จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 662

หยุนหลีสีหน้าประหลาดใจ “ท่านอา ท่านเกล้าผมเป็นด้วยรึ?”

เสวี่ยเชียนโฉวสีหน้ากระดาก “เป็นนิดหน่อย”

“เช่นนั้นท่านอา ท่านรีบเกล้าให้ข้าเร็ว เกล้าให้งามที่สุดเลยนะ” หยุนหลีบอกอย่างยินดี

“ได้” เสวี่ยเชียนโฉวตามหยุนหลีเข้าไปในห้อง หยิบหวีมาหวีผมนางให้ตรง

นิ้วมือของเสวี่ยเชียนโฉวแตะไปที่เส้นผมดำราวกับหมึกของนาง มันอ่อนนุ่ม มีกลิ่นหอมอ่อนๆ การกระทำของเขาอ่อนโยน ระมัดระวัง เหมือนกำลังทะนุถนอมสมบัติล้ำค่าบางอย่างอยู่

ในห้องเงียบสนิท เสวี่ยเชียนโฉวได้ยินกระทั่งเสียงหัวใจตนเองเต้นรัวเร็ว

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาหวีผมให้สตรี อันที่จริงเขาหวีผมไม่เป็น แค่เคยเห็นท่านแม่หวีตอนเด็กๆ

“ท่านอา ท่านเก่งมากเลย รู้มากขนาดนี้” หยุนหลีชม

เสวี่ยเชียนโฉวรู้สึกกระดากขึ้นมา เดิมเขายังอยากอธิบาย พอหยุนหลีพูดอย่างนี้ เขาก็กระดากที่จะยอมรับว่าตนทำมิเป็นแล้ว

เพียงแต่เขาหวีมานานขนาดนี้ ก็แค่หวีตรง ทำหยุนหลีนั่งไม่ติดแล้ว

“ท่านอา เร็วหน่อยสิ ข้าอยากออกไปเดินเล่นแล้วนะ” หยุนหลีเร่งเร้า

“ได้!”

เสวี่ยเชียนโฉวจัดการเกล้าขึ้นมาดื้อๆ หากเพราะเป็นครั้งแรก มือของเขางกๆเงิ่นๆ ทำอยู่นานก็ทำไม่ดี

หยุนหลีมองผมตนเองในกระจกที่ยุ่งเหมือนรังนกแล้วสีหน้าเย็นชาลง “ท่านอา ท่านจงใจกระมัง”

“ไม่ใช่ นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าหวีผมให้สตรี ไม่ค่อยคุ้นชินน่ะ” เสวี่ยเชียนโฉวอธิบาย

หยุนหลีรู้สึกอบอุ่นนัก ที่แท้ก็เป็นครั้งแรกนี่เอง ครั้งแรกก็มาหวีผมให้ตน หยุนหลีซาบซึ้งใจนัก

“งั้นท่านก็ทำเถอะ ขอแค่ออกไปข้างนอกได้ก็แล้วกัน”

“ตกลง!”

หยุนถิงที่อยู่ด้านนอกเดิมอยากมาถามว่าหยุนหลีอยากไปเที่ยวเล่นที่ไหนไหม พอเดินถึงหน้าประตูก็เห็นภาพนี้เข้า หยุนถิงตกตะลึงไปเลย

เจ้าอุทยานแห่งเรือนตระกูลเสวี่ยกลับมาหวีผมให้สาวน้อยนางหนึ่ง เสวี่ยเชียนโฉวกลับทำได้ หยุนถิงอดเลื่อมใสไม่ได้

ดูท่าเธอไม่ต้องกังวลเรื่องการแต่งงานของหยุนหลีแล้วล่ะ

หยุนถิงไม่ได้เข้าไป แต่กลับหมุนตัวจากไปแทน

“ถิงเอ๋อร์ ตอนกลางคืนพาเสี่ยวเทียนกับเสี่ยวเหยียนไปเดินเล่นดีหรือไม่?” จวินหย่วนโยวถาม

"เทศกาลครึกครื้นเช่นนี้ พาพวกเขาออกไปเดินเล่นเถอะ แต่ต้องส่งคนไปอารักขาลับๆให้ดี ข้ากลัวว่าผิงหนานอ๋องจะลงมือในคืนนี้ เพราะก่อนหน้านี้เขาล้มเหลว!” หยุนถิงตอบ

“วางใจเถอะ ข้าเตรียมการไว้แล้ว เจ้ากับลูกๆเล่นกันให้สนุกก็พอ” จวินหย่วนโยวตอบ

“ท่านพี่คิดได้รอบคอบนัก”

ตกกลางคืน ตอนทุกคนทานอาหารเย็น หยุนถิงตั้งใจหันมองทรงผมของหยุนหลี “ทรงผมมิเลวนี่ สวยมาก”

ไม่คิดเลยว่าเสวี่ยเชียนโฉวจะมีฝีมือเช่นนี้ด้วย

หยุนหลีพูดอย่างภูมิใจ “ท่านอาหวีให้ข้าเองเลยนะ เขาทำทั้งวันเลยล่ะ”

เสวี่ยเชียนโฉวสีหน้ากระดากอาย “ทำครั้งแรก เลยเสียเวลามากไปหน่อย ลำบากทุกคนแล้ว”

“ไม่นี่ สวยดี ซื่อจื่อยังไม่เคยเกล้าผมให้ข้าเลยนะ” หยุนถิงแกล้งพูด

จวินหย่วนโยวโดนเรียกชื่อ เริ่มนั่งไม่ติดแล้ว “ถิงเอ๋อร์ ข้าเลินเล่อเอง อีกครู่กินข้าวเสร็จแล้วข้าจะช่วยเกล้าผมให้เจ้านะ”

พอคำพูดนี้ออกมา คนอื่นขบขันไปตามๆกัน

“พี่เขยซื่อจื่อ ที่แท้ท่านกลัวพี่หญิงใหญ่ข้าขนาดนี้เชียวรึ” หยุนหลีกระเซ้า