จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 650

ในห้อง หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวกล่อมเด็กทั้งสองจนหลับไป “ท่านพี่ ดูแล้วคืนนี้ข้างนอกจะไม่ค่อยสงบ”

ถึงแม้ว่าไม่มีเสียงดัง แต่หยุนถิงก็เดาได้ ผ่านงานเลี้ยงต้อนรับช่วงเย็นมา ผิงหนานอ๋องต้องทนอยู่เฉยไม่ได้แน่

“ไม่ต้องห่วง มีองครักษ์เงามังกรและองครักษ์ลับอยู่ นอนอย่างสบายใจเถิด” จวินหย่วนโยวพูดอย่างเป็นห่วง

“เจ้าค่ะ!” หยุนถิงหลับตาลงแล้ว

มีท่านพี่อยู่ หยุนถิงสบายใจยิ่งนัก วันนี้ช่างเหนื่อยเหลือเกิน ไม่นานนักหยุนถิงก็หลับไป

จวินหย่วนโยวได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของนาง บนใบหน้าเต็มไปด้วยความรักใคร่และความอ่อนโยน ยื่นมือช่วยคลุมผ้าห่มให้หยุนถิง ลุกขึ้นอย่างระมัดระวังเดินไปทางหน้าประตู

หลงยีที่เฝ้าอยู่หน้าประตูพอเห็นซื่อจื่อออกมา รีบวิ่งเข้ามาหาทันที “ซื่อจื่อมีอะไรสั่งการขอรับ?”

“คืนนี้มีคนมาลอบสังหารหรือ?” จวินหย่วนโยวถาม

“เรียนซื่อจื่อ โดนคนของพวกเราจัดการทิ้งหมดแล้วขอรับ ข้าน้อยตรวจสอบคนพวกนั้นแล้ว ล้วนเป็นหน่วยกล้าตายขอรับ ไม่มีของที่แสดงสถานะใดๆ” หลงยีตอบไปตามจริง

ดวงตาอันเย็นเฉียบของจวินหย่วนโยวหรี่ขึ้นเล็กน้อย “ไม่ต้องค้นแล้ว ส่งสามสี่คนไปจัดการเซียจิ่วเซียวที่จวนผิงหนานอ๋อง เขาเป็นถึงลูกชายเพียงคนเดียวของผิงหนานอ๋อง”

“ขอรับ!” หลงยีรีบไปปฏิบัติตาม

หลงซานรับคำสั่งด้วยตนเอง พาสามคนมุ่งตรงไปยังจวนผิงหนานอ๋อง

เวลานี้ผิงหนานอ๋องกำลังรอคอยข่าวจากหน่วยกล้าตายในจวน เขาเดินกลับไปกลับมา คำนวณเวลาดูพวกเขาน่าจะลงมือเสร็จแล้ว ต่อให้ไม่สำเร็จก็ควรกลับมารายงานสิ

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในใจเขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีมากๆ

ส่วนเซียจิ่วเซียวเพราะมีคำรับรองของบิดา จึงวางใจไม่น้อย วินาทีนี้กำลังนอนกรนหลับอยู่บนเตียง เหมือนว่าฝันถึงเรื่องดีอะไรอยู่ คาดไม่ถึงหัวเราะออกมาแล้ว

หลงซานและคนอื่นหลบผ่านองครักษ์ลับของจวนผิงหนานอ๋องอย่างไร้เสียง มุ่งตรงมาที่ห้องของเซียจิ่วเซียว

ก่อนหน้านี้เริ่นเซวียนเอ๋อร์มอบแผนที่ทั้งหมดของจวนผิงหนานอ๋องให้หยุนถิงแล้ว ฉะนั้นองครักษ์ลับและคนอื่นล้วนจดจำได้ขึ้นใจ

ภายในห้อง หลงซานมองเซียจิ่วเซียวที่นอนหลับเป็นตายอยู่ ให้สองคนไปดูที่หน้าประตู เขาก็ล้วงผงยาที่ซื่อจื่อเฟยให้เขามาก่อนหน้านี้ออกมา ส่ายไปมาระหว่างลมหายใจของเซียจิ่วเซียว

จากนั้นสายตาหลงซานเย็นเยือก นำไก่ซึ่งโดนตีสลบสองตัวที่ถือโอกาสจับมาจากบนถนนระหว่างทางทิ้งไว้บนเตียงของเซียจิ่วเซียว ควงกระบี่เข้าไปทีเดียวไก่สองตัวโดนฟันเป็นสองท่อนทันที

“ไปเถิด!” หลงซานเก็บกระบี่แล้วหมุนตัวก็อยากกลับไป

“ก็แค่นี้ ไม่ใจดีต่อเขาเกินไปหรือไร?” หลงชีถาม เขาตั้งใจตามมาโดยเฉพาะก็คือเพื่อสั่งสอนเซียจิ่วเซียวอย่างหนัก

“ถ้าฆ่าเขาให้ตายในทีเดียว จะไม่ใจดีกับเขาเกินไปหรือ เจ้าหมอนี่ขี้ขลาดตาขาวนักเชียว แค่นี้ก็พอแล้ว” หลงซานตอบ

หลงชีเบ้ปาก “พูดมาก็ถูก รอข้าอีกเดี๋ยว ข้าจะฟันอีกสักที” พูดอยู่มุ่งตรงไปที่เซียจิ่วเซียว

หลงซานมองเห็นการกระทำของหลงชี มุมปากกระตุก แต่มิได้ห้ามปราม

รอจนหลงชีเสร็จสิ้น สามสี่คนนี้จึงออกไปอย่างไร้เสียง

เช้าตรู่วันต่อมา

เริ่นเซวียนเอ๋อร์มาหาหยุนถิงที่ตำหนักรับรอง “วันนี้ข้ามาพาพวกเจ้าออกไปเที่ยวเล่น เมืองหลวงด้านตะวันออกมีถนนคนเดินสายหนึ่ง ของกินของเล่นล้วนมีหมด เหมาะกับเด็กน้อยมาก”

หยุนถิงมองเด็กสองคนที่กำลังกินข้าวอยู่แวบหนึ่ง “เช่นนั้นก็ไปกัน”

“ได้เลย แต่ว่าหยุนถิงเมื่อวานข้าไม่กล้าถาม นังหนูน้อยของเจ้าเล็กปานนี้เจ้าก็ให้นางเล่นหนอนพิษกู่ นี่อันตรายมากเพียงใด?” ตั้งแต่ครั้งแรกที่เริ่นเซวียนเอ๋อร์เห็นจวินเสี่ยวเหยียนเล่นหนอนพิษกู่ก็อยากบอกแล้ว เพียงแค่ตอนนั้นหวาดกลัวจนนางเพียงอยากหนีไป เดิมทีไม่ทันได้บอก