จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 679

“ทำไมเป็นเจ้าเล่า หรือว่าเจ้าแอบตามข้ามา?” ฟู่อี้เฉินพูดด้วยสีหน้าทะมึน

“บังอาจ แม่ทัพเรารึแอบตามเจ้า น่าขันนัก ท่านแม่ทัพจับเขาย่างเลยดีกว่า พอดีเลยเหล่าทหารจะได้กินอิ่มหนึ่งมื้อ!” องครักษ์ถลึงตาใส่อย่างเดือดดาล

พอฟู่อี้เฉินได้ยินดังนั้นก็ตกใจยิ่งนัก “หนานชวน เจ้าจะทำเช่นนี้กับข้าไม่ได้นะ ข้าคือฟู่ซื่อจื่อ หลานชายแท้ๆของฮ่องเต้นะ”

หนานชวนถลึงตาใส่เขาอย่างเย็นชา “คุมตัวเขาไปด้านหลัง มัดเขาไว้และหาอะไรยัดอุดปากไว้ด้วย”

“ขอรับ!”

ฟู่อี้เฉินเดือดทันที สะบัดมือองครักษ์คนนั้นอย่างแรงทันที “หนานชวน เจ้าจะมาใจดำอย่างนี้ไม่ได้นะ ข้าคือฟู่อี้เฉิน เจ้าคงมิใช่ตัวปลอมกระมัง กล้าทำอย่างนี้กับข้า?”

หนานชวนเมื่อก่อนตามใจเขาทุกอย่าง เกรงใจยิ่งนัก มักจะยอมอ่อนให้เขา พลันเปลี่ยนเป็นเย็นชาไร้หัวใจอย่างนี้ มันทำให้ฟู่อี้เฉินไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ

“ข้าคือหนานชวน ตัวจริงแท้แน่นอน หยุนถิงเขียนจดหมายให้ข้ามารอรับที่แคว้นเทียนจิ่ว ปกาของฟู่ซื่อจื่อไม่มีหูรูดมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว หากเจ้าหลุดปากถึงร่องรอยของพวกเราออกไป เมืองหนานชวนตกอยู่ในอันตรายแน่ และจะทำให้หยุนถิงตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากด้วย ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยของทุกคน มัดเขาไว้!” หนานชวนแค่นเสียงเย็น

องครักษ์สองคนเข้ามาคุมตัวเขา ฟู่อี้เฉินยังอยากพูดอะไรอีก ก็โดนคนจับเอาผ้าอุดปาก หิ้วแขนออกไปเลย

ไม่ว่าเขาจะดิ้นรนอย่างไรก็ตาม ก็สลัดไม่หลุด เขาถลึงตาใส่หนานชวนอย่างเดือดดาล

หญิงน่าตายน่าต้องเคียดแค้นที่ตนทำอย่างนั้นกับนางเมื่อก่อนแน่ ชั่วร้ายยิ่งนัก

โม่ฉือชิงเห็นฟู่อี้เฉินโดนคุมตัวไป ก็อดทอดถอนใจไม่ได้ นั่นไงเป็นศัตรูกับใครก็ได้แต่อย่าเป็นศัตรูกับสตรี

เขารีบพูดอย่างเกรงใจว่า “หนานชวน เจ้าคงไม่คุมขังข้าอีกคนหรอกนะ?”

“หากเฉินอ๋องสามารถควบคุมปากตนเองได้ แน่นอนว่าไม่” หนานชวนตอบ

โม่ฉือชิงปิดปากตนเองฉับพลัน “เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะปิดปากให้สนิทแน่ จริงสิพวกหยุนถิงเป็นอย่างไรบ้างรึ?”

“พวกเขาอยู่ที่แปรพระราชฐาน ปลอดภัยมาก” หนานชวนตอบ

“งั้นก็ดี นางปลอดภัยก็ดีแล้ว” โม่ฉือชิงผ่อนลมหายใจ

พอได้ยินว่าหยุนถิงปลอดภัย เขาก็จัดแจงเรื่องในเมืองหลวงให้เรียบร้อย จากนั้นก็เร่งรุดมาเลย ตอนออกจากเมืองหลวงก็เจอกับฟู่อี้เฉินเข้าพอดี พอได้ยินว่าเขาจะมาหาหยุนถิง ฟู่อี้เฉินก็ตามมาด้วยเลย

“ทหาร พาเฉินอ๋องไปพักผ่อน!”

“ขอรับ!” องครักษ์คนหนึ่งรีบเข้ามาทันที

พูดว่าพักผ่อน แต่ก็แค่หาที่ว่างให้เขานั่งลง พอเห็นทุกคนล้วนนั่งขัดสมธิอยู่กับพื้น ก้มหน้าก้มตาเช็ดดาบใหญ่ทวนยาวอยู่อย่างนั้น ทำเอาโม่ฉือชิงรู้สึกอัดอัดนัก

นั่งอยู่กับเหล่าทหาร โม่ฉือชิงรู้สึกเบื่อหน่ายนัก คิดๆดู ไปหาฟู่อี้เฉินดีกว่า

พอเห็นฟู่อี้เฉินโดนมัดเอาผ้ายัดปากไว้ โม่ฉือชิงหัวเราะร่วนออกมาทันที “คิดไม่ถึงว่าจอมเกเรแห่งต้าเยียนก็มีวันนี้กับเขาเหมือนกัน น่าสนุกยิ่งนัก”

ฟู่อี้เฉินถลึงตาใส่เขาอย่างเดือดดาล ทำท่าบุ้ยปากให้เขาช่วยตนเอาผ้าที่อุดปากไว้ออก

“ข้าเอาออกให้เจ้าได้ แต่เจ้าจะตะโกนไม่ได้นะ ต่อให้เจ้าตะโกนก็ไร้ประโยชน์ นอกเสียจากว่าเจ้าอยากโดนคนจับยัดปากอีก” โม่ฉือชิงพูดจบ ถึงได้เดินเข้ามาเอาผ้าที่อุดปากฟู่อี้เฉินออก

“โม่ฉือชิงเจ้าสารเลว ทำไมพวกเขาไม่มัดเจ้า แต่มัดข้าล่ะ?” ฟู่อี้เฉินถามอย่างเดือดดาล

“นี่ต้องถามตัวเจ้าเองแล้ว เมื่อก่อนเจ้าทำอย่างนั้นกับองค์หญิงหนานชวน นางไม่ให้คนจับเจ้าไปฆ่าก็ถือว่าดีมากแล้ว เจ้ารู้จักพอเพียงเสียเถอะ” โม่ฉือชิงเบ้ปากบอก

“ชั่วช้านัก หนานชวนเจ้าหญิงสารเลว ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไว้แน่ กลับไปรอข้าเป็นอิสระแล้ว เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่!” ฟู่อี้เฉินด่ากราด

หนานชวนผ่านมาพอดี ได้ยินฟู่อี้เฉินด่าตน นางก็ไม่โกรธ เดินเข้ามาจับผ้ายัดปากเขาอีกครั้ง