร็ว มืออีกข้างหนึ่งถือโอกาสดึงหยุนถิงไว้ “ถิงเอ๋อร์ รีบเข้ามาด้านข้าง”

ขณะเดียวกันนั้น หลงยีดึงกระบี่ในมือออกมาฉับพลัน ฟันไปยังม้าคลั่งที่พุ่งเข้ามาตัวนั้น

“ฮี้!” ม้าคลั่งร้องคำรามทีหนึ่ง บริเวณคอม้าปรากฏบาดแผลลึกมากรอยหนึ่ง เลือดไหลริน ชั่วขณะนั้นม้าคลั่งจึงล้มลงพื้นขาดใจตายแล้ว