จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 659

“โอกาสอะไร?” ลั่วผินถาม

ฮวนกุ้ยเหรินมองทางสาวใช้ที่ด้านข้างโดยจิตใต้สำนึก ลั่วผินเข้าใจได้โดยไม่ต้องบอก “พวกเจ้าลงไปก่อนเถิด”

“เจ้าค่ะ!” เหล่าสาวใช้รีบลงไปทันที

ฮวนกุ้ยเหรินเห็นพวกนางไปกันหมด รีบเอ่ยปากว่า “เซียวเฟยเป็นคนโปรดของฝ่าบาท ตอนนี้เพื่อช่วยฝ่าบาทเอาไว้ โดนไม้คานทับสลบยังไม่ฟื้น ทำให้ฝ่าบาทประทับใจยิ่งนัก

ถ้าให้นางฟื้นขึ้นมา อาศัยจุดนี้ที่นางช่วยฝ่าบาทไว้แต่งตั้งให้นางเป็นกุ้ยเฟยหรือฮองเฮาก็ไม่เกินเหตุ พวกเรารู้ดีอยู่แก่ใจ ฮองเฮานั้นก็แค่ไม้ประดับ

ก่อนหน้านี้เจ้าบุกเข้าตำหนักของนาง มีความแค้นกับนาง ถ้าให้นางฟื้นมาได้ คนแรกที่นางจะจัดการต้องเป็นเจ้าแน่ ถึงตอนนั้นลูกในท้องของเจ้าจะคลอดออกมาได้อย่างปลอดภัยหรือไม่ก็ไม่รู้

ฉะนั้นพวกเราต้องฉวยโอกาสตอนนางยังไม่ฟื้น รีบลงมือโดยเร็ว ขอเพียงใช้เล่ห์เหลี่ยมในยาของนางเสียหน่อย เช่นนั้นก็ไม่ใช่ว่าคลายความกังวลแล้วหรือ”

ลั่วผินโกรธจนสีหน้าหม่นหมอง สั่นเทาเล็กน้อยไปทั้งตัว นึกถึงความอับอายคราวก่อนที่เซียวเฟยทำกับตนเอง ลั่วผินยิ่งหงุดหงิดสุดจะทน

“พี่หญิงพูดถูกเหลือเกิน ไม่อาจให้เซียวเฟยนังแพศยาคนนั้นฟื้นขึ้นมาได้เด็ดขาด แต่ข้างกายนางมีฝ่าบาทและหมอหลวงอยู่ ข้าได้ยินว่ายาที่นางใช้ล้วนเป็นหมอหลวงทดสอบด้วยตนเอง นี่หากถูกพบเข้าคงโดนโทษประหารชีวิต!” ลั่วผินขมวดคิ้วแน่นแล้ว

ถ้าเพราะกำจัดเซียวเฟยพลอยเดือดร้อนตัวเองแล้ว เช่นนั้นก็ไม่คุ้มค่า

“น้องหญิงแสนทึ่มของข้า นี่ก็คือเหตุผลที่ข้ามาหาเจ้า” ฮวนกุ้ยเหรินพูดอยู่ ล้วงห่อกระดาษห่อหนึ่งออกมา

“นี่คืออะไร?”

“ผงยาอันนี้ก็เป็นอาจารย์ท่านหนึ่งมอบให้ข้ามา ไร้สีไร้กลิ่น แม้แต่หมอหลวงยังตรวจไม่เจอ สิ่งสำคัญคือใช้ไม่นานนักก็ขาดใจตาย ใช้จำนวนน้อยเพียงแค่หลับใหลไป ใช้จำนวนมากจะทำให้ผู้นั้นสติฟั่นเฟือน ถือว่าเป็นยาที่ค่อยๆ ออกฤทธิ์” ฮวนกุ้ยเหรินอธิบายให้ฟัง

ลั่วผินรีบรับเข้ามาทันที “ท่านไปเอามาจากที่ใดกัน ไว้ใจได้หรือ?”

“ไว้ใจได้แน่นอน” ฮวนกุ้ยเหรินรีบหยิบแก้วชามาทันใด เทผงยาส่วนหนึ่งเข้าไป ให้ลั่วผินดึงปิ่นของตนเองลงมาลองทดสอบดู ปิ่นเงินไม่เปลี่ยนสีตามคาด

“ช่างดีเหลือเกิน พี่หญิงของชิ้นนี้ดีเสียจริง หมอหลวงตรวจสอบพิษใช้เครื่องเงิน ตอนนี้ข้าวางใจได้แล้ว” ลั่วผินดีใจอย่างยิ่ง

“ข้าเห็นเจ้าเป็นเหมือนน้องหญิงแท้ๆ จึงให้เจ้า เจ้าต้องระวังให้มาก ห้ามบอกคนอื่นเด็ดขาด” ฮวนกุ้ยเหรินพูดกำชับ

“วางใจเถิดพี่หญิง ขอเพียงกำจัดเซียวเฟยได้ ท่านก็คือผู้มีพระคุณของข้ากับลูก” ลั่วผินพูดอย่างซาบซึ้งใจ

“น้องหญิงจักมาเกรงใจข้าอะไรเล่า ตอนนี้เจ้าตั้งครรภ์ทายาทฝ่าบาท เด็กนี้พอคลอดออกมาต้องเป็นองค์ชายองค์หญิงแน่ ถึงตอนนั้นพี่หญิงยังหวังพึ่งพาเจ้าอยู่” ฮวนกุ้ยเหรินพูดประจบ

“พี่หญิงเกรงใจแล้ว”

ฮวนกุ้ยเหรินพูดต่ออีกนิดหน่อย ถึงออกไป พอนางไป ลั่วผินรีบพาสาวใช้ไปที่ห้องครัวทันใด

คนของห้องครัวพอเห็นลั่วผินเข้ามา รีบแสดงความเคารพอย่างนอบน้อม

“ข้าอยากดื่มน้ำแกงลูกนกพิราบ หมอหลวงบอกว่าช่วงนี้ร่างกายข้าอ่อนแอ ต้องบำรุงเสียหน่อย พวกเจ้าทำงานของพวกเจ้าไป” ลั่วผินวนอยู่รอบหนึ่ง สายตาตกอยู่บนหม้อที่ต้มยาอันหนึ่งแล้ว

“นี่คือยาของผู้ใด กลิ่นเหม็นเสียจริง?” ลั่วผินถามอย่างรังเกียจ

“เรียนเหนียงเหนียง ยาของเซียวเฟยเจ้าค่ะ เป็นฝ่าบาททรงสั่งให้ข้าต้มเจ้าค่ะ” นางกำนัลรีบตอบ

“ที่แท้เป็นยาของเซียวเฟยนี่เอง เช่นนั้นเจ้าต้องรอบคอบเสียหน่อย อย่าเกิดความผิดพลาดเป็นอันขาด”

“เจ้าค่ะ!”

สาวใช้ยกน้ำแกงถ้วยหนึ่งเข้ามา “เหนียงเหนียง น้ำแกงลูกนกพิราบเสร็จแล้วเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นข้ากลับแล้ว” ลั่วผินหมุนตัวแล้วเดินไป สาวใช้รีบตามไป

เดินออกมาไกลระยะหนึ่ง ลั่วผินรีบล้วงผงยาห่อนั้นออกมาจากในแขนเสื้อ “คิดหาวิธีนำอันนี้ใส่เข้าในยาของเซียวเฟย”