จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 660

“แต่ว่าพี่หญิง ข้าไม่อยากแต่งงาน เพียงอยากจะอยู่ใกล้ชิดท่านพ่อ พี่หญิงสามยังมีพี่ใหญ่กับคนอื่นๆ ด้วย พวกเราทั้งครอบครัวอยู่กันสบายดีก็พอแล้ว!” หยุนหลีตอบ

“ยัยเด็กโง่ เจ้าแต่งงานแล้วก็อยู่ใกล้ชิดพวกเราได้เหมือนกัน เหมือนข้ากับพี่เขยซื่อจื่อของเจ้า คิดถึงเมื่อไรก็กลับไปเยี่ยมได้” หยุนถิงเอ่ยปาก

“พูดมาก็ถูก ท่านกับพี่เชยซื่อจื่อรักใคร่กันจนทำให้ผู้อื่นอิจฉาเสียจริง”

“เช่นนั้นเจ้ามีคนที่ชอบหรือยัง?” หยุนถิงมองเข้ามา

เสวี่ยเชียนโฉวที่อยู่ด้านข้างหายใจลำบากแล้ว จ้องหยุนหลีตรงๆ อยากจะรู้คำตอบ กลับหวาดกลัวคำตอบที่จะรู้มาอยู่บ้างอย่างน่าประหลาด ช่างขัดแย้งกันจริง

หยุนหลีครุ่นคิดอย่างจริงจัง “องค์ชายสี่หลายใจเกินไป ฟู่อี้เฉินก็เป็นพวกน่ารำคาญ ซวนอ๋องก็เป็นคนเย็นชา โม่ฉีเฟิงยังถือว่าไม่เลวค่อนข้างมั่นคง เพียงแค่ถ้าแต่งงานกับเขา เช่นนั้นโม่หลานก็ไม่กลายเป็นน้องสะใภ้ข้าแล้วหรือ น้องสะใภ้ที่จัดการยากปานนั้นข้าไม่ต้องการ------”

ได้ยินหยุนหลีสาธยายมารอบหนึ่ง สุดท้ายก็ไม่ได้พูดถึงตนเอง ในแววตาลึกของเสวี่ยเชียนโฉวเผยความสูญเสียนิดๆ

“ใช่แล้ว ยังมีท่านอา ข้าชอบคนเยี่ยงท่านอานี้ เขามั่นคงมีความคิด มีความรู้สึกปลอดภัยมาก ยังช่วยชีวิตข้าไว้ด้วย” หยุนหลีเอ่ยปากขึ้นกะทันหัน

เสวี่ยเชียนโฉวที่เดิมทีอารมณ์ไม่ดี เหมือนมองเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ฉับพลัน อารมณ์เบิกบานอย่างยิ่ง

“พี่หญิง ความจริงองครักษ์ของตระกูลพี่เขยซื่อจื่อก็ไม่เลวนะ หลิงเฟิง รั่วจิ่ง หลงยีพวกเขานั้น ข้าชอบทั้งหมดเลย” หยุนหลีตอบ

เวลานี้เสวี่ยเชียนโฉวเกือบสำลักน้ำลายของตนเองแล้ว ไอขึ้นมาอย่างหนัก ยัยเด็กแสบคนนี้จะชอบสักกี่คนกันแน่

“ท่านอา เหตุใดท่านไอแล้ว รีบดื่มน้ำเร็วเข้า” หยุนหลีช่วยเทน้ำให้เขาแก้วหนึ่ง ช่วยตบหลังให้เสวี่ยเชียนโฉวอย่างเป็นธรรมชาติมาก

เสวี่ยเชียนโฉวหยิบแก้วชาขึ้นมาดื่มสองสามอึก ถึงรู้สึกดีขึ้นบ้าง “ข้าไม่เป็นไร”

จวินหย่วนโยวมองเห็นทุกอย่างนี้อยู่ในสายตา “เจ้ายัยเด็กคนนี้แม้แต่ชอบคืออะไรคงจะไม่เข้าใจ ความชอบที่เจ้ามีต่อหลิงเฟิงรั่วจิ่งพวกเขานั้นคือระหว่างพี่ชาย ที่พี่หญิงเจ้าหมายถึงคือความชอบระหว่างชายหญิง”

“ไม่เหมือนกันหรือ?” หยุนหลีไม่เข้าใจ

เสวี่ยเชียนโฉวส่ายหน้าอย่างจำใจ ยัยเด็กนี่ปกติดูเฉลียวฉลาด เหตุใดพอพูดเรื่องสำคัญถึงอย่างกับคนโง่

แต่ว่าคำพูดของจวินหย่วนโยวกลับทำให้เสวี่ยเชียนโฉวผ่อนคลายไม่น้อย อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าหยุนหลีไม่ได้ชอบองครักษ์เหล่านั้นจริงๆ

“เอาล่ะ ทุกคนกินข้าวก่อนเถิด เดี๋ยวจะเย็นหมด เจ้าอุทยานเสวี่ยไม่ต้องเกรงใจ” หยุนถิงกล่าว

หยุนหลีหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบหมูแดงชิ้นหนึ่งวางไว้ในจานของเสวี่ยเชียนโฉว “ท่านอา กินเนื้อเยอะๆ จะได้โต”

มุมปากเสวี่ยเชียนโฉวกระตุก เขาอายุปูนนี้แล้ว ไม่โตเพิ่มตั้งนานแล้ว แต่ว่าก็ไม่ปฏิเสธ คีบขึ้นมากินแล้ว

อาหารมื้อนี้ หยุนหลีกินจนเต็มอิ่มอย่างยิ่ง กินอิ่มหนำสำราญก็ไปเล่นด้วยกันกับเสี่ยวเทียนและเสี่ยวเหยียน

เสวี่ยเชียนโฉวเห็นนางกลมเกลียวกับเด็กสองคน บนใบหน้ามีแต่ความอ่อนโยนและความเอ็นดู

หยุนถิงมองเห็นอยู่ในสายตาทั้งสิ้น “น้องหญิงสี่ของข้าเป็นอิสระมาตั้งแต่เด็ก ไม่อยู่ในกฎระเบียบ ทำตามใจ และปัดแข้งปัดขาผู้ใดไม่เป็น ลูกสาวของตระกูลหยุนไม่ร้องขอคนมีตำแหน่งหรืออำนาจสูง ขอเพียงพบเจอคนที่จริงใจต่อนางสักคน ครองคู่กันไปทั้งชีวิตก็พอ”

เสวี่ยเชียนโฉวนึกไม่ถึงว่าหยุนถิงจะพูดเรื่องพวกนี้กับตนเอง เขาย่อมฟังความหมายแฝงของหยุนถิงออกเป็นธรรมดา

ถ้าไม่สามารถทำได้เช่นนี้ ก็อย่าเข้ามาสนิทสนมกับหยุนหลีมากเกินไป มิฉะนั้นเพียงจะเพิ่มความกลัดกลุ้มใจซึ่งกันและกันเปล่าๆ

เสวี่ยเชียนโฉวมองทางหยุนหลีที่อยู่ไม่ไกลโดยจิตใต้สำนึก นางจูงมือเสี่ยวเหยียนไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งอุ้มเสี่ยวเทียน หัวเราะใสซื่อเหมือนเด็กน้อย

รอยยิ้มบริสุทธิ์ปานนี้ ทำให้หัวใจอันเย็นเยือกขอดวงนั้นของเสวี่ยเชียนโฉวอบอุ่นตามขึ้นมา

“ความหมายของคุณหนูหยุนข้าเข้าใจแล้ว” เสวี่ยเชียนโฉวตอบรับ กลับไม่ได้พูดอะไรอีก