จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 672

พอเฉียนกุ้ยเฟยได้ยินว่าลูกชายตนเกิดเรื่อง ก็ตะลึงเกือบสลบไป สาวใช้ข้างกายพยุงนางไว้ทันที

“เหนียงเหนียง ท่านรักษาตนเองให้ดีไว้นะเพคะ?”

“องค์ชายหกยังเกิดเรื่อง ข้าจะมัวมารักษาตนเองอยู่ได้อย่างไรกัน รีบไปรับองค์ชายหกเข้าวังกับข้าเร็ว รีบตามหมอหลวงมา ข้าจะไม่ยอมให้องค์ชายหกเกิดเรื่องเป็นอันขาด!” เฉียนกุ้ยเฟยพูดอย่างร้อนรนละล่ำละลัก

“เพคะ!” สาวใช้รีบตามนางไปทันที

ส่วนพระราชวังของแคว้นเทียนจิ่วตอนนี้วุ่นวายไปหมดแล้ว

องค์ชายหลายคนเกิดเรื่องติดๆกัน ไท่จื่อก็โดนลอบฆ่า เรื่องใหญ่ขนาดนี้มันทำให้ทุกคนตกตะลึงจริงๆ เหล่าสนมนางในของวังหลังตกใจกันหมด ที่มีลูกก็รีบเรียกลูกของตนกลับมาทันที กลัวว่าพวกเขาจะเกิดเรื่อง ที่ไม่มีลูกก็พากันถอนหายใจโล่งอก

โชคดีที่คนที่ได้รับบาดเจ็บมีแต่องค์ชาย ส่วนเหล่าองค์หญิงล้วนปลอดภัยไม่มีอะไร

เพียงแต่จู่ๆเหล่าองค์ชายก็เกิดเรื่องขึ้น มันน่าสงสัยจริงๆ ผู้คนในวังหลังพากันซุบซิบพูดคุย

ส่วนเหล่าขุนนางในราชสำนักพอได้ยินเรื่องนี้ก็งงงันไปตามๆกัน พากันเร่งรุดเข้าวังอย่างร้อนใจ แต่บัดนี้ฮ่องเต้สลบไสลไม่ได้สติ ขนาดคนมาจัดการราชการงานสำนักยังไม่มี เหล่าองค์ชายเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ทำเอาผู้คนอกสั่นขวัญแขวนยิ่งนัก

ในห้อง เริ่นเซวียนเอ๋อร์กำลังลงเข็มให้ฮ่องเต้ ได้ยินคำวิพากษ์วิจารณ์ของของขุนนางพวกนั้น เดือดดาลยิ่งนัก “ขุนนางพวกนี้พอเกิดเรื่องแล้วไม่มีใครออกมาควบคุม ก็พากันซุบซิบเซ็งแซ่”

หยุนถิงมองนาง “เวลานี้เป็นช่วงที่ผู้คนหวาดหวั่นที่สุด น่าจะมีใครสักคนออกมาควบคุมสถานการณ์ เจ้าสามารถเสนอให้เซ่อเจิ้งอ๋องออกมาควบคุมสถานการณ์ชั่วคราวนี่”

(เซ่อเจิ้งอ๋อง หมายถึงผู้ตรวจราชการแทน)

เริ่นเซวียนเอ๋อร์ตกตะลึงยิ่งนัก “เสด็จอาเก้า?”

ตอนนั้นเพราะช่วยฮ่องเต้สำเร็จมีความดีความชอบ กู้จิ่วเยวียนเลยได้รับการแต่งตั้งจากเสด็จพ่อเป็นเซ่อเจิ้งอ๋อง

และเป็นเพราะศึกครานั้นทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส เหลือแผลตกค้าง หลายปีมานี้กู้จิ่วเยวียนเจ็บออดๆแอดๆ เขาถอนตัวจากราชสำนัก พักรักษาตัวในจวนมานานหลายปี ไม่สนใจเรื่องราวต่างๆในราชสำนักมาตลอด แต่เพราะอย่างนี้เลยมิมีใครเคยกล้าดูเบาเซ่อเจิ้งอ๋อง

เพราะฮ่องเต้ตอนนั้นได้ประทานราชโองการอันหนึ่งแก่เซ่อเจิ้งอ๋องไว้ ไม่มีใครรู้ว่าในนั้นเขียนอะไรไว้

หลายปีมานี้ แคว้นเทียนจิ่วร่มเย็นเป็นสุขมาตลอด ดังนั้นเซ่อเจิ้งอ๋องเลยไม่เคยปรากฏตัวขึ้นในราชสำนัก

“คนที่สามารถยับยั้งเหตุการณ์อลหม่านในวังครั้งนี้ได้มีแต่เขาแล้วล่ะ” หยุนถิงพูดเสียงเรียบ

ในเมื่อผิงหนานอ๋องวางแผนขึ้นทั้งหมดนี่ เช่นนั้นหยุนถิงก็ไม่มีทางยอมให้ผิงหนานอ๋องทำสำเร็จเด็ดขาด

“เช่นนั้นข้าจะไปจวนเซ่อเจิ้งอ๋อง หยุนถิงเจ้าช่วยข้าเฝ้าเสด็จพ่อกับไท่จื่อไว้หน่อย ข้าไปครู่เดียวก็มา” เริ่นเซวียนเอ๋อร์บอก

“ได้!”

เริ่นเซวียนเอ๋อร์พึ่งไป ก็มีสาวใช้คนหนึ่งเข้ามาจากด้านนอก พลางปิดประตู จากนั้นคารวะให้กับหยุนถิงและซวนอ๋อง

“ข้าน้อยคารวะซื่อจื่อเฟย ซวนอ๋อง” นางกำนัลบอก พลางยื่นป้ายคำสั่งมาให้อันหนึ่ง

ซวนอ๋องรับมาดู สายตาคมปลาบปรายมองนางกำนัลคนนั้นทันที “เจ้าเป็นคนของแคว้นต้าเยียน?”

“กราบทูลซวนอ๋อง ข้าน้อยเป็นสายลับที่ฝ่าบาทจัดวางไว้ในพระราชวังแคว้นเทียนจิ่ว ฝ่าบาทสั่งข้าน้อยบอกซื่อจื่อเฟยว่า อย่าช่วยฮ่องเต้แคว้นเทียนจิ่ว ทำให้ภายในวังเกิดความอลหม่านเสีย เช่นนี้ต้าเยียนก็จะมีโอกาสมาบุกแคว้นเทียนจิ่ว” นางกำนัลตอบ

หยุนถิงขมวดคิ้ว ข่าวของฮ่องเต้ต้าเยียนนี่ว่องไวชะมัด

“เจ้าบอกฝ่าบาทนะ ข้าถอนพิษของฮ่องเต้แคว้นเทียนจิ่วไม่ได้ ทำได้เพียงให้เขาหายได้อีกหลายวันเท่านั้นเอง” หยุนถิงตอบ

“ขอบคุณซื่อจื่อเฟยมาก!” นางกำนัลถึงได้ออกไป

จวนเซ่อเจิ้งอ๋อง