จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 677

“มิเป็นไร ข้าชอบเสี่ยวเหยียนมาก นางชอบข้าแสดงว่าตานางมีแววแล้ว เก่งกว่าพ่อนางมากนัก” โม่เหลิ่งเหยียนแสร้งค่อนแคะ ยื่นมือไปรับจวินเสี่ยวเหยียนมาอุ้ม

จวินหย่วนโยวถลึงตาใส่อย่างเดือดดาล “ชอบแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์ นั่นน่ะลูกสาวข้า”

“นางเป็นลูกสาวของเจ้าจริงมิผิด แต่ชอบข้ามากกว่า” โม่เหลิ่งเหยียนพูดอย่างได้ใจ

สีหน้าจวินหย่วนโยวยิ่งบูดบึ้งหนักขึ้น ต่างว่ากันว่า ลูกสาวที่แต่งออกไปแล้วเสมือนเป็นน้ำที่สาดออกไป นังหนูนี่พึ่งจะขวบเดียวกลับเข้าข้างคนนอกเสียนี่ เขาล่ะเสียใจจริงๆ

แต่แพ้ให้โม่เหลิ่งเหยียนแบบนี้ จวินหย่วนโยวต้องไม่ยอมอยู่แล้ว

“เสี่ยวเหยียน มาหาพ่อดีหรือไม่ พ่ออุ้มนะ?” จวินหย่วนโยวลองถาม

กลับเห็นจวินเสี่ยวเหยียนหันหน้าไปอีกทาง “ไม่เอา จะเอาท่านอา!”

“ฮะฮะ!” โม่เหลิ่งเหยียนหัวเราะเสียงดัง เห็นท่าทางบูดบึ้งของจวินหย่วนโยวแล้วสะใจยิ่งนัก

หยุนถิงส่ายหัวอย่างหน่ายใจ เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเสี่ยวเหยียนถึงชอบโม่เหลิ่งเหยียนเป็นพิเศษ พวกเขาพบกันไม่กี่ครั้งเท่านั้นเอง

“ท่านพ่อ ข้าหิว กิน!” จวินเสี่ยวเทียนเอ่ยขึ้น

พอจวินหย่วนโยวได้ยินลูกชายบอกว่าหิว ไหนเลยจะมีแก่ใจทะเลาะกับโม่เหลิ่งเหยียนอีก รีบหยิบตะเกียบคีบอาหารให้ลูกชายทันที “พ่อคีบให้นะ อยากกินอันไหนก็บอกพ่อ”

จวินเสี่ยวเทียนชี้ไปที่อาหารพวกนั้น จวินหย่วนโยวคีบมาให้ทันที

“ท่านอา กิน!” จวินเสี่ยวเหยียนก็ยกนิ้วชี้เหมือนกัน

“ได้ อาคีบอาหารให้เสี่ยวเหยียนนะ อาหารบ้านอาก็อร่อยมากเหมือนกัน ไว้วันหลังกลับต้าเยียนแล้ว เจ้าไปกินอาหารบ้านอาดีหรือไม่?” โม่เหลิ่งเหยียนแกล้งถาม

“ดี!” จวินเสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างแรงหลายที

“อย่าคิดลักพาตัวลูกสาวข้า!” จวินหย่วนดยวส่งสายตาคมปลาบมาให้

“ยังต้องลักพาตัวอีกรึ เสี่ยวเหยียนมาเองแล้วนี่” โม่เหลิ่งเหยียนหัวเราะขบขัน

“ไป ท่านพ่อไป”

จวินหย่วนโยวแทบลมจับ ไหนว่าลูกสาวเป็นดวงใจของพ่อไง ทำไมเขารู้สึกว่ายัยหนูนี่เหมือนเป็นดวงใจของโม่เหลิ่งเหยียนมากกว่าล่ะ

“ข้าคิดว่าซื่อจื่อสามารถอยู่กับซวนอ๋องได้แล้วล่ะ” หยุนถิงเบ้ปากบอก

ผู้ชายตัวใหญ่สองคน คนหนึ่งอุ้มลูกชาย อีกคนอุ้มลูกสาว ไม่มีใครถามเธอเลย หยุนถิงพลันรู้สึกว่า แม่อย่างตนนี่ไม่เป็นที่ต้องการแล้ว

จวินหย่วนโยวตะลึง พลางส่งสายตารังเกียจให้โม่เหลิ่งเหยียน “ฝันไปเถอะ”

“ข้าก็ไม่อยากอยู่กับเจ้าเหมือนกัน”

เมื่อก่อนทั้งคู่ทะเลาะกัน หยุนถิงยังคอยปราม ตอนนี้มีเด็กสองคนอยู่ด้วย เธอขี้เกียจพูดอะไร ต่อหน้าเด็กๆอย่างมากพวกเขาก็ทำได้แค่ถกเถียงกัน

หยุนถิงกินอาหารเช้า จากนั้นก็ไปหาท่านยายขุย

ในห้อง

ท่านยายขุยใช้มีดสั้นกรีดแขนหมอตี๋ ใช้ชามใหญ่ชามหนึ่งมารองเลือดเขาไว้ จากนั้นก็พันแผลให้เขานิดหน่อย เริ่มต้นค้นคว้าต่อ

“ท่านยาย เป็นอย่างไรบ้างรึ?” หยุนถิงเดินเข้ามาถาม

พอหมอตี๋เห็นหยุนถิง ก็ถลึงตาใส่อย่างโกรธขึ้ง เป็นเพราะสตรีน่าตายผู้นี้ทำกรามตนค้าง ตอนนี้สองแขนเขายังโดนหักอีก และยังโดนจี้จุด อยากตายก็ตายไม่ได้ น่าแค้นใจนัก

ท่านยายขุยสีหน้าเคร่งขรึม “ในตัวเขามีหนอนกู่จริงๆ แต่ไม่แน่ใจว่าเป็นหนอนกู่ผีเสื้อโลหิตหรือไม่ ข้าต้องใช้เวลา”

“ได้ ท่านยายอยากได้อะไรบอกมาได้เลย ข้าจะให้ความร่วมมือเต็มที่เลย” หยุนถิงบอก

“ข้าอายุมากแล้ว สายตาไม่ค่อยดี ถ้าสามารถมองเห็นเลือดชัดเจนก็ดีแล้ว” ท่านยายขุยพูดไปอย่างนั้น

“ท่านยายรอประเดี๋ยวก่อน”