จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 654

“ถอนแล้ว ก็คือถ่ายจนหมดแล้ว พักผ่อนสองวันคงไม่เป็นไรแล้ว” หยุนถิงตอบ

จวินหย่วนโยวถึงโล่งอกไปทีหนึ่ง “เช่นนั้นก็ดี ขอเพียงลูกๆ ไม่เป็นไรก็ดี”

“ท่านพี่ข้าขอโทษ ถ้าไม่ใช่เพราะข้ายุ่งไม่เข้าเรื่อง ลูกทั้งสองคงไม่โดนคนแอบเล่นงาน ล้วนเป็นความผิดของข้า เป็นข้าประมาทแล้ว” หยุนถิงตำหนิตนเองอย่างยิ่ง

“นี่ไม่ใช่ความผิดของเจ้า อีกฝ่ายตั้งใจคิดร้าย ต่อให้เจ้าไม่ยุ่งเรื่องนี้ พวกเขาก็จะวางแผนอย่างอื่น ดีที่ลูกไม่เป็นอะไร พาพวกเขาไปพักผ่อนดีๆ เถิด” จวินหย่วนโยวพูดปลอบใจ

“เจ้าค่ะ!” หยุนถิงพาเด็กทั้งสองไปเข้านอน จวินหย่วนโยวให้คนนำกระโถนออกไป ตนเองก็ตามออกไปด้วย

วินาทีนั้นที่ออกจากห้องมา สีหน้าจวินหย่วนโยวเย็นเฉียบในชั่วพริบตา

“ซื่อจื่อเจ้าคะ เสี่ยวเทียนกับเสี่ยวเหยียนเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ?” เยว่เอ๋อร์ถามอย่างเป็นห่วง

“พวกเขาไม่เป็นไรแล้ว นอนหลับแล้ว เจ้าไปทำอาหารอ่อนๆ มาเสียหน่อย เดาว่าพวกเขาตื่นมาคงหิว” จวินหย่วนโยวบอก

“เจ้าค่ะ!” เยว่เอ๋อร์ถึงโล่งอกไปทีหนึ่ง ขณะเดียวกันตำหนิตนเองแทบแย่

หากรู้แต่แรกว่าน้ำตาลปั้นนั้นมีปัญหา ให้ตายนางก็ไม่กล้าให้เจ้าหนูน้อยกิน ตอนนี้เพียงหวังว่าพวกเขาจะดีขึ้นมาไวๆ

“เด็กๆ ไม่เป็นอะไรก็ดี ยังเป็นคุณหนูใหญ่มีทักษะทางการแพทย์ยอดเยี่ยม” ความกังวลใหญ่หลวงในใจซูหลินถือว่าปล่อยวางลงได้แล้ว

นางเป็นแม่คน ย่อมรู้ว่าคุณหนูใหญ่เห็นลูกๆ เกิดเรื่องขึ้นจะปวดใจและเป็นห่วงมากเพียงใด

ช่วงเวลาเพียงธูปก้านเดียว หลิงเฟิงพาแม่ลูกคู่นั้นเข้ามา “ซื่อจื่อขอรับ ข้าน้อยจับแม่ลูกคู่นี้ได้ที่เรือนเขตชานเมืองตะวันตกแห่งหนึ่งขอรับ เชิญซื่อจื่อจัดการขอรับ!”

หญิงผู้นั้นพอเห็นจวินหย่วนโยว ตกใจจนสีหน้าซีดเผือด คุกเข่าลงพื้นเสียงดังตึก “คุณชายไว้ชีวิตด้วยเจ้าค่ะ ไว้ชีวิตด้วย!” พูดอยู่ ดึงลูกสาวของตนเองให้คุกเข่าลงด้วยกัน

จวินหย่วนโยวมองทางพวกนางสองแม่ลูกจากบนลงล่าง สายตาเย็นเฉียบยิ่งนัก ดุร้ายดุจคมมีด กัดฟันไว้แน่น กลิ่นอายรอบตัวดูอันตรายถึงที่สุด

วินาทีต่อมา จวินหย่วนโยวถีบหญิงผู้นั้นจนกระเด็นออกไป

“อ่า!” หญิงผู้นั้นร้องโหยหวน กลิ้งออกไปหลายเมตร พ่นเลือดสดออกมาจากปาก

“ท่านแม่ ท่านแม่ พวกท่านได้โปรดปล่อยท่านแม่ข้าไปเถิดเจ้าค่ะ” เด็กหญิงร้องไห้ตะโกนขอความเมตตา

“บอกมา เป็นผู้ใดให้เจ้าใส่ยาพิษในน้ำตาลปั้น?” จวินหย่วนโยวถามอย่างเย็นชา

หญิงผู้นั้นยังลังเลอยู่ กระบี่ในมือหลิงเฟิงจ่อบนคอของเด็กหญิงโดยตรง “ถ้าไม่พูดอีก ข้าก็ฆ่าเด็กคนนี้เสียตอนนี้เลย!”

“เป็นแม่คนเหมือนกัน เจ้าทนได้เช่นไร ตอนนี้ซื่อจื่อน้อยกับจวิ้นจู่น้อยของพวกข้ายังไม่สบายอยู่ เจ้าลงมือได้เช่นไรกัน!” ซูหลินพุ่งเจ้ามาอย่างเดือดดาล

“ท่านแม่ ช่วยข้าด้วย ท่านแม่!” เด็กหญิงตกใจจนร้องไห้ดังกว่าเดิม

หญิงผู้นั้นเห็นเข้า ยังกล้าคิดมากที่ไหนกัน “คุณชายไว้ชีวิตด้วยเจ้าค่ะ ท่านอย่าได้ทำร้ายลูกสาวข้าเลยเจ้าค่ะ ข้าบอกแล้ว ข้าบอกทั้งหมด

มีคนมาหาพวกข้า เขาให้ข้าใส่สิ่งนี้ตอนที่ทำน้ำตาลปั้น จากนั้นให้เงินข้ามาหนึ่งร้อยตำลึง ตอนนั้นข้าหน้ามืดตามัวจึงตอบรับไป

ข้าก็ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร เป็นผงสีขาวส่วนหนึ่ง ข้ายังจงใจเหลือไว้ส่วนหนึ่งด้วยความสงสัย คุณชายก็คือสิ่งนี้เจ้าค่ะ”

หญิงผู้นั้นรีบล้วงห่อกระดาษอันหนึ่งออกมาจากในอ้อมอก แล้วยื่นเข้ามา

ซูหลินหยิบขึ้นมา “ซื่อจื่อ ข้านำไปให้คุณหนูใหญ่ดูเสียหน่อยเจ้าค่ะ”

“ไปเถิด!” จวินหย่วนโยวพูดอย่างเย็นชา

ซูหลินรีบเดินไปแล้ว วิ่งตรงไปที่ห้องของหยุนถิง เวลานี้เด็กทั้งสองก็หลับกันแล้ว ซูหลินเคาะประตูพอดี หยุนถิงเดินออกมาจากข้างใน